CINEMA BUSINESS -2

1.    Cinema Industry

            Arguments are very common amidst Kollywood fans about the budget of their favorite stars’ movies. They claim sky high the budget and sales figures of the movies to the fans of their conceived opponent heroes. But they do all the boasting without knowing the basic facts like how the movie is sold, how a movie is distributed or even if the movie could collect back the huge amount of funds gone in the making. They don’t cost them anything. Just plain talks! Same time, it is also fact that some shoestring budget movies, which had costed the producer a few crores have surprised the whole K-town with tremendous success and amazing collection.

            Do Tamil films have a market huge enough to generate the income of mega budget movies in triple digit crores? It is generally told that the whole Kollywood films business can be included in seven areas. Within this confined market place how is it possible to collect back all the investment, not to mention the profit? Is the movie theater tickets only source of income for a film? Does the producer invest all the money counting only upon ticket income? Are there any other avenues for income for a film? Do small budget movies have the same exposure to these markets? All these questions are quite common for an outsider.

            Slum dog Millionaire – The British movie which was celebrated across the world and swept the academy awards was a micro-budget (In Hollywood scale) film shot with digital camera, which coasted a mere US $ 15 million. Collections crossed twenty times of movie budget. This is not a miracle but was possible only after a production house giant called Twentieth Century Fox bought the movie rights and marketed the movie in a stellar manner. Typically a movie has multiple avenues of income from box office sales, DVD, music rights, satellite channel rights, music download rights, pay-for view channels and many more, and a movie is traded in these many fronts as well.

            Folks make a case that Hollywood movies enjoy multi faceted trade opportunities due to their worldwide business and incomparable reach. They glaringly miss the crucial element called marketing, which is the key factor for such success, lying behind the humongous success of Hollywood films. Is movie marketing that important? YES!

            In the 79-year-old Tamil cinema industry, there were times when the number of movie releases had been progressively increasing. Movie halls witnessed even 100 plus releases in a year during the good times. Also there were times where the annual release count has declined to mere sixty plus due to the multi-thronged attack from VCDs, DVDs and cable television. It is interesting to note that even during these tough times, superstar studded movies have flopped and humble movies with moderate budget and small stars have emerged victoriously, turning in to the proverbial dark horses. For instance, many films from the stables of veteran directors K.Balachander and Barathiraja are small budget movies as said above. Barathiraja’ s trendsetter movie 16 Vayathinile was shot within a few lakh rupees budget. So are many of Balachander’s films. Visu’s Samsaaram adhu minsaaram was completed with a mere thirteen lakh rupees but went all the way to win national award and golden lotus award. There is a similarity in all these giants’ films. They were all milestone hits in Tamil film history and most of them were trendsetters.

            Let me talk about Sethu, a small budget film that stormed the entire state and turned out as a classic dark horse. It takes courage for a new producer to venture a movie with a new director, then not-so-strong Ilayaraja and a hero jaded with successive flops. After the completion, the film has run for 100 shows in the preview theater itself. No one choose to buy the movie rights. Me along with a bunch of friends planned pooling our funds together and in turn to try to buy an area right. We watched the movie and were really impressed. We all were so moved that we were in tears and almost hugged Bala, the director. That was the kind of impact the film left with us.

            The price quoted for our targeted area was Rupees Eight lakhs. We were novices in the movie industry but motivated by a boy-racer enthusiasm to elevate Tamil movie fans’ standards by introducing them a cult movie of universal quality. However, we felt the price was way higher, so just evaded the imminent purchase claiming that we’d buy in more friends to invest and demanded a few more shows. We watched the film a few more times. Every single time I was reassuring to myself the movie is a surefire hit. Something was telling me the film has the potential. Finally we all negotiated to reduce the price to six and a half lakh rupees. But the producer was firm at eight lakhs. Also as few friends cautioned about the new crew and previous flop of the hero, we had to withdraw.

            Sethu released after much struggles. First three days, there was nothing to write home about in movie halls. I watched the movie again at Krishnaveni Theater, where I could count the audience with my fingers. After the curtains fell, I interviewed the audience with the zeal, which could defeat that of the distributor, since I was so impressed with the film since the entire ordeal. To my dismay, I was not answered by anyone. All of them kept walking with stone hard faces. My mind struggled. Don’t the like the film? If so, WHY? Questions were whirling in my mind. I started my bike with a heavy heart. It is then  I was startled with a heart-ripping cry from a mid-aged gentleman, who was pedaling his moped to bring it to life. I thought that he hurt himself when he was starting the moped and ran to his help. When I tried to lift him up, he cried even louder, calling out some female name repeatedly. I understood that the film has scraped his mental wound.

            From the third day on, the free advertisement called mouth talk had started spreading gradually. The crowd increased slowly. 2 weeks down, the screens were running full houses. Not even a poster advertisement when the film hit the ground, no advertisement in visual and audio media. For a film which struggled a lot to be sold out and released, the mouth talk created an astonishing level of advertisement and a successful one at that. Sethu was released with very minimal prints. After two weeks, more prints were increased.

At Cauvery cinemas, Coimbatore, the movie was lifted in a week due to poor crowd. Thereafter after mouth talk and success in rest of the state, the movie was re-released in a relatively smaller screen named Anupallavi at KG Complex. After crossing 50 days at Anupallavi, the crowd was unmanageable; the movie was shifted to the bigger screen Pallavi. In Chennai alone, initially the movie was released in four screens. After the fourth week, the movie was showing in more than eight screens, all full houses.

           

            Sethu was a movie waried by the majority. As a matter of fact, a doctor, who is not even distantly related to the industry of stardom, has seen the film preview and as mightily impressed as I was. He bought the area rights for an area, which was gunned by our group earlier. This changed the rest of his life forever. This erstwhile doctor’s life changed overnight and later he would go on to become a full time distributor and eventually a producer.

This small budget movie went on to become one of the biggest hits across all the centers of Tamilnadu. It also created a reputed identity for Bala and Vikram. It is due to this unexpected surprises and shocks the film industry lures everyone and remains attractive forever as a dream destination for many aspirants.

• After a film production is finished, who decides the selling price for it?
• How is the selling price fixed? Based on the Banner? Producer? Director? Cast? Technicians?
• How this business operates?
• How the sold movie’s collection is estimated?
• What are the avenues for income for a movie except screen ticket sales?
• How the screens release the movies? What is the mode of operation?
• What are the pros and cons of satellite channels for a movie?
• Movie is super hit; but the producer ends up with huge loss. How is this logical?
• Movies bombs at box office; but it profits the producer. How this can be possible?
• What are the distribution zones of Tamilnadu?
• How the film distribution works?

            Let’s discuss them all here in the coming weeks.

Cable Sankar - Translation Of My Book In Tamil "CINEMA VYABARAM" Done By Rangs. Published in Behindwoods.com. 

CINEMA BUSINESS

Preface

Every day, every week, we the public witness a slew of movie releases happening relentlessly in the realms we dwell upon.  In the case of TamilNadu, every week sees the release of at lease three local language (read Tamil) movies, a couple of other language or dubbed movies are releasing. At times, in a single month more than twenty local language movies flurry the cinemas and as fate works out, mostly they fail to leave an impression in the minds of public, bomb at box offices and finds asylum in Television channels to be telecast ‘first time in the TV universe’. Most of the times, these ill-fated movies turn out to be small budget movies. Ironically, only these small budget movies are surviving Tamil film industry albeit in a small way. Few years ago, the whole industry was at the verge of collapse due to the new corporate production homes’ blunders and further fuelled by their bungled modus operandi.

Small budget producers give opportunity and life to aspirational new faces in acting, directorial and technical streams of the film industry by debuting them. Nevertheless, even most of the commendable small budget movies disappear without a trace. Ever wondered why?

Just ask anyone the success recipe for a movie; pat comes the reply that it is a good storyline. There are a lot of folks who firmly trust that a good storyline alone could make a movie blockbuster. All I want to tell them is, there are so many movies out there with great story and bombed at cinemas. People wonder why they did not click when they get to see them during TV telecasts. The reality is, good story and screenplay alone cannot make the film a success. Beyond good content, marketing is imperative for a film’s success. Even amidst who realized this fact the Tamil film industry fraternity, only a fraction has implemented the tactics and succeeded.

            Present dynamics demand anywhere between a few to a hundred and fifty crore rupees to produce a Tamil film. How the investors sell this huge investment? Scenarios like any novice could make tall claims on the collection of the movie with so called authentic database, which could make veterans of film industry, go weak at the knees. Are such claims real in the first place? How many of us know the amount of funds, labour and skill sets it takes to release a movie is almost equal to that of produce a movie? From my film distribution encounters and movie theater know-how, I would like to you on these discreet, rarely known and heretical trade facts of cinema trade through this book.

