கொத்து பரோட்டா 2.0-59

சென்சார் எனும் கொடுங்கோலன்.

ஒரு படத்தை தயாரித்து வெளியிடுவது என்பது சாதாரண விஷயம் கிடையாது. அதனால் தான் அதற்கு பேர் டெலிவரின்னு வச்சிருக்காங்க என்று நடிகர் சத்யனின் அப்பா அடிக்கடி சொல்லுவார். இன்றைய தேதிக்கு நிலைமை மிக மோசம். தயாரிப்பதில் ஆரம்பித்து, ஒவ்வொரு நிலையை தாண்டி வருவது என்பது அசாத்யமான விஷயமாகிக் கொண்டிருக்கிறது. இதில் முக்கியமான நிலை சென்சார். ஏற்கனவே சென்சாருக்கும் நம் திரையினருக்குமிடையே பல விதமான வேறுபாடுகள். பிரச்சனைகள். ஹிந்தி படத்தில் காதலர்கள் கிஸ்ஸடித்தால் “யூ”. அதே நம்மூரில் அடித்தால் “ஏ” என பலவிதமான கலாச்சார வழிகாட்டிகளோடு சிறப்பாக செயல்படுகிறவர்கள் நம்மூர் சென்சார் போர்ட் ஆட்கள். இதில் பெரிய படத்தில் கெட்ட வார்த்தை, டபுள் மீனிங், ரத்தகளறியாய் காட்சி வைத்தாலும் முன்பிருந்த வரிவிலக்கிற்காக “யூ” கொடுப்பார்கள். எவனாவது சின்ன தயாரிப்பாளர் கொஞ்சமே கொஞ்சம் ரத்தம் தூரத்தில் தெளித்தார்ப் போல காட்டினால் கட்டுடன் ‘ஏ” கொடுப்பார்கள். இப்படியான ஓரவஞ்சனைகளை பற்றியும், இவர்கள் தின்றே தீர்க்கும் டிபன் வகையராக்கள் பற்றியும் எழுத நிறைய இருந்தாலும் இன்றைய தயாரிப்பாளர்கள் தலையாய பிரச்சனையாய் உருவாகியிருக்கும் சென்சாருக்கு அப்ளை செய்யும் விஷயத்தைப் பற்றிப்  பேசியே ஆக வேண்டும்.

முன்பெல்லாம் நமக்கு சென்சார் ஸ்கிரிப்ட் எழுதும் ஆட்களிடம் மொத்த பொறுப்பையும் ஒப்படைத்தால், அவர்களே சென்சார் போர்ட் ஆட்களை தொடர்பு கொண்டு, அதற்கான தொகையை கட்டி, ஸ்க்ரீனிங் ஏற்பாடுகளை கவனித்துக் கொள்வார்கள். படம் பார்த்த பிறகு நமக்கும், சென்சார்போர்ட் மெம்பர்களுக்குமிடையே நடக்கும் கந்தாயங்கள் தனிக்கதை.  இதை கம்ப்யூட்டர்மயமாக்குகிறோம் என்று மத்திய அரசு முடிவு செய்து ஈ.சினிரமா எனும் இணைய தளம் மூலமாய் மட்டுமே சென்சாருக்கு அப்ளை செய்ய முடியும் என்று சொன்னார்கள். இனி வரும் நாட்களில் எல்லாமே வெளிப்படையாய் இருக்கும். யார் யார் எப்போது அப்ளை செய்கிறார்களோ அந்த வரிசைப்படிதான் சென்சார் ஆகும். தயாரிப்பாளர்களுக்கு தங்களது நிலை என்ன என்பதை எஸ்.எம்.எஸ் மூலம் தெரிய படுத்தி நேரடி தொடர்பை ஏற்படுத்துவதால், மிடில் மேன்களின் உதவி இல்லாமலேயே வேலை சுலபமாய் முடிந்துவிடும் என்றார்கள். அட நல்ல விஷயமாய் இருக்கிறதே என்று பல சிறு முதலீட்டு தயாரிப்பாளர்கள் சந்தொஷப்பட, பொங்கலுக்கு ரிலீஸ் என்று முடிவு செய்துவிட்டு, கொட்டுவாய் வரை ப்ரீ ப்ரொடக்‌ஷனில் வைத்துக் கொண்டு, கடைசி நேரத்தில் இன்ப்ளூயன்ஸ் மூலமாய் உடனடி சென்சார் செய்து பழக்கப்பட்ட மிகச் சிறு பெரிய தயாரிப்பாளர்களுக்கு துக்கமாகவும் இருந்தது.

ஆனால் பிரச்சனை பெரியவர்கள் சிறியவர்கள் என்றில்லை. அனைவருக்குமான பொது விஷயமாய் சைட் ப்ரச்சனை மூலம் ஆர்மபித்தது. இந்தியா முழுவது தயாரிப்பாளர்கள் சென்சாருக்காக ஒரே நேரத்தில் மொத்தமாய் ஆயிரம் பேருக்கும் மேல் லாகின் செய்ய வாய்ப்பில்லாத ஒரு சைட், பாதி நேரம் ஐ.ஆர்.டிசி சைட்டை விட படு மோசமாய் தொங்கிப் போய் நிற்கும். அடைந்தால் மகாதேவி இல்லையேல் மரணதேவி ரேஞ்சுக்கு சபதத்தோடு, தொடர் முயற்சியில் வெற்றிபெற்றால் முதல் பக்கத்தை படித்து விட்டு, அடுத்த பக்கத்தை தொட்டால் எரர் மெசேஜ் வந்து நிற்கும். சரி டீத்திங் ப்ராப்ளம் என காத்திருந்து பல புகாருக்கு பிறகு கொஞ்சம் ஓக்கே வானால், அடுத்த பிரச்சனை ஆதார் நம்பருடன் இணைந்த மொபைல் நம்பர் மட்டுமே இணைக்கப்பட வேண்டும்   என்பது போன்ற சீரிய விதிகளை பாலோ செய்து. அவர்கள் கேட்டிருக்கும் தரவுகளை டிஜிட்டல் டேட்டாவாக மாற்றி அப்லோட் செய்தால், அதன் நிலை என்ன என்பதை தெரிந்து கொள்ள அவர்கள் எஸ்.எம்.எஸ் அனுப்புகிறார்கள். அது வந்தவுடன்  மீண்டும் பகீரத பிரயத்தனங்களுடன் லாகின் செய்து பார்த்தால் தான் நம் அப்ளிக்கேஷன் நிலை தெரியும்.