கேபிள் சங்கர் - Cable Sankar - Translation Of My Book In Tamil "CINEMA VYABARAM" Done By Rangs. Published in Behindwoods.com. 

கோணங்கள் -18

செங்கல்பட்டில் ஒரு ராஜ்கிரண்

எட்டு வருடங்களுக்கு முன்னர், தெரிந்த இசையமைப்பாளர் ஒருவர் கூப்பிட்டார். நண்பர் ஒருவர் படம் செய்யவிருப்பதாகவும், அப்படத்துக்கு நான் வசனம் எழுத வேண்டுமென, இயக்குநர் அழைப்பதாகச் சொல்ல, பரபரப்பாகக் கிளம்பினேன்.எழுத்தாளர்களை மதிக்கும் இயக்குநர்களை எனக்குப் பிடிக்கும். கதை, திரைக்கதை, வசனம், எல்லாவற்றையும் ஒருவரே பார்ப்பது இம்சையான வேலை.

இயக்குநரைச் சந்தித்தேன். மிகவும் சுறுசுறுப்பாக இருந்தார். “பக்கா பொழுதுபோக்குப் படம். கிராமத்துக் கதை. ராஜ்கிரணுக்கு முக்கிய வேடம். வசனம் பேசுறதாவே தெரியக் கூடாது. ஆனா ஷார்ப்பா வசனமிருக்கணும். பண்ண முடியுமா?” என்று கேட்டார். என் கண்களில் ஆர்வம் பொங்கியது. சரியான வாய்ப்பு. சரியாக இவர் வேலை வாங்குவார் என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.

“சரி கதை சொல்லுங்க சார்..” என்றதும் “இன்னைக்கு வேணாம். ரெண்டு நாள் கழித்துச் செங்கல்பட்டு வந்திருங்க. அங்கே ரூம் போட்டுக் கொடுத்திடுறேன். அங்க வச்சிக் கதை சொல்லிடுறேன். நீங்க இருந்து எழுதிக் கொடுத்திருங்க என்றார். திநகரில், சாலிகிராமத்தில், கொடைக்கானலில், ரூம் போட்டுப் பார்த்திருக்கிறேன். செங்கல்பட்டில் என்றதும் யோசனையாய் இருந்தது. எங்க உக்கார்ந்து எழுதினா என்ன.. எழுத்துத்தானே என்று மனதைச் சரி செய்துகொண்டு “வந்திடுறேன் சார்.”.

செங்கல்பட்டு ரயில்வே ஸ்டேஷனுக்குப் போன பிறகு போன் செய்தபோது இயக்குநரே வந்து அழைத்துப் போனார். ஒரு கல்யாண மண்டபத்துக்குப் பக்கத்தில் இருந்த ஒரு சின்ன விடுதியில் அறை எடுத்திருந்தார். என்னுடன் அச்சு அசலாக மதுரை வட்டார வழக்கில் மட்டுமே பேசும் உதவி ஒளிப்பதிவாளர் ஒருவரை நேட்டிவிட்டிக்காக அழைத்துச் சென்றிருந்தேன். சுட்டுப் போட்டாலும் அவருக்குச் சென்னைத் தமிழ் வராது. பக்கத்திலேயே ஆந்திரா மெஸ்.

“உங்களுக்கு என்ன வேணுமோ சாப்பிட்டுக்கங்க. நான் கிளம்பட்டுமா?’ என்றார். “சார் .. நீங்க கதை சொல்லுறேன்னு சொன்னீங்களே?” என்றதும் “அட ஆமாமில்லை. இருங்க ஹீரோ சார் வர்றாரான்னு கேட்டுடறேன்?” என்று கைபேசியை எடுத்துப் பேசி, “வர்றாராம்” என்றார்.

வந்தவருக்குச் சுமார் ஐம்பது வயதிருக்கும். நல்ல கட்டுமஸ்தாய் இருந்தார். தலைமுடியும் மீசையும் கருகருவென இருக்க,ராஜ்கிரணின் பாதிப்பை மூளைக்கு ஏற்றிக்கொண்டு, அவரைப் போலவே மூக்கை விடைத்துக் கொண்டு, வேட்டியையும் முட்டிக்குமேலே மடித்துக் கட்டுக்கொண்டு வந்து என் கைகளைப் பிடித்து வலிக்கிற மாதிரி குலுக்கிவிட்டுக் கால் மேல் கால் போட்டு அமர்ந்தார்.

என் கண்களில் இருந்த கேள்வியைப் படித்த இயக்குநர் சட்டென ‘இவர்தான் ஹீரோ, கம் தயாரிப்பாளர்’ என்றார். எனக்கோ பரபரவெனக் கிளம்பிப் போன ஆர்வம் புஸ்சென இறங்கியது. ராஜ்கிரண்னாரே… என்று மனதில் ஓட, அதையும் படித்த இயக்குநர் “ராஜ்கிரணுக்கு இவர்தான் தம்பி” என்றார். முழுசா கதைய சொல்லிருங்க கேட்டுருவோம் என்றேன் பதற்றத்துடன். தயாரிப்பாளர் கம் நடிகர், இயக்குநர், என் உதவியாளர் சகிதமாய்க் கதை கேட்க ஆரம்பித்தேன். கிராமத்துக் கதை என்கிற புராதன விஷயங்களான பஞ்சாயத்து, ஊர்த் திருவிழா, சாங்கியங்கள், வேல் கம்பு, அரிவாள் என டெம்ப்ளேட்டாய் அத்தனையும் இருந்தன, கதையைத் தவிர.

பரபர கிளைமேக்ஸ் என்று சொல்லி, எதையுமே சொல்லாமல் நான்கைந்து காட்சிகள் சொல்லாமலேயே தாண்டினார். கடைசியில் ஹீரோ ஜெயிப்பதாகச் சொல்லி முடித்துவிட்டு, என் முகத்தைப் பார்த்தார். நிச்சயம் சூப்பர் என்று சொல்ல வேண்டுமென்ற கட்டளை அந்தப் பார்வையில் இருந்தது. சிறிது நேரம் அப்பார்வையை ஊர்ந்து உணர்ந்து, தயாரிப்பாளர்/ஹீரோ முகத்தைப் பார்த்தபடி “சூப்பர் சார்” என்றேன்.

தயாரிப்பாளர்/ ஹீரோ முகத்தில் சிரிப்புடன் கிளம்பினார். அதுவரை கதையைப் பற்றிய கருத்தை இயக்குநர் பேசவே விடவில்லை. எனக்கு அவரின் மைண்ட் வாய்ஸ் புரிந்தது என்பதால் அமைதியாய் இருந்தேன். ஹீரோவை அனுப்பிவிட்டு வந்த இயக்குநரைப் பார்த்த மாத்திரத்தில் “சார்.. ஒரு சின்ன சந்தேகம். இதுக்கு ஒருவரிக் கதை செய்திருக்கீங்களா? ஏதாவது கரெக்‌ஷன் சொல்லலாமா?” என்றதும் அவரின் முகத்தில் ஓர் அதிர்ச்சியான கேள்வி ஓடியது

“ஏன்?”

“இல்லை, கதை யார் கண்ணோட்டத்துல நகருதுண்ணே தெரியலை. ராஜ்கிரண் இதுல என்ன பண்ணுறாரு? இதுல யாரு தாதா ஆகுறாங்க? க்ளைமேக்ஸுல வேற நாலைஞ்சு சீன்கள் விட்டுட்டு சொல்லிட்டீங்க. வேற ஒண்ணும் புரியலை. அடிப்படையாவே திரைக்கதை கொஞ்சம் (?) குழப்பமா இருக்கு. அதான் கேட்டேன்” என்றேன்.

“சார்.. என் கதைக்கு இதுவரைக்கும் நாலு பெரிய எழுத்தாளர்களைக் கூட்டி வந்திருக்கேன். கிட்டத்தட்ட ஒண்ணரை வருஷமா இந்தக் கதையோட வாழ்ந்திட்டிருக்கேன். இதுல யார் மாற்றம் சொன்னாலும் அவங்க என் படத்துல வேலை செய்ய அனுமதிக்க மாட்டேன். மாத்தணும்னு சொன்னாங்க. அதனாலதான் நீங்க எழுத வந்திருக்கீங்க” என்றார்.

நான் பதில் ஏதும் பேசவில்லை. என் உதவிக்காக வந்திருந்த நண்பரின் முகத்தைப் பார்த்தேன். ஆஹா... இனி என்ன பண்ணப் போறேன் என்கிற பீதி அவர் முகத்தில் தெரிய, அவரது கண்களின் ஓரம் நீர் துளிர்த்ததைப் பார்த்ததும் சுதாரித்துக்கொண்டு “எனக்கொண்ணும் பிரச்சினையில்லை சார். எழுதிருவோம்” என்றேன்.

சினிமாவை எப்படி அணுகக் கூடாது என்பதை இவரைப் போன்றவர்கள்தான் எந்தக் கல்விக் கட்டணமும் இல்லாமல் நமக்குச் சொல்லிக் கொடுத்துவிட்டுச் செல்கிறார்கள்.

சென்னைக்கு அருகில் செங்கல்பட்டில் எட்டு வருடங்களுக்கு முன் இப்படி ராஜ்கிரண் மாதிரி ஒருவரைப் பார்த்தேன் என்றால், தற்போது திருச்சி, மதுரை, நெல்லை, தேனி, கோவை என்று ஊருக்கு ஊர் உள்ளூர் சினிமாக்களை உருவாக்க பல கில்லிகள் கிளம்பியிருக்கிறார்கள். அவர்களது ஆர்வம் இயக்குவது மட்டுல்ல; அதையும் தாண்டி அபத்தமானது... அது அடுத்த வாரம்.

மினி ரிவ்யூ
Badlapur - Don't Miss The Begining

ஏக் ஹசீனா தீ, ஜானி கத்தார், போன்ற சிறந்த படங்களை அளித்த ஸ்ரீராம் ராகவனின் மீடியோகர் ஏஜெண்ட் விநோத்துக்கு பிறகான படம். வாள் மறக்கலாம், ஆனால் மரம் மறக்காது. எனும் அரேபிய பழமொழி தான் படத்தில் காட்டப்படும் முதல் வாசகம். இது ஒன்றே படத்தின் ஒன்லைனை சொல்லிவிடும். அந்த அளவிற்கு படமும் ஷார்ப் தான். பழிவாங்குதல் தான் படத்தின் அடிநாதம் என்றாலும் அதை கொடுத்த விதத்தில் தான் இப்படம் ஒர் வித்யாச களேபரமாய் ஆகியிருக்கிறது. படத்தின் ஆரம்பக் காட்சியை மிஸ் செய்யாதீர்கள் என்று டைட்டிலிலேயே போட்டிருப்பார்கள். அது உண்மைதான் அதை மிஸ் செய்தால் நிச்சயம் படத்துடன் ஒன்ற முடியாது. சமீபத்தில் பார்த்த மிக அற்புதமான ஓப்பனிங் சீன் எது என்று கேட்டால் பதல்பூரின் காட்சியை சொல்வேன். ஒரே ஷாட்டில் எடுக்கப்பட்டிருக்கும் அந்த  பேங்க் கொள்ளைக் காட்சி கொடுக்கும் பதைபதைப்பு நன்றாக எடிட் செய்யப்பட்ட காட்சியில் கூட கிடைக்காது. இதில் கதை நாயகனாய் வேண்டுமானால் தவானாய் இருக்கலாம். நவாசூதீன் சித்திக்கைப் பொறுத்தவரை அவருக்கு இவர் வில்லைன் இவருக்கு அவர் வில்லன். வயதுக்கு மீறிய வேடமென்றாலும் அதை சிறப்பாய் செய்திருக்கிறார் தவான். லாயக்காக வரும் நவாசுதீன் சித்திக் தன்னுடய கேரக்டரை திரையில் கொண்டு வரும் விதம் அபாரம். சமயங்களில் அவர் நடிக்கிறாரா? இல்லையா என்று கண்டுபிடிக்க முடிவதில்லை. விபசாரிக்காதலி பேரழகி ஹூமா குரேஷியிடம் தவான் லாயக்கின் பார்ட்னரைப் பற்றி கேட்குமிடத்தில் பிடிக்காமல்  குரேஷி, தவானின் கண்களைப் பார்க்காமல் ஆடும் ஆட்டமாகட்டும், லாயக்கின் தோல்விக்கு பிறகு தன்னை கீப்பாக வைத்திருப்பவர் கண் முன்னே பேசும் வசனமாகட்டும், யோகாவுக்கு பதிலாய் வீட்டு துடைக்கும் ப்ரைவேட் டிடெக்டிவ், ரெண்டு முறை ஹார்ட் சர்ஜரி, மூணு ப்ரோமோஷன் பெற்று இன்னமும் நேர்மைக்கும், ஆசைக்குமிடையே அலைபாயும் இன்ஸ்பெக்டர். கணவனுக்காக படுக்கையை பகிர தயாராக இருக்கும் ராதிகா அப்தே, செய்த செய்கைக்கும், நிஜத்துக்கும் இடையே மருங்கி நடுக்கும் அவளது கணவன் முன்னாள் கொள்ளைக்காரன் விநய் பதக், நவாசூதீனை பின் தொடரும் போலீஸ், பழைய காதலியை தேடிப் போகும் விடுதியில் காதலியை கேட்க, இது என்ன மராத்தா மந்திரா என்று கேட்கும் மிக நுட்பமான நகைச்சுவை என ரொம்ப நாளுக்கு பின் நம்மூள் ஊடாடும் ஒர் நியோ – நார் வகைப் படமிது. டோண்ட் மிஸ்.

கேபிள் சங்கர்

கொத்து பரோட்டா- 2/03/15

Bench Talkies No.1
ஆங்கிலத்தில், இந்தியில், ஏன் மலையாளத்தில் கூட குறும்படங்களின் தொகுப்பாய் திரைப்படங்கள் வந்திருக்கிறது. ஆனால் குறும்படம் இயக்கியவர்களை இயக்குனர்களாய் கொண்டாடும் தமிழகத்தில் இன்று வரை குறும்படங்களை தொகுப்பாய் அமைத்து படம் வெளியானதில்லை. ஏற்கனவே பாலசந்தர் அவர்கள் ஒரே படத்தில் இரண்டு கதையை கொடுத்திருந்தார். சமீபத்தில் எஸ்.ஏ.சி ஒரே படத்தில் ரெண்டு கதைகளை வைத்து படம் எடுத்திருந்தார். குறும்படங்கள் இயக்கி, தயாரித்து, அதன் மூலமாய் உடனடியாய் திரைப்படம் இயக்க வாய்ப்புக்காகத்தான் பல பேர் குறும்படம் எடுக்கிறார்கள். ஆனால் குறும்படத்திற்கென்று தனி மார்கெட், அதன் மூலம் வருமானம் என்று ஒர் வழியுள்ளதை இன்னும் நிறைய பேர் கண்டறிய முயலவே இல்லை. இன்றளவில் ஏவிஎம்மிலோ, ஆர்.கே.வியிலோ குறும்படம் எடுத்துவிட்டு, யூ டியூப்பில் போடுவதை தவிர்த்து பத்து பைசா காசு பார்க்க முடியாமல் தொடர்ந்து கோடம்பாக்க கனவுடன் வளைய வருகிறவர்களுக்கு அதை பணமாக்க, குறும்படங்களை காசு கொடுத்து பார்க்கை வைக்க முயலுங்கள் என்று அடிக்கடி நான் பங்கேற்கும் மேடைகளில் சொல்லிக் கொண்டேயிருப்பேன்.  அதை கார்த்தி தன் வெற்றியின் பங்காய் அதற்கான அடுத்த கட்டத்தை நோக்கி நகர்த்த, ஆறு இயக்குனர்கள் இயக்கிய குறும்படங்களை ஒன்றாய் தொகுத்து பெஞ்ச் டாக்கீஸ் என்கிற பெயரில் ஒர் திரைப்படமாய் வெளிவர இயக்குனர் கார்த்திக் சுப்பாராஜ் தன்னுடய ஸ்டோன் பெஞ்ச் நிறுவனம் மூலமாய் அதை முதலடி எடுத்து வைத்திருக்கிறார். சத்யம், பிவிஆர் போன்ற தியேட்டர்களில் வருகிற மார்ச் 6 தேதி முதல் சென்சார் சர்ட்டிபிகேட்டுடன் ஒரு முழு நீள திரைப்படமாய் வெளியாகிறது. குறும்படங்களை யூட்யூபிலும், இலவச ப்ரிவியூக்களிலும் அவரவர் குழுவிற்கான ஆதரவு தரும் இளம் குறும்பட ஆர்வலர்களும், வித்யாச சினிமா விரும்பிகளும், இம்மாதிரியான முயற்சிக்கு கொடுக்கும் ஆதரவாய் திரையரங்குகளில் சென்று பார்த்தால் நிச்சயம் அடுத்தடுத்து இன்னும் நல்ல முயற்சிகளுக்கு ஏதுவாய் இருக்கும்.