ஒரு வழியாய் எல்லா கந்தாயங்களையும் முடித்து சென்சாருக்கான தொகையை ஆன்லைன் ட்ரான்ஸ்பர் செய்யும் வசதிக்கு க்ளிக் செய்தால் அது வேலை செய்யாது. இல்லை அந்த பக்கத்திலிருந்து கல்லுளிமங்கன் போல நகரவே நகராது. சரி இதை பர்றி நம் இடைத்தரகரிடம் கேட்டால் ஆயிரத்து சொச்ச மார்க்கு வாங்கியும் “நீட்”டில் பாஸ்சாக முடியாதவர் போல விழிப்பார். ஆர்.ஓவிடம் சொன்னால் கால் டைவர்ட் ஆகி, அங்கிருக்கும் அடுத்த நபருக்கு செல்லும். அவர் அப்படியா? ஒர்க் பண்ணலையா? ஆவுமே சார்.. நல்லா பாருங்க என்பார். எத்தனை முறை கேட்டாலும் அவர் ஏதோ கம்ப்யூட்டர் விற்பனர் போலவும், நமக்கும் அதற்கும் ஸ்நானப் ப்ராப்தியும் இல்லாதவர்கள் போலவும் பேசுவார். பெங்களூரிலிருந்து நான் லாகின் செய்தேன் என்று சொன்னதற்கு நீங்க உங்க கம்பெனிய சென்னையில வச்சிட்டு ஏன் பெங்களூர்ல லாகின் பண்ணீங்க? என்ற கேள்வி கேட்கும் அலவிற்கு விற்பனர் அவர். பின்பு நம் பின்புலத்தையும் கம்ப்யூட்டர் அறிவையும், ஆற்றலையும் விளக்கி சொன்னால், கொஞ்சம் பம்மி. “அதுக்கு நீங்க பாம்பே கால்செண்டருக்குத்தான் காண்டேக்ட் பண்ணனும்” என்பார். 

பாம்பே கால் செண்டர் என்பது “ஏக் காவ் மே ஏக் கிஷான் ரஹதாத்தா” ரேஞ்ச் தான் கிந்தி தெரியாவிட்டால் மொத்தமும் போச்சு, ஏற்கனவே லைன் கிடைக்க, அரை மணி நேரம் ஆகும். அத்தனைக்கும் மீறி காளியாத்தா, மாரியாத்தாவையெல்லாம் வேண்டிக் கொண்டு, இங்கிலீஷ் பேசுறவன் வரணும் என்கிற வேண்டுதல் பலித்தால் நல்லது. அல்லது மீண்டும் முதலிலிருந்தே ஸ்டார்ட் செய்ய வேண்டும். ஒரு வழியாய் லைன் கிடைத்து நம் பிரச்சனையை எல்லாம் சொல்லி புரியவைத்தால், அங்கேயும் “அப்படியா.. சரியா செக் செய்தீர்களா? ஒரு ஸ்நாப் ஷாட் எடுத்து அனுப்புங்களேன்?” என்பது போன்ற ஹெல்புகள் மட்டுமே முதலில் கிடைக்கும். அவர்களின் மெயில் ஐடிக்கு எல்லாவற்றையும் அனுப்பிவிட்டு காத்திருந்தால் பதில் மெயில் வரும் என்று எதிர்பார்பது பேராசை. எனவே மீண்டும் கால் செண்டர். அவர்கள் இம்முறை ஆமாம் சர்வர் பிரச்சனை என்று ஒத்துக் கொண்டு, காலையில ட்ரை பண்ணுங்க, இல்லாட்டி நடுராத்திரி ட்ரை பண்ணுங்க என்பார்கள். நான் ஏன் நடுராத்திரியில சுடுகாட்டுக்கு போகணும் என்று கேட்க நினைத்தாலும் முடியாது.  ஆன்லைன் இல்லாட்டி என்ன அதான் ஆப்லைனில் பணம் கட்டலாமில்லை என்று நம்மூரில் கேட்டால் “அதெல்லாம் வாங்க கூடாதுன்னு ஸ்ட்ரிக்டா சொல்லிட்டாங்க சார் “ என்கிறார்கள். அப்புறம் என்ன எழவுக்கு ஆப்லைன் ஆப்ஷன் என்றே தெரியவில்லை.

இப்படி எல்லா இம்சைகளையும் தாண்டி ஒரு வழியாய் சர்வர் கிடைத்து, பணம் கட்டி, க்யூவில் நின்று, எஸ்.எம்.எஸ் மூலமும், மெயில் மூலமும் பணம் கிரெடிட் ஆனதாய் வந்த பின்புதான் நமக்கு நிம்மதி வரும். பிறகு சென்சார் நடக்கவிருக்கும் தேதிக்கான காத்திருப்பு. நீங்க உங்கள் கண்டெண்டை லோட் செய்து வைத்துக் கொள்ளுங்கள் என்று அறிவிப்பு வந்த மாத்திரத்தில் லோட் செய்து வைத்தால். நாளை காலையில் சென்சார் என்றால் முதல் நாள் நடு ராத்திரிக்கு கொஞ்சம் முன்னே நாளைக்கு காலையில் சென்சார் என்று லோக்கல் ஆர்வோ மெசேஜ் அனுப்புவார்.  ஒரு வழியாய் அடித்து பிடித்து தியேட்டரை கன்பார்ம் செய்து சென்சாரை முடிப்பதற்குள் போதும் போதுமென்றாகிவிடும்.

தரகர்களை வைத்து, பேரம் பேசி, லஞ்ச லாவன்யத்தை வளர்பதை தவிர்க்கத்தான் இந்த ஆன்லைன் விஷயம் ஆரம்பத்தில் டீத்திங் ப்ராப்ளம் இருக்கத்தானே செய்யும் என்பீர்களானால் கிட்டத்தட்ட நானகைந்து மாதங்கள் ஆகிவிட்டது. இன்றைக்கும் இதே நிலை தான் இந்த இணையதளத்தில் நிலை. அதே நிலைதான் நம்மூர் ஆட்களின் உதவும் அறிவும்.

எல்லாவற்றுக்குமே பாம்பேயிடமிருந்துதான் மெசேஜ் வரணுமென்றால் எதற்காக ரீஜினல் சென்சார் அலுவலகம்?. இன்றைய தேதியில் பெரும்பாலனவர்களுக்க் அடிப்படை கம்யூட்டர் அறிவு படித்தவர்களுக்கு இருக்கிறது என்றாலும் இம்மாதிரி பிரச்சனைகளின் போது கால் செண்டரை அணுகி தெளிவு பெற ஹிந்தியோ, ஆங்கிலமோ சரளமாய் பேசத் தெரிந்தால் மட்டுமே அடுத்த கட்டத்தை நோக்கி போக முடியுமென்பது எப்படி எல்லோருக்கும் சாத்தியம்?. பேமெண்ட் கேட்வேயில் உள்ள பிரச்சனையை இத்தனை தொடர் புகார் மின்னஞ்சல்களுக்கு பிறகும் சரியாகவில்லை என்றால் யாரைத்தான் அணுகுவது?. இத்தனை பிரச்சனை இருக்கும் பட்சத்தில் ஏன் ஆப்லைன் ஆப்ஷனான ட்ராப்ட், செக் போன்ற வகைகளில் பணம் பெற ஏன் மறுக்கிறார்கள்?. தயாரிப்பாளர்களுக்கு ஏன் ரெண்டு தினம் முன் அவர்களதுபட சென்சார் விஷயமாய் தகவல் வருவதில்லை?. சென்சார் நடந்து முடிந்த பின் உங்களது படம் இன்றைக்கு சென்சார் என்று மெயில் அனுப்பவது எந்த வகையில் திறமையான மேனேஜ்மெண்ட்?.

இத்தனை கேள்விகளுக்கு ஒர் சிறிய,சீரிய முயற்சியாய் அவர்களது சர்வரையும், பேமெண்ட் கேட்வேயும் சரியாகும் வரை ஆப்லைனில் செயல்பட அனுமதித்தால் பல தயாரிப்பாளர்களுக்கு நிம்மதியாய் இருக்கும். ஸ்டரைக், சிறிய படங்களுக்கு திரையரங்கு கிடைக்காமை, ஜி.எஸ்.டி, லோக்கல் டேக்ஸ், அதிகரிக்கப்பட்ட டிக்கெட் விலை என பல பிரச்சனைகளை, வட்டி சுமைகளை வைத்துக் கொண்டு, ஆயிரம் பிரச்சனைகளோடு படத்தை தயாரித்து வெளியிட வரும் தயாரிப்பாளர்களை அட்லீஸ்ட் பத்து நிமிடத்திற்கு கிட்டத்தட்ட ரெண்டாயிரம் ரூபாய் பணம் சென்சார் பீஸாய் கட்டி, அவர்கள் பார்ப்பதற்கான அரங்குக்கு பணம் கட்டி, அவர்களது டிபன், காப்பி, சாபாட்டு செலவுக்கு பணம் கொடுத்து கிட்டத்தட்ட 50-1 லட்சம் ரூபாய் செலவு செய்ய காத்திருக்கும் அவர்கள் என்ன பாவம் செய்தார்கள்?.

கந்து வட்டிதான் தமிழ் சினிமாவை இயக்குகிறதா ? -10

சாட்டிலைட், டிஜிட்டல், இந்தி, தெலுங்கு, என பல விதமான வியாபாரங்கள் ஒரு சினிமாவுக்கு இருக்கிறது என்று தெரிந்து அதை அனைத்தையும் தங்களின் தொடர்புகளால் விற்று விடும் தயாரிப்பாளர்கள் இருக்கும் இதே திரையுலகில் தான் இதெல்லாம் இருக்குனு சொல்றாங்க.. ஆனா அது ஏன் என் படத்துக்கு மட்டும் கேட்டு வர மாட்டேன்குறாங்கன்னு தனக்குத்தானே கேட்டுக் கொள்ளும் தயாரிப்பாளர்களும் இருக்கும் இடம் தான் தமிழ் சினிமா.

அப்படியாப் பட்டவரை தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டு “ உங்க படம் பத்தி கேள்விப்பட்டேன். இந்தி ரைட், தெலுங்கு ரைட் வாங்கிக்கிறோம்” என்று போன் வந்தால் எப்படி இருக்கும் அந்த தயாரிப்பாளருக்கு. உச்சி முதல் உள்ளங்கால் வரை சந்தோஷம் புரைக்கேறி குதித்தார். “ என்ன விலை?” என்று கேட்டது எதிர் முனை.  இவருக்கு என்ன சொல்வது என்றே புரியவில்லை. “ மார்கெட்டுல நம்ம படம் பத்தி நல்ல பேச்சு இருக்கு. இந்திக்கு ஒரு பத்து ரூபா கேட்டுட்டு இருக்கேன்” என்று தயக்கத்தோடு, இன்னும் ஜாஸ்தியா சொல்லியிருக்கலாமோ? இல்லை ஜாஸ்தியா சொல்லிட்டோமோங்கிற குழப்பத்தோட பதில் சொல்ல,

” சரி.. விடுங்க.. வேணும்னா நான் தெலுங்கும் சேர்த்து எடுத்துக்குறேன். 14 ரூபா ஓகே வா” என்றார்.

இதுக்கு ஏழு அதுக்கு ஏழு அடிச்சோம்டா லக்கி ப்ரைஸ் என்று நினைத்தாலும் “இல்லீங்க 17னா ஓகே” என்று கொஞ்சம் கொத்து காட்டினார்.