@@@@@@@@@@@@@@@@@

சென்ற வாரம் ஓலா கேப் பற்றி எழுதியதை பல பேர் பாராட்டியும், சில பேர் அதன் சர்வீஸை குறை கூறியும் எழுதினார்கள். என்னைப் பொறுத்தவரை பொதுச் சேவை புரியும் நிறுவனங்களில் முழுக்க, முழுக்க, கஸ்டமர் சர்வீஸில் திருப்தியாய் கொடுக்க எவராலும் முடிவதில்லை. அதுவும் கஸ்டமருக்கு மரியாதையே இல்லாத இந்தியாவில் இதெல்லாம் சாத்தியமேயில்லை எனும் நிலையில் கிடைத்த நல்ல விஷயங்களைக் கொண்டு அவர்களைப் பாராட்டினால்தானே அடுத்து மேலும் பல நல்ல விஷயங்களை அவர்களால் செயல்படுத்த முடியும் என்கிற சுயலாபத்தில் தான் எழுதப்பட்டதே தவிர, ஓலாவின் கொள்கை பரப்பு செயலாளராக அல்ல என்பதை தெரிவித்துக் கொள்கிறேன். இன்னொரு விஷயம் சமீபத்தில் ஓலாவில் நடந்த ஒரு சிறு குழப்ப விஷயத்தை அவர்களின் கஸ்டமர் கேருக்கு சொல்லி அதை ஒரிரு மணி நேரங்களில் சரி செய்து கொடுத்தார்கள். 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

அனேகன்

கே.வி.ஆனந்த், தனுஷ் காம்பினேஷன். ஹாரிஸின் டங்கா மாரி வேறு அதகள ஹிட், முன் ஜெமத்துக் கதையா, அல்லது சயின்ஸ் பிக்‌ஷனா? இல்லை ஹலூசினேஷனா என்று பட்டி மன்றம் வைக்கும் அளவிற்கு திருநெல்வேலி அல்லா கொழ கொழ. வழக்கமான மசாலாவைத் தவிர பெரிதாய் ஏதும் எதிர்பார்க்காமல் போயிருந்ததால் ஏமாற்றம் என்று சொல்ல முடியாவிட்டாலும், கொஞ்சம் ஏமாற்றமும், கொஞ்சம் தனுஷுக்காகவும், அல்லது நெஞ்சம் மறப்பதில்லை, மகதீரா குழப்படியினாலும், பிடிச்சிருந்திச்சா இல்லையான்னு முடிவெடுக்கிறதுக்குள்ளே.. படம் முடிஞ்சிருச்சு.  பிடிச்சது கார்த்திக், தனுஷ். பிடிக்காதது எத்தனையோ கோடி செலவு செய்து படமெத்திருக்கிறார்கள். நாலு நல்ல விக் வாங்கியிருக்கலாம்.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
காக்கிசட்டை
டாணா என்ற பெயரில் ஆரம்பிக்கப்பட்ட படம். சிவகார்த்திகேயனை ஆக்‌ஷன் அந்தஸ்துக்கு உயர்த்த முயற்சி செய்த படம். என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாமே தவிர, அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாய் வரும் ஒரு சில பஞ்ச், அண்ணாச்சியின் சுவாரஸ்யங்களைத் தவிர வேறேதுமில்லை.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
Bandipottu
அல்லரி நரேஷ் ஒர் தில்லாலங்கடி பார்ட்டி. எத்தையாவது செய்து ஆட்டைய போடுவதில் வல்லவர். அவரிடம் கதாநாயகி வந்து தன் அப்பாவை ஏமாற்றிய மூவரைப் பற்றிச் சொல்லி, அவரக்ளை பழிவாங்க வேண்டும் என்று கேட்கிறார். அவரும் ஏதும் கேட்காமல் மூவரையும் பழிவாங்கி, ஹீரோயினுடன் காதலும் கொண்டு, தான் ஏன் இவர்களை பழிவாங்கினேன் என்று காரணமும் சொல்கிறார். கதையாய் கேட்டபோது அட சுவாரஸ்யமாய் இருக்கிறதே என்று யோசித்த லைன். படமாய் பார்க்கும் போது டிபிக்கல் ஓல்ட் டைப் தெலுங்கு மசாலாதான். அங்காங்கே வரும் ஒரிரண்டு காட்சிகளைத் தவிர.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
Qissa
2013  ஆண்டு, ஜெர்மன் மற்றும் என்.எப்.டி.சியின் கூட்டுத் தயாரிப்பில் உருவான படம். நிறைய வெளிநாட்டு பட விழாக்களில் கலந்து கொண்டு வெற்றிப் பெற்ற படம். இந்திய பாகிஸ்தான் பிரிவினையின் போது பாகிஸ்தானிலிருந்து இந்தியாவிற்கு வரும் ஒர் பஞ்சாபியின் கதை. அவனுக்கு பிறக்கும் நான்காவது பெண் குழந்தையை அவன் பெண்ணாய் ஏற்றுக் கொள்ளாமல் ஆண்மகனாகவே வளர்க்கிறான். அவனுக்கு பயந்து அவனது குடும்பமும் அப்படியே நடத்துகிறது. ஏன் ஊரே கூட அதை நம்புகிறது. இது அவளை ஆண் என்று நினைத்து காதலிக்கும் ஒரு பெண்ணை திருமணம் செய்து வைக்கும் போது ப்ரச்சனையாகிறது. அதன் பிறகு நடக்கும் விஷயங்கள் எல்லாம் தான் ஒரே குழப்படியாய் இருக்கிறது. பாராட்ட வேண்டிய அம்சம் என்றால் இர்பான் கான் மற்றும் திலோத்தமாவின் நடிப்புத்தான். அபாரமான நடிப்பு. பல இடங்களில் வெறும் கண்களால் மட்டுமே பல விஷயங்களை கடத்துகிறார்கள். பின் வரும் காட்சிகளில் மகளால் திருமணம் செய்யப்பட்ட, பெண்ணின் செக்ஸுவல் ப்ரச்சனைக்காக, அவளை மாமனாரே கற்பழிக்க முற்பட, அவரது பெண்ணே அவரை சுட்டுக் கொல்கிறாள். பின்பு வரும் காட்சிகள் எல்லாம் ஒரே வழவழ, குழகுழவென சுழன்றியடிக்கிறது. செத்து போன இர்பான் ஆவியாய் வருகிறார். ஒரு காட்சியில் தன் பெண்ணை அப்படியே தன் ஆவிரூப உடம்பினுள் இறக்கி, அப்பா உடம்பில் பெண் மீண்டும் ஆணாகிறார். புரியலைன்னா.. புரிஞ்சா மாதிரி வாவ்.. குட்.. சம்திங் லைக் இல்யூஷன். மேஜிக்கல் ரியலிசம் என்று எத்தையாவது சொல்லி, பாராட்டித் தொலைந்தால் தப்பித்தீர்கள். இல்லாட்டி என்ன பெரிய பெரிய படமெல்லாம் பார்த்து பாராட்டியிருக்கு உனக்கு புரியலைன்னா எப்படி என்ற கேள்வி வந்திரும் ஸோ.. குஸ்ஸா.. அட்டகாசம், அற்புதம். எக்ஸ்ட்ராடினரி.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
அடல்ட் கார்னர்
A trucker who has been out on the road for two months stops at a brothel outside Atlanta. He walks straight up to the Madam, drops down $500 and says, "I want your ugliest woman and a grilled cheese sandwich!" The Madam is astonished. "But sir, for that kind of money you could have one of my prettiest ladies and a three-course meal." The trucker replies, "Listen darlin’, I’m not horny – I’m just homesick."
கேபிள் சங்கர்

கோணங்கள் -17

கோணங்கள் 17 - தினசரி கல்யாண விருந்து!

சினிமா என்றதும் நடிகர்கள், வசூல், வெற்றி ஆகியவற்றைவிட, சுவாரசியமான விஷயம் சாப்பாடு. மென்பொருள் நிறுவனங்களில் நவீன கேண்டீன்களில் அது கிடைக்கும் என்றாலும், அதற்குரிய பணத்தை அவர்களின் சம்பளத்தில் பிடித்துக் கொண்டுதான் கொடுப்பார்கள். உலகிலேயே சாப்பாடும் போட்டு, சம்பளமும் கொடுக்கிற ஒரே இடம் சினிமாவாக மட்டுமே இருக்கும். பத்திரிகைகளில் ஆகட்டும், ஊடகமாகட்டும், எம்.ஜி.ஆர். தன்னுடன் நடிக்கும், வேலை பார்க்கும் அனைவருக்கும் தனக்குக் கிடைக்கும் சாப்பாடே கிடைக்க வேண்டும் என்று சொல்வாராம். அஜித் படப்பிடிப்பின்போது பிரியாணி செய்து போடுவார் என்பது சினிமா பக்கத்துக்கு எப்போதும் சூடான செய்தி.