“சரி விடுங்க 15 ஓகே பண்ணுங்க.. அதுக்கு மேல முடியாது. எங்களுது மும்பை கம்பெனி. மாசத்துக்கு இத்தனை படம்னு நாங்க லிஸ்ட் போட்டுத்தான் எடுப்போம் உஙக் படம் சாட்டிலைட் போயிருச்சுங்களா?”

“இல்லை பேசிட்டிருக்கோம்” கெத்து

“இந்த மாசம் டார்கெட்டுல சாட்டிலைட் ஒர் படம் பாக்கி இருக்கு சோ.. தெலுங்கு, ஹிந்தி ரைட்ஸ் ஒரு 15. சாட்டிலைட் ஒரு 25 ஓகேவா.. மொத்தம் 40. இருபது ரூபா உங்க அக்கவுண்ட் டீடெயில் எல்லாம் அனுப்புங்க.. உங்க படத்தோட டீடெயில் எல்லாம் வாட்சப்புல அனுப்புங்க.. ஒரு அரை அவர்ல உங்க அக்கவுண்டுக்கு 50 பர்செண்ட் ட்ரான்ஸ்பர் பண்ணிருவோம். மீதி பணம் நாளைக்கு எங்க ஆபீஸுலேர்ந்து ஆளுங்க வந்து அக்ரிமெண்ட் போட்டப்புறம் ட்ரான்ஸ்பர் பண்ணிருவோம்.. ப்ரொவைடட் உங்க படத்து மேல ஏதும் பைனான்ஸியல் ப்ரச்சனை இல்லைங்கிறத தெரிஞ்சதுனாலத்தான் சொல்லுறோம் . ஓகே..”

என்றதும் தயாரிப்பாளர் மயக்கம் போடாத குறைதான்.  உடனடியாய் தன்னுடய டீடெயில் எல்லாத்தையும் அவனுக்கு அனுப்பி வைத்தார். அனுப்பிய அடுத்த அரை மணி நேரத்தில் மீண்டும் அந்த ஆளிடமிருந்து போன். “சார்.. உங்க கிட்ட ஜி.எஸ்.டி  இல்லையா?” என்ற குரலில் அதிர்ச்சி இருந்தது. 

“இல்லீங்க.. படத்துக்கு எல்லாமா ஜி.எஸ்.டி கட்டணும்?”

“எனி பிஸினெஸ் ஜி.எஸ்.டி இஸ் மஸ்ட் சார்.. ஆஹா.. இப்ப உங்களோட நான் பிஸினெஸே பண்ண முடியாது. நீங்க இப்ப அப்ளை பண்ணாலும் இருபது நாளாவது ஆகும். .. என்ன பண்ணலாம். ?
 என்று எதிர் முனை அமைதி காத்தது.

இங்கே தயாரிப்பாளர் போனை மூடிக் கொண்டே பக்கத்திலிருந்த ப்ரொடக்‌ஷன் மேனேஜரிடம் “ என்னயயா ஜி.எஸ்.டி எடுக்க சொல்லச் சொல்லவேயில்லையே? என்று கடிந்து கொண்டே “ வேணும்னா ஒரு 10 பர்செண்ட் பிடிச்சி வச்சிக்கங்க.. நான் இருபது நாள்ல ஜி.எஸ்.டி எடுத்ததும் ட்ரான்ஸ்பர் பண்ணுஙக்” என்றார்.

“இல்லீங்க அதெல்லாம் சரிப்படாது.. சரி ஒண்ணு பண்றேன் உங்களுக்காக ஏன்னா இந்த மந்த டார்கெட்டை நான் முடிக்கணும். ஸோ.. ரிஸ்க் எடுத்து ட்ரான்ஸ்பர் பண்ணுறேன். அதுக்கு முன்னாடி நான் அனுப்பப் போற 20 லட்சத்துக்கு 2 பர்சண்ட் எனக்கு சார்ஜ் பிடிப்பாங்க.. சோ.. நீங்க எனக்கு அதுக்கான யு.டி.ஆர் நம்பரை கொடுத்தீங்கன்னா.. நான் உங்களுக்கு ட்ரான்ஸ்பர் பண்ணிருவேன். பண்ணிட்டு சொல்லுங்க” என்று போனை கட் செய்துவிட..

மேனேஜர் ஏல்லாவற்றையும் கேட்டு விட்டு. “சார். பொருளு நம்முளுது. அவன் வாங்கப் போறான்.  மீடியேட்டர் எல்லாம் வச்சி வித்தாக்கூடா வித்த காசு வந்ததுக்கு அப்புறம் தான் அவனுக்கான கட்டிங் கொடுக்குறது வழக்கம். இங்க் எல்லாமே உல்டாவா இல்ல இருக்கு. எனக்கு ஜி.எஸ்.டி வேணும்னா தெரியாம இருக்கலாம். பட் சினிமா தெரியும்” என்றார்.

”அவன் யூ.டி.ஆர் தானே கேட்டான்”

“சார்.. அவன் அக்கவுண்டுக்கு அனுப்புன உடனே தான் யுடிஆர் நம்பர் வரும். யுடிஆர் நம்பர் வந்திருச்சுன்னா.. நம்மால அக்கவுண்டுல இருக்கிற பணத்தை ஸ்டாப் பண்ண முடியாதுங்க. எனக்கென்னவோ சந்தேகமா இருக்கு. சதுரங்க வேட்டையில நம்ம வினோத் சொன்னா மாதிரி. ஒருத்தன ஏமாத்துனம்னா.. அவனோட ஆசையை தூண்டணும்னு  சொல்வாரு.. அது போல இவன் நம்ம ஆசைய தூண்டிட்டான். அடுத்த ஏமாற்றதுதான் மிச்சம்.

அப்போது ஒரு மெசேஜ் வந்தது. அது ஒரு கார்பரேஷன் பேங்க் அக்கவுண்ட் டீடெயில்.  “என்னய்யா அக்கவுண்ட் நம்பர் எல்லாம் கரெக்டாதானே இருக்கு ஏதோ கார்பரேட் கம்பனி போல.. ஏர் மீடியா நெட்வொர்க்னு எல்லாம் இருக்கே?’