மீண்டும் ஒரு காதல் கதை -10

”ஹலோ. .இஸ் ஷங்கர் ஓவர் தேர்?” என்ற அமெரிக்க ஆக்ஸண்ட் குரலை கேட்டதும் என்னுள் மின்சாரம் பாய்ச்சியதை போல ஜிவ் வென ஒரு புது ரத்தம் ஓடியது. அவளா? அவள் தானா..? இத்தனை வருடங்களுக்கு பிறகா..? நான்கைந்து  வருடங்கள் இருக்குமா?

“யெஸ்”

“ஹாய்.. ஐம் ஷ்ரத்தா ஹியர்..” என்ற சொல்லிவிட்டு அமைதியாய் இருந்தாள். ஷரத்தா.. ஆம ஷரத்தாவேதான். அவளுக்குத்தான் இந்த பெயரை இவ்வளவு ஸ்டைலாய் உச்சரிக்க முடியும். கர்வமாய், மந்தஹாசமாய்.. அவளால் மட்டுமே முடியும்.
 அன்று போனவள்தான், அதற்கப்புறம் இப்போதுதான் பேசுகிறாள். இத்தனை வருடங்களுக்கு பிறகு அவளின் குரலை கேட்கும் போதும் உடலெல்லாம் ஒரு சிலிர்ப்பு ஓடத்தான் செய்கிறது.

“யெஸ்.. ஷ்ரத்தா.. ஷங்கர் ஹியர்.. குட் டு ஹியர் யுர் வாய்ஸ்..”

“இன்னும் என்னை மறக்கவில்லை இல்லையா..?. நான் உன்னை சந்திக்க வேண்டுமே..? உன்னால் ட்ரைடண்டுக்கு வரமுடியுமா?”

நான் என் செல்லில் மணி பார்த்தேன். மதியத்துக்கு மேல் பெரிதாய் வேலையேதும் இல்லை. நாளை தான் ஒரு க்ளையண்டிடம் ஒரு விளம்பர பட விஷயமாய் பேச வேண்டும். “ஷ்யூர்.. ஷ்ரத்தா.. நிச்சயமா.. என்ன ரூம் நம்பர்?”

“208.. உனக்காகத்தான் காத்திருக்கிறேன்” என்று போனை வைத்துவிட்டாள்.

இவ்வளவு வருஷம் கழித்து பேசும் போதும் கூட, கொஞ்சம் கூட தயக்கம் இல்லாமல் பேசுகிறவளை நேரில் பார்க்க ஆசையாய்தானிருந்தது. ஷ்ரத்தா.. எப்படியிருப்பாள்.. முன்பை விட கொஞ்சம் முதிர்ந்து, இன்னும் அகலமாய்…? ஐந்து வருடங்கள் ஆகிவிட்டது அவளை பார்த்து. அவள் போன பிறகு இரண்டு மூன்று மாதங்களுக்கு ஒன்றும் புரியாமல் தான் திரிந்து கொண்டிருந்தேன். வெளியே வருவதற்கு கொஞ்ச வருஷம் ஆனதென்னவோ நிஜம். அடித்து பிடித்து சினிமா தான் என் கனவு என்றலைந்த போது கிடைத்த வாய்ப்பு ஒரு விளம்பர படம் நிறுவனத்தில் அஸிஸ்டெண்ட். பின்பு குட்டியாய்  தனி விளம்பரக் கம்பெனி, சில பல கார்பரேட் விளம்பரங்கள் என்று செட்டிலாகியிருக்கிறேன். இன்னும் என் கனவான சினிமாவிற்கு அருகிலேயே..

காரை பார்க் செய்துவிட்டு லிப்டை அடையும் போது கொஞ்சம் படபடப்பாய்தானிருந்தது. பிரிந்த காதலியை எத்தேசையாய் பார்ப்பது வேறு, இங்கு தான் பார்க்க போகிறோம் என்பது வேறு. 208ஐ அடைந்ததும் பெல் அடிக்கலாமா? என்று யோசித்து கொண்டிருந்தபோதே, கதவு திறந்து நின்றாள் ஷ்ரத்தா.

அதே வசீகரமான சிரிப்புடன், “வெல்கம்’ என்று ஆதீதமாய் கைவிரித்து வரவேற்றாள். எனக்கு ஒரு மாதிரியிருந்தது. உள்நுழைந்ததும் கதவு சாத்தியவள் என்னை ஏற இறங்க பார்த்தாள்.

“நீ பெருசா மாறல.. கொஞ்சம் வெயிட் போட்டிருக்கே.. அவ்வளவுதான். உட்கார்..” என்று சோபாவை காட்டினாள். அவள் பேச்சில் அதே ஸ்டைலும், அலட்சிய்மும் இருந்தது. வழக்கமாய் போடும் பெரிய காது ரிங்குக்கு பதிலாய் ஒரு சின்ன ஜிமிக்கி போல ஒன்றை மாட்டியிருந்தாள். அவள் தலையாட்டி பேச, பேச அது ஆடிக் கொண்டேயிருந்தது அழகாய் ரசனையாய் இருந்தது. முதல் முறை அவளை பார்த்த போது இருந்த தயக்கம் இப்போது இருந்தது. மிக அருகில் வந்தமர்ந்தாள்

“என்ன சாப்பிடுகிறாய்?”

“இல்லை ஒன்றும் வேண்டாம் ஷ்ரத்தா. எப்படியிருக்கிறாய்?”

“எனக்கென்ன குறைச்சல். நன்றாக இருக்கிறேன். கொஞ்சம் வெயிட் போட்டிருக்கிறேன். அப்புறம் சொல்.. உன் கனவெல்லாம் நிறைவேறியதா..?”

அவள் குரலில் இருந்தது கேள்வியா? அல்லது கேலியா? என்று புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. நான் தொண்டையை கனைத்து ‘ம். .ஒரளவுக்கு” என்றேன்

”பேசாமல் அன்றே என்னுடன் வந்திருக்கலாம்.”

“அப்படி வந்திருந்தால் இன்று என் கனவில் பாதியை கூட அடைந்திருக்க மாட்டேன் ஷ்ரத்தா..”

“சினிமா இயக்குனர் ஆவதிலிருந்து, விளம்பர பட இயக்குனராகிவிட்டாய் என்று கேள்விப்பட்டேன். உனக்கு வேண்டுமானால் இலக்கில் பாதி அடைந்ததாய் இருக்கலாம். ஆனால் என்னை பொறுத்த வரையில்.. கொஞ்சம் கஷ்டமாக தான் இருக்கிறது. யு மிஸ்ட் த டார்கெட்”

“இல்லை ஷ்ரத்தா.. விரைவில் அதையும் அடைவேன். இது ஒரு குறுக்கு வழி மாதிரி… ஐ வில் டூ இட் இன்னும் சில மாதங்களில். சரி சொல் இதை பற்றி பேசுவதற்கா என்னை வரச் சொன்னாய்?” என்றதும் இன்னும் நெருக்கமாய் வந்து உட்கார்ந்தாள். அவளின் மிண்ட் மணம் மாறவில்லை நெருக்கத்தில் மூச்சு முட்டியது.

“உனக்கு என்னை பிடிக்கவில்லையா ஷங்கர்? சொல்.. என்னை மறந்துவிட்டாயா..? ஏன் ஒட்டாமல் பேசுகிறாய்? நான் உன் காதலி இல்லையா.? என்னதான் பிரிந்து விட்டாலும் காதல் போய்விடுமா..? எனக்கு முடியவில்லை. இவ்வள்வு வருடங்களில் என் பிரிவை நீ உணரவேயில்லையா?.

நான் பதிலேதும் சொல்லாமல் அவளை பார்த்தேன். கொஞ்சம் விரக்தியாய் சிரித்தேன். “பிரிவை பற்றி நீ பேசக்கூடாது ஷ்ரத்தா.. அந்த ஒரு நொடியில் பிரிந்தவள் அதற்கு பிறகு இப்போதுதான் ஐந்துவருடம் கழித்து. இதற்கு நடுவில் என்ன ஏது என்ற கேள்வி கூட இல்லை? ஞாயமாய் நான் தான் இந்த கேள்வியை கேட்டிருக்க வேண்டும்.”

”ஓகே…ஓகே.. நான் ஒத்துக் கொள்கிறேன். எனக்கு அவ்வளவு கோபம்.. எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு அவரை ஒத்துக் கொள்ள வைத்திருந்தேன் தெரியுமா..? வாழ்க்கையில் சில சமயங்களில் தான் இம்மாதிரி வாய்ப்பு வரும் அதை முட்டாள்தனமாய் கொள்கை, தன்மானம் என்று யோசித்து வேண்டாம் என்று மறுத்ததும், என்னை விட உனக்கு உன் கனவும், தொழிலும் தான் முக்கியம் என்று சொன்னது என்னை அவமான படுத்தியது போலிருந்த்து. உன்னை அப்படியே இறுக்கி ந்சுக்கி விடலாமா என்ற கோபம். அடுத்த முறை உன்னை பார்த்தால் காட்டிவிடுவேனோ என்று தான் போய்விட்டேன். உன்னை விட்டு தொலைவில் போய்விட்டேன். என் அருமையை நி உணரும் போது உனக்கு புரிய என் பிரிவு அவசியம் என்று நினைத்தேன்.”

”எல்லாமே நீ செய்த முடிவு”

“நமக்கான முடிவு.. அதை பிரித்து பார்த்ததினால் வந்த வினை தான் இந்த பிரிவு. இப்போது சொல்.. நான் உனக்காக தயாராக இருக்கிறேன். என்னுள் உனக்கான காதல் இன்னும் இருக்கத்தான் செய்கிறது ஷங்கர். நாளையே நாம் அமெரிக்கா போய் செட்டில் ஆகிவிடலாம். கொஞ்ச வருஷம் அங்கே இரு பின்பு உனக்கு என்ன ஆசையோ அதை செய்துகொள். நான் உன்னை தடுக்க மாட்டேன். என் பணமெல்லாம் உன்னுடயதுதானே? என்ன சொல்கிறாய்.? இங்கே சின்ன ப்ராடெக்டுக்கு அலைந்து அலைந்து விளம்பரம் படம் செய்ய தேவையில்லை. போராட வேண்டியதில்லை. சுகமான வாழ்க்கை. வா.. என்னுடன் வந்துவிடு.. சொர்கமாய் ஒரு வாழ்க்கை என்னுடன்..வா..”

அவளது பேச்சை கேட்டு ஆச்சர்யமாய் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். ஷ்ரத்தா மாறவில்லை. அப்படியே தானிருக்கிறாள். இன்னும் எனக்கான முடிவுகளை அவளே எடுத்து  என் முடிவாக அதை அறிவிக்க வேண்டும் என்று ஆசைப்படுகிறாள்.

“இல்லை ஷ்ரத்தா.. என்னால் முடியாது”

“என்ன முடியாது. என்னுடன் வர முடியாதா? அல்லது என்னுடன் வாழ ஆசையில்லையா..?”

“இப்படி திடுதிப்பென கேட்டால் என்னால் பதில் சொல்ல முடியாது ஷ்ரத்த.. உனக்கும் எவ்வளவு கோபம் என் மீதிருக்கிறதோ.. அதே அளவு கோபம் எனக்கும் உன் மீது இருக்கிறது. வாழ்க்கையில் காதல் ஒன்று ம்ட்டும் தான் முக்கியம் என்று  என்னால் நினைக்க முடியாது. திருப்தியில்லாத திருமணமும்,  திருப்தியில்லாத வேலையும்  ஒரு ஆணின் வாழ்க்கையை புரட்டிப் போட்டுவிடும். என்னை பொருத்தவரை ஒரு ஆணுக்கும் பெண்ணும், பெண்ணுக்கு ஆணும் ஒருவருக்கு ஒருவர் இணைந்து இருவரது கனவை நினைவாக்க உதவியாய் இருக்க வேண்டும். அப்போது தான் காதலும், கல்யாணமும்  நிலைக்கும். இல்லாவிட்டால் அடுத்த ஒரு வருடத்தில் கோர்ட்டில் தான் நிற்போம்.”

“அப்போ நீ என்னை வேண்டாம் என்கிறாய். அப்படித்தானே.. உனக்கு ஏற்ற மனைவியாய் என்னால் இருக்க முடியாது என்று சொல்கிறாய். அப்படித்தானே.. புல்ஷிட். மேல்ஷாவனிஸ்ட் இடியட்..என்னை… என்னை.. ஷ்ரத்தாவை.. ரிஜெக்ட் செய்கிறாய்.. ஹாங்.. ஓகே…ஓகே..” என்று ஆரற்றிய அவள் கண்களில் கண்ணீர் தளும்பி நிற்க, அவள் அழுது நான் முதல் முறையாய் பார்க்கிறேன். உதடு துடிக்க, அவ்வளவு நெருக்கத்தில் அவ அழுவதை பார்த்ததும், என்னையறியாமல் அவள் முகத்தை என் பால் இழுத்து அவள் கண்ணீரை துடைத்தேன். கிட்டத்தட்ட அவளை அணைத்த நிலையில் இருக்க, ஷ்ரத்தா என்னை அப்படியே இருக்க அணைத்தாள்.

அணைத்த வேகத்தில் என் மீது அப்படியே சரிந்து மேலே பரவினாள். முகம், கழுத்து, காது, நெற்றி என வெறி கொண்டு முத்தமிட்டுக் கொண்டே வந்தவள்,
என் உதடுகளை தன் உதடுகளால் ஆக்கிரமித்து உறிய, அவளின் திடமான மார்புகள், என் மீது அழுத்த, என்னுள் கிளம்பிய கிளர்சியை என்னால் கண்ட்ரோல் செய்ய முயற்சிக்க, அவளின் சூடான மூச்சு, அவளின் ஆக்கிரமிப்பும் என்னை மேலும் உந்த, அவளின் தோளை பிடித்து அவளை தள்ளிவிட்டேன்.. அப்படியே தரையில் மல்லாக்க விழுந்தவள், அதிர்ச்சியுடன் என்னை பார்த்தபடியிருந்தாள். அடிபட்ட பார்வை, நான் எழுந்து உடைகளை சரி செய்து நின்றபடி, கை கொடுத்து அவளை தூக்க கை நீட்டினேன். அவள் என் கை பிடிக்காமல் தானே எழுந்து நின்றவள், “ஷங்கர்.. என்ன பழி வாங்குகிறாயா..? பழி வாங்குகிறாயா..?’ என்று கத்தினாள்.

“இல்லை ஷ்ரத்தா.. என்னால் முடியாது.. வெறும் செக்ஸ் மட்டுமென்றால் இப்போதே உடனே நான் தயார். எனக்கு உடல் மட்டும் தேவையில்லை மனமும் சேர்ந்த கூடல் வேண்டும். அதற்கு இருவரிடத்திலும் காதல் வேண்டும். எனக்கு உன்னிடம் இப்போது காதல் இல்லை ஷரத்தா.. என் காதல் இப்போது வேறு ஒருத்தியிடம் இருக்கிறது. என்னுடய நிறை குறை ஆசை, கோபம், கெட்ட விஷயஙக்ள் அனைத்தும் தெரிந்தவள் அவளின் குறை நிறைகளோடும், என் நிறை குறைகளோடும் ஏற்றுக் கொள்ள பழகியவர்கள். நீ விட்டு போன பிறகு இன்றளவுக்கு எனக்கு உறுதுணையாய் இருக்கிறவளுக்கு என்னால் துரோகம் செய்ய முடியாது.  வாழ்க்கையில் எல்லோரும் ஒரு நேரத்தில் காதல் வயப்ப்டத்தான் செய்கிறார்கள். எல்லொருகுக்கு அவர்களே துணையாய் அமைவதில்லை. அப்படி நினைத்துக் கொள்.. ஸாரி.. எனக்கும் உன் பழக்கம் தொற்றிக் கொண்டுவிட்டது.. உனககான முடிவை எடுக்க நான் யார். சரி..  நான் கிளம்புகிறேன் ஷரத்தா..இன்னும் இங்கேயிருந்து உன்னை என்னையும் எம்பராஸ் செய்து கொள்ள விருப்பமில்லை.? ”

“அப்படி உனக்காகவே வாழ்க்கையை அர்பணித்த அந்த ஜீவன் யார் என்று தெரிந்து கொள்ளலாமா..?”