அடுத்த முறை போன் வரும் போது தன் அத்தனை சந்தேகங்களோடு தயாரிப்பாளர் “ தம்பி.. பொருளு என்னுது.. நான் எதுக்கு உங்களுக்கு பணம் அனுப்பணும். நீங்க ஒண்ணு பண்ணுங்க.. ஒர்ருவாவை எனக்கு அனுப்புங்க.. அதிலேர்ந்து உங்க 2 பர்செண்ட நான் திரும்ப அனுப்புறேன். நாளைக்கு அக்ரிமெண்ட் போடும் போது மொத்த பணத்தையும் ட்ரான்ஸ்பர் பண்ணிக்கலாம்” என்றவுடன். கொஞ்சமும் அசராமல் 

“இன்னையோட மந்திலி டார்கெட் முடிஞ்சுருங்க.. உங்களுக்கு அடுத்த மாசம் இதே ஆபர் கொடுப்பமா இலல்யான்னு தெரியாது. யோசிச்சிக்கங்க.. “ என்றது எதிர் முனை..

“இல்லீங்க.. ஆபர் போனா பரவாயில்லை. அடுத்த மாசம் நீங்க சொல்லுற ஆபரை சொல்லுங சம்மதம்னா பிசினெஸ் பண்ணுவோம் என்றதும் கட் ஆன போன் தான் திரும்ப எடுக்கப்படவேயில்லை.

இது கதையல்ல நிஜம். சமீபகாலமாய் தமிழ் திரையுலகில் நடந்து கொண்டிருக்கும் நிஜம். மேற்ச் சொன்ன கம்பனி அக்கவுண்ட் டீடெயில் கூட உண்மைதான். ஆர்வக்குட்டி தயாரிப்பாள்ர்கள் பலர் இப்படி ஏமாந்து உள்ளார்கள். எனவே தமிழ் சினிமா கந்துவட்டிகளால் மட்டுமே நடக்கவில்லை. இம்மாதிரியான ஏமாற்றுக் காரர்களுக்காகவும் நடக்கிறது.

கொத்து பரோட்டா 2.0-58

கொத்து பரோட்டா 2.0-58

படிக்கிற பழக்கம் வழக்கொழிந்து கொண்டே வருகிறது என்பது எப்படி உண்மையோ அதே அளவுக்கு ஓரமாய் படிப்பவர்கள் உருவாகிக் கொண்டும் இருக்கிறார்கள். படிப்பவர்கள் இல்லாமலா சேத்தன் பகத்தில் புத்தகங்கள் லட்சக்கணக்கில் விற்கிறது என்பீர்களானால் நியாயமாய் நம் நாட்டின் மக்கள் தொகைக்கு கோடிக் கணக்கில் விற்க வேண்டும். சினிமாவில் தற்போது வரும் பெரும்பாலான உதவி இயக்குனர்களுக்கு படிக்கும் பழக்கமே சுத்தமாய் இல்லை என்பதும், அதை விட எழுதும் திறமை  அட்லீஸ்ட் கம்ப்யூட்டரிலாவது எழுதும் பழக்கம் கூட இல்லை என்றே சொல்ல வேண்டும். மேக்ஸிமம் ட்விட்டரில் ரெண்டு வரியும், பேஸ்புக்கில் நாலு வரியும் மட்டுமே இவர்களின் மொத்தமான எழுத்துப் பணி. வெறும் சினிமா பார்த்தே படமெடுக்க வருகிறார்கள். அதனால் தான் பெரும்பாலான தற்போதைய படங்களில் கேரக்டர்கள் மனதுக்கு நெருக்கமாய் இருப்பதில்லை.

என்னிடம் உதவியாளராய் வர விரும்பும் இளைஞர்களிடம் நான் கேட்பது ரெண்டே ரெண்டு கேள்விதான். புத்தகங்கள் படிப்பாயா? சமீபத்தில் பார்த்து மிகவும் பிடித்த படமெது?. என்பதுதான். முதல் கேள்விக்கு பெரும்பாலானவர்கள் பொன்னியின் செல்வனையும், சுஜாதாவையும் கட்டாயமாக சொல்வார்கள்.  பொன்னியின் செல்வன் எத்தனை பாகம் என்ற கேள்வியிலேயே டக் அவுட் ஆகி போகிறவர்கள் ஒருபுறமென்றால் இன்னொரு புறம் சரியாய் பதில் சொல்லி, சரி பழுவேட்டரையர் யார்? என்று கேள்விக்கு மிக தீவிரமாய் மூளையை நிரடி தேடிப் பார்த்து “சாரி சார். மறந்திருச்சு.” என்பார்கள். சுஜாதா பற்றிக் கேட்டால் இன்னும் சுத்தம். இந்தியன் படத்துக்கு டயலாக். மணிரத்னம் படம் என்று ஜல்லியடிப்பார்கள். இன்னும் கொஞ்சம் பேர் அவரோட திரைக்கதை எழுதுவது எப்படி? மட்டும் படிச்சிருக்கேன் சார்.. என்பார்கள். அப்படியா உனக்கு பிடித்த சிறந்த திரைக்கதை எது என்று கேட்டால் அப்போதைக்கு பரபரப்பாய் ஓடி ஒர் பெரிய நடிகரின் பெரும் மசாலா படத்தை சொல்வார்கள்.  சமீபகாலமாய் திரைப்படங்களிலிருந்து திரைப்படமெடுக்க காப்பியடிப்பதிலிருந்து இம்ப்ரூவ் ஆகி, குறும்படம் எடுக்க குறும்படத்தையே காப்பியடிக்க ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள். ஸோ படிப்பது என்பது இல்லாததால் தான் இந்த நிலை. எப்படியாவது வருங்கால சந்ததியரை புத்தகம் படிக்க பழக்குவது என்பது எதிர்கால இந்தியாவுக்கு மிக அவசியமான ஒன்று என்றே தோன்றுகிறது.