கதவை திறக்க போன நான் திரும்ப நிதானமாய் அவளை உற்று பார்த்தேன். கண்கள் சிவந்திருந்தது. முகத்தில் ஏகப்பட்ட கோபம் மண்டியிருக்க, இடுப்பில் கைவைத்து நின்றிருந்தவளை பார்த்து “மீரா” என்று சொல்லிவிட்டு கதவை மூடிவிட்டு கிளம்பினேன் மீண்டும் என்னை உயிர்பித்த காதலை நோக்கி…

முற்றும் @@@@@@@

டிஸ்கி : இக்கதையின் ஆங்கில மொழியாக்கம் தயாராகிக் கொண்டிருக்கிறது. அத்தோடு இக்கதை ஒரு திரைக்கதையாய் எழுதப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது.
கேபிள் சங்கர்

மீண்டும் ஒரு காதல் கதை- 9

”ஏய்.. என்ன பார்க்கிறாய்.. நம்ப முடியவில்லை இல்லையா..? அதான் என் அப்பா.. என் செல்ல அப்பா.. ஓகே… ஓகே.. என்னால் ஐ காண்ட் கண்ட்ரோல் மை செல்ஃப். நாளை காலை சீக்கிரமே ஆபீஸ் போய்விடுவேன். நீ நேரே ஆபீஸுக்கு வந்துவிடு, நிறைய பேச வேண்டும்.. நிறைய.. ஓகே..பாஸ்போர்ட் இல்லையென்றால் உடனே வாங்கிவிடு. அடுத்த வாரம் அப்பா வந்ததும் உன் வீட்டோடு வந்து பேசி முடித்துவிடுவோம் என்றிருக்கிறார்.” என்று துள்ளி குதித்தபடியே பேசினாள். அவளின்  உடம்பு முழுவதும் சந்தோஷம் பரவியிருந்தது நன்றாக தெரிந்தது. ஆனால் என்னால் அவளைப் போல சந்தோசப்பட முடியவில்லை. நான் அமைதியாய் இருந்ததை பார்த்து ஏதும் புரியாமல்

” ஏய்.. ஷங்கர்.. என்ன டல்லாக இருக்கிறாய். காதலித்த பெண்ணையே திருமணம் செய்யப் போகிறோமே என்று வருத்தமா..? உன் விதி அதுதான் என எழுதியிருக்கிறது” என்று விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள்.

“ஓகே.. பை.. நான் என் அப்பாவிடம் இன்னும் சில விஷயஙக்ள் எல்லாம் பேச வேண்டும். உனக்கான வேலை எல்லாம் பற்றி பேச வேண்டும். என் செல்ல க்ண்ணாட்டி.. பை.. குட் நைட்.. சாரி.. குட் மார்னிங்..பை.. என்று என்னை இன்னும் இறுக்க அணைத்து, உதடு வலிக்க அழுத்தமாய் ஒரு முத்தமிட்டுவிட்டு ஓடினாள்.

நான் அவள் போவதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். என் காதல் கைகூடிய விஷயம் சந்தோஷத்தை தரவில்லை. நான் எப்படி அமெரிக்கா போவது? அங்கே போய வீட்டு மாப்பிள்ளையாய் இருக்கவா..? அப்போது என் சினிமா கனவு? அமெரிக்க பெண்ணை காதலித்து அவள் தகப்பன் காசில் வாழ்ந்து, குழந்தை பெற்று, வளர்த்து ஆளாக்கி  சாக எனக்கு விருப்பமில்லை. என்னால் அப்படி வாழ முடியும் என்றும் தோன்றவில்லை. ஆனால் அவளிடம் இதை எப்படி சொல்வது என்ற குழப்பத்தோடும், அதை எப்படி எடுத்துக் கொள்வாள் என்று கொஞ்சம் பயமாகத்தானிருந்தது. 

அன்று முழுவதும் தூங்காததால், சீக்கிரமே ஷ்ரத்தாவின் ஆபீஸ் கேண்டீனில் காத்திருந்தேன். இன்றைக்கு எப்படியாவது சொல்லியாக வேண்டுமென்ற முடிவோடு, கொஞ்சம் பதட்டத்தோடு வெளியே சென்று தம்மடித்தேன். மனதின் ஒரு மூலையில் அழகான பொண்ணு, அமெரிக்கா, அங்கேயே செட்டில் ஆவது இது எல்லாத்தையும் உன் கனவுக்காக இழப்பது முட்டாள் தனமாக இல்லையா? என்று ஒரு கேள்வி மனதில் ஓடத்தான் செய்தது. அதையெல்லாம் மீறி அப்படி செய்தால் நான் என்னையே இழந்தது போல ஒரு ஃபீல் தான் மேலோங்கியது.

ஷ்ரத்தாவும், மீராவும் முகம் முழுவதும் சிரிப்போடு நுழைந்தார்கள்.  மீரா என் கை பிடித்து குலுக்கி “கங்க்ராட்ஸ்” என்றாள். அவளின் கைபிடிப்பில் இருந்த இறுக்கம் சந்தோஷத்தை வெளிப்படுத்தியது. ஷ்ரத்தா கண்கள் பளபளக்க, என்னருகில் நெருக்கமாய் உட்கார்ந்தாள்.

“அப்பாவிடம் எலலா விஷயமும் பேசிவிட்டேன் ஷங்கர். உனக்கு ஒரு வேலையை அங்கேயே போட்டு தருகிறேன் என்று சொல்லிவிட்டார். வேலை என்ன எல்லாமே உனக்குத்தானே.. நான் உட்பட..” என்று கண் சிமிட்டினாள்.

“ஷ்ரத்தா.. ஒரு விஷயம்.. என்னால அமெரிக்காவெல்லாம் வர முடியாது” என்றேன் மெல்லிய குரலில். ஷ்ரத்தாவின் முகம் சட்டென சுருங்கியது. சுறுசுறுவென கோபம் ஏறுவது தெரிந்தது.

“ஏன்.. இங்கே என்ன கிழிக்கப் போகிறாய்?. காதலித்த பெண், ஏராளமான பணம், அமெரிக்க வாழ்வு, இதைவிட வேறு என்ன வேண்டும் உனக்கு? ஒரு வேலை மாமனார் வீட்டில் உட்கார்ந்து சாப்பிட வெட்கப்படுகிறாயா..? புல்ஷிட்.. உன் மிடியோகர் மேல் ஷாவனிஸ்ட் புத்தியை, காட்டுகிறாயா..? நான் எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு என் அப்பாவிடம் ஒப்புதல் வாங்கியிருப்பேன் தெரியுமா?.”

“ஷ்ரத்தா.. கோபப்படாதே.. உனக்கு என்னை பற்றி தெரியும். எனக்கு சினிமாவில் இயக்குனராவது தான் கனவு என்று. என்னை தயார் செஞ்சிக்கிறதுக்காக நான் வேலைக்கு சேர்ந்து கொஞ்சம் சம்பாதிச்சு சேர்த்து வச்சி, அடுத்த கட்டத்திற்கு நகர ஆசைப்பட்டுட்டு இருக்கிறவனு. இப்படி சடார்னு எல்லாத்தையும் விட்டுட்டு கல்யாணம், அமெரிக்கான்னா எப்படி? ஒரு அஞ்சு வருஷம் நாம கல்யாணம் செஞ்சிட்டு இங்கேயே இருக்கலாம். அதுக்குள்ள எப்படியாவது செட்டிலாயிடுவேன். அப்ப போலாம் அமெரிக்காவுக்கு. அமெரிக்காவை சுததி பார்க்க ஆசைதான் ஆனா.. அங்கேயே இருக்க எனக்கு ஆசையில்லை.. புரிஞ்சிக்க..” என்று அவள் கையை பிடித்தேன்.

அவள் சட்டென கையை பின்னுக்கிழுத்து, என் முகத்தில் பளீரென அறைந்தாள்.

“நீ என்னை காதலிக்கவேயில்லை.. நான் முன்பே சொன்ன மாதிரி சும்மா சுத்திவிட்டு, சான்ஸ் கிடைத்தால் முடித்துவிட்டு ஓடிப்போகலாம் என்று நினைத்திருந்தவன் என்பதை மீண்டும் நிருபிக்கிறாய். என் மீது உனக்கு காதல் இருந்தால் நீ இப்படியெல்லாம் பேசுவாயா..?”

“ஷ்ரத்தா.. ஒரு ஆம்பளைக்கு காதல் எவ்வளவு முக்கியமோ.. அதே அளவுக்கு கேரியரும் முக்கியம். வெறும் காதல் வாழ்க்கையாகாது ஷ்ரத்தா..”

“சினிமாவுல உனக்கு சான்ஸ் கிடைச்சி, அதுல நீ பெரிய ஆள் ஆகி என்ன செய்யப்போறே? பணம் சம்பாதிப்பாயா..? எல்லாமே ஸ்பெகுலேஷன் தான் ஆனால் நிஜத்தில் நீ நினைக்கும் அளவுக்கு மீறிய பணம், வசதி, அமெரிக்க வாழ்க்கை இதுவெல்லாம் உனக்கு இலவசமாய் இந்த ஷ்ரத்தா உன்னை காதலித்ததால் வருகிறது. இதை வேண்டாம் என்று சொல்வதும் ஷ்ரத்தா வேண்டாம் என்று சொல்வதும் வேறல்ல..”