அப்படியான விஷயத்தை ஆந்திர அரசு “புக் ஹுண்டி” என்ற பெயரில் மாணவர்களை பள்ளி லைப்ரரியிலிருந்து புத்தகங்களை எடுத்துக் கொள்ளவும், அவர்களிடமிருக்கும் புத்தகங்களை லைப்ரரிக்கு கொடுக்கவும் ஏதுவாய் செயல்பட ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள். ஒரு விதத்தில் இது நல்ல முயற்சி தான். அட்லீஸ்ட் இப்படி ஆரம்பிக்கும் போதாவது ஒரு சில பக்கங்களை படிக்க ஆரம்பிக்க வாய்ப்பிருக்கிறது. கூடவே வாரத்திற்கு மூன்று க்ளாஸ்களாவது லைப்ரரி ப்ரீயட் வைத்து புத்தகம் படிப்பதை கட்டாயமாக்கினால் இன்னும் சிறப்பாய் அமையும். பெரும்பாலான கல்லூரிகளில் லைப்ரரிக்கான ப்ரீயட் மதியம் வரும் கடைசி இரு வகுப்புகளாய் இருக்க, கட் அடித்து பஸ் பிடித்து வீடு வருவதற்கோ, மேட்னி செல்வதற்கோ, எதாவது ஒரு மாலில் கோக்கை சப்பிக் கொண்டு வேடிக்கை பார்ப்பதற்கோதான் செலவாகிறது.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

தமிழ் நாட்டின் சினிமா டிக்கெட் விலையை 25 சதவிகிதம் உயர்த்தியதை ஒத்துக் கொள்ளாமல், மேலும் உயர்த்திக் கேட்டும், அரசின் பத்து சதவிகிதம் கேளிக்கை வரியை எதிர்த்தும் புதிய படங்களை வெளியிடாமல் போராடி மல்ட்டிப்ளெக்ஸுகளில் அதிகபட்சம் 150 + கேளிக்கை வரி+ ஜி.எஸ்.டி யோடு சேர்த்து 200 ருபாய் வருகிறது. இதனூடே ஆன்லைன் புக்கிங் சார்ஜ் வேறு. சிங்கிள் ஸ்க்ரீன், சிற்றூர், பெரிய ஊர், மாநகராட்சி, பேருராட்சி என்று தனித்தனியே இல்லாமல் மொத்தமாய் எல்லா தியேட்டர்களிலும் அதிக பட்சம் ஏசி அரங்குக்கு 120, ஏசி இல்லாத அரங்கிற்கு 100 ரூபாய் + வரிகள் என நிர்ணையித்து உள்ளார்க்ள். இதற்காக மிகவும் போராடியவர்கள் தியேட்டர்காரர்கள்தான். விலையேற்றத்தை ஒப்புக் கொண்ட பின் தயாரிப்பாளர் சங்கத்திலிருந்து இனி எம்.ஆர்.பியில் தான் திண்பண்டங்கள் விற்க வேண்டும். பார்க்கிங் கட்டணம் வாங்கக்கூடாது என்றெல்லாம் விஷால் அறிக்கை விட, தியேட்டர் அதிபர்கள் கொந்தளித்துவிட்டார்கள். இவர் யார் எங்களை கலக்காமல் அறிக்கை விடுவது என்று சண்டை ஆரம்பித்துவிட்டது. அவர்கள் கொடுத்த அறிக்கையெல்லாம் முன்பே சட்டத்தில் உள்ளதுதான். இதற்கு முன் அதிகபட்ச விலை 50-120 இருந்த போது சென்னையை அடுத்த மற்ற ஊரக்ளில் எல்லாம் 200-300 கொடுத்துத்தான் படம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள் ரசிகர்கள். அரசுக்கும் இது தெரியும். தயாரிப்பாளர்கள், விநியோகஸ்தர்கள் அனைவருக்கும் தெரியும். சாதாரண சின்ன படங்களுக்கு குறைந்தபட்சம் என்பதிலிருந்து 100 என பல வருடங்களாய் வாங்கிக் கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். தயாரிப்பாளர்களுக்கு அந்த தொகைக்குத்தான் வசூல் விபர்ங்களும் வரும்.

இப்போது அபீஷியலாய் அரசு நிர்ணையித்துவிட்டது. இனி அரசை ஏமாற்றி, மக்களை ஏமாற்றி, தயாரிப்பாளர்களை ஏமாற்றி தொழில் நடத்தாமல் முன்பு கிடைத்ததை விட முப்பது முதல் நாற்பது ரூபாய் அதிகமாய் வருமானம் வரும் வழிவகை அரசு செய்திருக்கிறது. இனியாவது கம்ப்யூட்டரைஸ்ட் டிக்கெட், நியாயமான பார்க்கிங் கட்டணம், நல்ல குடிநீர், இருக்கை வசதியோடு திரையரங்குகளை அமைக்க செய்தால் மெல்ல மக்கள் மீண்டும் உள்ளே வர வாய்ப்பு.  ஏற்கனவே இவர்களின் அராஜகமான விலையினால் தியேட்டருக்கு வரும் வழக்கத்தையே மாற்றிக் கொண்ட நாற்பது ப்ளஸ் ரசிகர்களை இழந்தவர்கள். இன்றைய இண்டர்நெட் உலகில் பைரஸி, வெப் சீரீஸ், ஸ்ட்ரீமிங் வீடியோ என பல பொழுது போக்குகள் மக்களை அதிலும் முக்கியமாய் இளைஞர்களை ஆக்கிரமித்திருக்கும் வேலையில் அவர்களிடமிருக்கும் கொஞ்சம் நஞ்சம் பாக்கெட் மணியையும் பதம் பார்க்கும் விதத்தில் விலையேற்றம் இருக்கும் பட்சத்தில் அவர்களையும் இழக்கத்தான் போகிறார்கள் என்று தோன்றுகிறது.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

அனுகூல் – குறும்படம்

சத்யஜித்ரேவின் எழுத்தில் வெளிவந்த சிறுகதையை சுஜய் கோஷ் குறும்படமாக்கியிருக்கிறார். மாஸ்டரின் கை வண்ணம் கதைக் கருவிலும், அதில் வரும் வசனங்களிலும் தெரிகிறது.  தன்னை பார்த்துக் கொள்ள மனித உருவிலுள்ள ரோபாட்டை விலைக்கு வாங்கி வைத்துக் கொள்கிறார் ஸ்வரூப் சுக்லா. ரோபாட்டினால் வேலை வாய்ப்பு இழந்து, மக்கள் போராடிக் கொண்டிருக்க, ஸ்வரூப் சுக்லாவின் தம்பிக்கும் வேலை போய்விடுகிறது. அண்ணன் வீட்டில் ரோபாட் இருப்பதை பார்த்து கடுப்பாகிப் போய் அதை அடித்து உடைத்துவிடுகிறான். அதை சரி செய்ய வரும் ரோபாட் கம்பெனிக்காரி இனியொரு முறை இம்மாதிரி நடந்தால் ரோபாட் அதிக வோல்டேஜ் கரண்டை வெளிப்படுத்தி தன்னை தற்காத்துக் கொள்ளும் என்று சொல்லிவிட்டு செல்கிறாள். இதற்கிடையில் ஸ்வரூப் சுக்லாவுக்கும் ரோபாட்டினால் வேலை போக , அதன் பின்பு நடக்கும் கதை படு சுவாரஸ்யம். இந்த குறும்படத்தின் மிகப் பெரிய பலம் சத்யஜித்ரேவின் எழுத்தும் எதிர்காலத்தில் ரோபாட்டுகளால் ஏற்படப் போடும் பிரச்சனைகளையும் யூகித்த விதம் தான். ரோபாட்டுகளை வேலைக்கு வைக்கும் வீட்டின் முன் போராட வரும் கம்யூனிசவாதி. ஸ்வரப் சுக்லாவின் தம்பி கேரக்டர் என செம்ம இண்டர்ஸ்டிங் https://www.youtube.com/watch?v=J2mqIgdae5I&feature=youtu.be 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Suits -சீசன் 1

சூயிட்ஸ் ஒரு அமெரிக்க டிவீ சீரிஸ். 2011 இதன் முதல் சீசன் ஆரம்பித்தது. நியூயார்கில் உள்ள சட்ட நிறுவனத்தில் பணிபுரியும் இரண்டு வக்கீல்களை சுற்றி நடக்கும் கதை. மைக் ரோஸ் ஒரு ஸ்கூல் ட்ராப் அவுட். அதீத புத்திசாலி. நியாபகங்களில் அவன் ஒரு கம்ப்யூட்டர். தன் பாட்டியை பார்த்துக் கொள்வதற்காக நண்பனின் மரியூவான விநியோகிக்கும் வேலையை செய்து கொண்டே லா ஸ்கூலில் ஆள் மாறாட்டம் செய்து பரிட்சை எழுதி சம்பாதித்துக் கொண்டிருந்தவன். ஒரு நாள் போலீஸ் துரத்திலிடையே ஹார்வியின் இண்டர்வியூக்குள் நுழைந்து விட, அவனின் சட்ட அறிவைப் பார்த்து ஹார்வி அவனை தன்னுடய உதவியாளனாய் சேர்த்துக் கொள்கிறான். அவன் சட்டம் படிக்கவில்லை என்பது தெரிந்தும் அவனை வைத்துக் கொள்கிறான். ஹார்வியின் ஈவு இரக்கமற்ற ஆட்டிட்டியூட், மைக் ரோஸின் இன்னொசென்ஸ் கலந்து புத்திசாலித்தனம் இரண்டும் சேர்ந்து பல வெற்றிகளை தேடிக் கொண்டுக்கிறது. அவர்களது நிறுவனத்திற்கு. ஹார்விக்கு மைக்கின் உண்மை நிலையை வெளியே தெரியாம பார்த்துக் கொள்ள வேண்டிய கட்டாயம் வேறு.

கிட்டத்தட்ட நம்ம கணேஷ் வசந்தை இங்கிலீஷில் பேசி பார்த்தார் போல இருக்கிறது. என்ன வசந்த் போல மைக் செக்ஸ் ஜோக்ஸ் சொல்வதில்லையே தவிர எல்லா டகல்பாஜி வேலைகளையும் செய்கிறார். இந்த தொடரின் முக்கியமான அம்சம் ஸ்க்ரீன் ரைட்டிங். ஒவ்வொரு எபிசோடும் ஒவ்வொரு கேஸ். சுவாரஸ்ய கதை சொல்லலும், மிக சிறந்த நடிப்பும் வசனங்களும் நம்மை அடுத்தடுத்த எபிசோடுகளுக்கு கடத்தி செல்கிறது.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

கந்துவட்டிதான் தமிழ் சினிமாவை இயக்குகிறதா? -9

முதல் வாய்ப்பு… அதுவும் பெரிய நிறுவனம், நடிகர் என்று  ஆரம்பித்துவிட்டு அது தடைப்பட்டு நின்று போனால் அந்த இயக்குனரின் வாழ்க்கை மிகப் பெரிய் கேள்விக்குறியாகிவிடும். நண்பர் ஒருவரின் வாழ்க்கை அப்படி மாறிய கதை தான் இது. பிரபல இயக்குனரிடம் உதவியாளராய் நான்கைந்து வருடம் பயணம். எல்லாம் சிறப்பாய் போய்க் கொண்டிருக்க, ஒரு நாள் அன்றைய சிறு பட்ஜெட் படங்களின் நட்சத்திர தயாரிப்பாளரிடம் கதை சொல்ல வாய்ப்பு இருக்கிறது என்று தெரிய வர, பெரும் முயற்சி செய்து அவரின் சந்திப்புக்கு ஏற்பாடாகிறது.

அந்த நாளுக்காக காத்திருந்தது வீண் போகவில்லை. நட்சத்திர தயாரிப்பாளருக்கு நண்பர் கதை சொன்னவிதம் மிகவும் பிடித்துவிட, “இந்தாபிடி” என்று ஒரு நல்ல தொகைக்கு அட்வான்ஸ் செக் வாங்கியாகிவிட்டது. எங்கள் எல்லோருக்கும் மகிழ்ச்சி. நண்பனின் முதல் பயணமே மாபெரும் வெற்றித் தயாரிப்பாளருடன் எனும் போது நண்பனின் வெற்றி உறுதி என்கிற நம்பிக்கை. நண்பன் கதையை இன்னும் மெருகேற்ற விழையளானான்.