“முட்டாள் தனமாய் பேசாதே.. நம் காதல்  கூட உன்னை எனக்கும், என்னை உனக்கும் பிடித்ததால் தான் வந்தது. அது போலத்தான் ஒரு ஆம்பளைக்கு கேரியரும்.”

“எல்லாரும் பிடிச்சுத்தான் வேலை பாக்குறாங்களா?  பிடிக்காத வேலையை எத்தனையோ பேர் பார்க்கலை? அவங்களெல்லாம் சந்தோஷமா வாழல?”

“அவங்ககிட்ட போய் கேட்டுப் பாரு.. புரியும். அவங்க உள் மனசுல இருக்கிற ஆதங்கத்தை. என்னால அது மாதிரி போலியா வாழமுடியாது ஷ்ரத்தா.. “

“ஒரு வேளை நீ அதுல தோத்திட்டன்னா..?”

“முயற்சி செய்யாமலேயே தோக்கிறதை பத்தி யோசிக்கிறதை விட, முயற்சி செய்து தோற்பதோ, ஜெயிப்பதோ சந்தோஷம் தானே.’

“நீ விதண்டாவாதமாய் பேசுகிறாய்”

“இல்லை.. லாஜிக்கா பேசுறேன். மீரா நீயே சொல்.. என்னோட கனவை பற்றி.. என்னை உனக்கு நல்லா தெரியுமில்லை நீ சொல்லு மீரா இவளிடம்” என்றேன். ஏதும் சொல்ல முடியாமல் இருவரையும் மாற்றி, மாற்றி பார்த்துக் கொண்டிருந்த மீராவிடம்.

“ஆமா ஷரத்தா.. இவனின் லட்சியமே சினிமாதான். எனக்கு ஒரு ஐடியா தோணுது.. ரெண்டு பேருக்கு ஒன்னும் பெரிய வயசாயிடலையே.. அவன் சொல்றா மாதிரி ஒரு அஞ்சு வருஷம் இரண்டு பேரும் கல்யாணத்தை தள்ளிப் போடுங்க.. அவன் ட்ரை பண்ணட்டும், ஒரு வேளை அவன் ஜெயிச்சிட்டான்னா..வெல் அண்ட் குட்.. இல்லைன்னா உன் ப்ரோபஸலை அவன் ஏத்துக்கட்டும். என்ன நான் சொல்றது?”

“புல்ஷிட்.. ஐந்து வருடம் கழித்து தோற்று போனவனை என் கணவனாகவோ, அல்லது மாப்பிள்ளையாகவோ ஏற்றுக் கொள்ள என் அப்பாவோ தயாராக இருக்க மாட்டார்.”

“நீ ஏன் அப்படி நினைக்கிறே? பாஸிடிவாக நினையேன்.”

“மீரா.. ஷட் அப்.. இது என் வாழ்க்கை. இதில் உன்னோட அட்வைஸ் எல்லாம் வேண்டாம். சொல்லு ஷங்கர்.. முடிவாக சொல். உன்னால் என்னோடு அமெரிக்கா வந்து செட்டிலாக முடியுமா? முடியதா..? ஸே எஸ் ஆர் நோ.?’

என்ன பெண் இவள்? ஏன் இவளை பற்றி மட்டுமே யோசிக்கிறாள். இரண்டு பேர் சம்மந்தப் பட்ட விஷயத்தை பற்றி கொஞ்சம் கூட யோசிக்காமல், என் முடிவையும் சேர்த்து எடுப்பது மற்ற விஷயங்களை போலில்லை. எனக்கென ஒரு ஆசை, கனவு எதையும் மதிக்காதவளை, பணம் மட்டும் தான் வாழ்க்கை என்று நினைப்பவளை, அமெரிக்காவில் அல்ல இந்தியாவிலும் சகித்துக் கொள்ள முடியுமா என்ற கேள்வி என் முன் பூதாகராமாய் தெரிய..

“நோ.. “ என்றேன்.

“நம் காதல் இத்தோடு முடிந்துவிட்டது. இனி நீ யாரோ.. நான் யாரோ.. குட்பை..” என்று விருட்டென எழுந்து கிளம்பி போனவளை நானும் மீராவும் அதிர்ச்சியுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம்.

##########

கேபிள் சங்கர்

மீண்டும் ஒரு காதல் கதை -8

ஒரு சுபயோக சுபதினத்தில் எங்கள் காதல் அவளின் அண்ணனுக்கு தெரியவர, எல்லா அண்ணன்களை போல அவனும் என் பேக்ரவுண்ட் எலலாவற்றையும் விசாரித்து, என்னை போன்ற பக்கி பயலை தன் தங்கை காதலிப்பதை விரும்பாமல் என்னை ஒரு நாள் தனியாய் அழைத்துப் பேசினான். கிட்டத்தட்ட ஒரு அமெரிக்கன் தமிழ் பேசியதை போல பேசினான். என்னை கொசு போல பார்த்தான். முதல் பார்வையிலேயே அவனுக்கு என்னை பிடிக்கவில்லை என்று புரிந்தது. எந்த அண்ணனுக்கு தான் தன் தங்கையின் காதலனை பிடிக்கும்?.

மீண்டும் ஒரு காதல் கதை - 7

காலையிலிருந்தே நசநசப்பாய் தூறிக் கொண்டுதானிருந்தது. மீராவுக்கு பிறந்தநாள் எனபதால் சத்யமில் படம், ரெயின் ட்ரீயில் டின்னர் என்று ஏற்பாடாகியிருந்ததால், எல்லாம் முடிந்து வீட்டிற்கு கிளம்ப லேட்டாகிவிட, நான் ஷ்ரத்தாவை அண்ணாநகரில் ட்ராப் செய்யும் போது நடு ராத்திரி ஆகியிருந்தது.  வரும் போது பெருமழையில் நினைந்து தொப்பலாகி போயிருக்க, முதல் முதலாய் அவள் வீட்டிற்குள் அழைத்தாள்.

கொத்து பரோட்டா - 23/02/15

எப்பவுமே நம்ம ஊர் ஆளுங்க எதையாச்சும் ஆரம்பிச்சாத்தான் பேரணி, ஊரணியெல்லாம் நடத்துவாங்க. வெளியூர்காரன் முக்கியமா வடநாட்டுக்காரன் ஆரம்பிச்சா சேட்டு கம்பெனின்னு வாயை மூடிட்டு போயிருவான். ஏன்னா பணத்தால அடிச்சிருவான் என கார்பரேட் கம்பெனிகளின் ஆக்கிரமிப்பை நியாயப்படுத்தினாலும், சென்னையின் இம்சையான ஆட்டோ மீட்டர் கட்டணத்தைப் பொறுத்தவரை, அட்ராசிட்டியாய் மாற்றியமைத்த பெருமை ஓலாவையே சேரும். இன்றைய போட்டி உலகில் பாஸ்ட்ட்ராக் போன்றோருக்கு  சிம்ம சொப்பனமாய் மாறி இருக்கும் இந்நிறுவனம், தற்போது ஆட்டோ சேவைகளையும் மீட்டர் காசுக்கு மேல் பத்து ரூபாய். அதுவும், நாம் இருக்கும் இடத்தில் வந்து பிக்கப் செய்து கொள்ளும் வசதிக்காகவே கன்வீனியன்ஸ் சார்ஜாக வாங்கிக் கொள்கிறார்கள். கார் போல ஆட்டோ இன்னும் மக்களுக்கு பழகவில்லை என்றாலும், இன்றைய தேதிக்கு மொபைல் ஆஃப்பில் பார்க்கும் போது எப்போதும் பத்திருபது ஆட்டோகள் இருக்கத்தான் செய்கிறது. பெரும்பாலும் இரவு நேரங்களில் ஆட்டோக்கள் இருப்பதில்லை என்ற குறையைத் தவிர, பெரியதாய் குற்றம் குறையில்லை என்னளவில். நான்கைந்து முறை பயணித்திருக்கிறேன்.ஓலாவினால் வந்த ஒர் பெரிய நன்மை என்னவென்றால் நிறைய ஆட்டோ ட்ரைவர்கள் மீட்டர் போட்டு ஓட்ட ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள். பின்னாளில் இம்மாதிரியான கார்பரேட்டுகள் நம்மை அவர்கள் வசம் பழக்கத்திற்கு அடிமைப்படுத்தி விலையேற்றுவார்கள். போன்ற விஷயங்களை எல்லாம் மீறி.. இம்முயற்சியை பாராட்டி ஆதரிப்போம். 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@