அடுத்த கட்டமாய் தயாரிப்பாளர் அவனை அழைத்து ஒரு பெரிய அதிர்ச்சியைக் கொடுத்தார். ‘இன்ப அதிர்ச்சி” தான் என்றாலும் அதை அவன் எதிர்ப்பாக்கவில்லை. இன்றைய மாஸ் முதல் நிலை நடிகர். அன்றைக்கு நல்ல ஃபீல் குட் படங்களில் நடித்து வியாபாரம் ஆகக்கூடிய நிலையில் இருந்தவர். அவரிடம் சென்று கதை சொல்லச் சொல்லி அனுப்பி வைத்தார். நண்பருக்கு லேசாய் பயம் வந்தது. ஏனென்றால் அது நாள் வரை அவரது தந்தைதான் கதை கேட்டு வந்தார். திடீரென இவரிடம் போய் கதை சொல்லச் சொன்னத காரணம் புரியமால் லேசான பதட்டத்தோடுதான் சென்றார். நடிகரோ, இவரை சிறப்பாய் வரவேற்று மிகவும் ஆற அமர உட்கார வைத்து கதை கேட்டார். காட்சிகளுக்கிடையே ஆன விளக்கங்கள், வசனங்கள் என எல்லாவற்றையும் டீட்டெயிலாய்  கேட்டறிந்தார். மிகவும் ஆர்வமானார். கதையை முழுவதும் கேட்ட மாத்திரத்தில் பிடித்திருக்கிறது இல்லை என்பதை உடனே சொல்லாமல் தம்மடிக்க போய்விட்டார். நண்பருக்கோ பதட்டம் அதிகமாகிவிட்டது. அரை மணி நேரத்துக்கு பிறகு வந்தவர் நண்பரை அழைத்து, கதை பிடித்திருப்பதாகவும், தயாரிப்பாளரிடம் தான் பேசுவதாகவும் சொல்லிவிட்டு,  க்ளைமேக்ஸில் மட்டுமே மாறுதல் தேவை என்று ஒரு இக்கு வைத்திருக்கிறார். 

நண்பருக்கு என்ன சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. ஏனென்றால் க்ளைமேக்ஸுக்காகதான் அனைவருமே படத்தின் கதை பிடித்திருப்பதாய் சொல்கிறார்கள் என்பது அவரது நம்பிக்கை. “கதை உங்களுக்கு ஓகேன்னா. சார் கிட்ட சொல்லிருங்க. ஆனா நீங்க எனக்கு ஒரு உதவி செய்யணும்.” என்று விண்ணப்பம் வைத்திருக்கிறான் நடிகரிடம்.. அதாவது தயாரிப்பாளருக்கு க்ளைமேக்ஸ் மிகவும் பிடித்தமானதாக இருப்பதால்.. ஒரிரு நாளில் ரெண்டொரு க்ளைமேக்ஸுகளை தயார் செய்து கொண்டு, அவரிடம் இதைப் பற்றி பேசும் வரை அமைதிகாக்க வேண்டுமென்று வேண்டுகோள் வைத்து விட்டு வந்துவிட்டதாய் எங்களீடம் சொன்ன போது “ஏண்டா.. தயாரிப்பாளர் தானே அனுப்பினாரு. அவரிடம் சொல்லாமல் இப்படி ஏன் முடிவெடுத்தாய்? “ என்று கேட்டபோது. “நல்ல நடிகர், தயாரிப்பாளர் காம்பினேஷன் ஒரு புதுமுக இயக்குனருக்கு கிடைப்பது என்பது சாதாரணமானதல்ல. அங்கே இங்கே சரிக்கட்டித்தான் ப்ராஜெக்டை ஆரம்பிக்க வேண்டும் . நடிகர் அட்வான்ஸ் வாங்கி டேட் கொடுத்துட்டா, தயாரிப்பாளருக்காகவாவது செய்தே தான் ஆகணும். இல்லாட்டி இவ்வளவு பெரிய தயாரிப்பாள்ர் படத்திலிருந்து வெளியேறினால் அவருக்குத்தான் ப்ரச்சனை “என்றான் எனக்கும் சரியென்றே பட்டது.

நாயகன் நண்பரிடம் வாக்கு கொடுத்தது போல, தயாரிப்பாளரிடம் க்ளைமேக்ஸ் பற்றி பேசாமல், ஓகே சொல்லிவிட, அட்வான்ஸ் வாங்கியாகிவிட்டது. தயாரிப்பாளர் மற்ற டெக்ச்னீஷியன்களுக்கு எல்லாம் அட்வான்ஸ் கொடுத்து சூட்டிங் தேதியை பிக்ஸ் செய்ய ஆர்மபிக்க, நண்பர் நடிகரிடம் வேறு க்ளைமேக்ஸ் சொல்வதாய் சொன்னதையே மறந்து போனார். நடிகர் மறக்க வில்லை. நண்பருக்கு போன் போட்டு என்ன ஆச்சுங்க க்ளை மேக்ஸ்? என்று கேட்க, நேரில் வருதாய் சொல்லிவிட்டு, தயாரிப்பாளரிடம் போய் “இப்ப ஹீரோ திடீர்னு க்ளைமேக்ஸ மாத்த சொல்லுறாரு” என்பது போல தயாரிப்பாளரிடம் சொன்னவுடன். “இதான் க்ளைமேக்ஸ், தயாரிப்பாளர் இதான் வேணும்டாரு” என்று சொல்லச் சொல்லி அனுப்ப, நடிகரிடம் போனார் நண்பர்.

வழக்கம் போல நல்ல வரவேற்பு. ”என்ன முடிவு பண்ணியிருக்கீங்க?” என்று நடிகர் ஆர்வமாய் கேட்க, தயாரிப்பாளரின் வாய்ஸ் மீதான நம்பிக்கை மிகவும் அதிகமாக இருக்கிற தற்போதைய நிலையை சாதகமாய் பயன்படுத்த எண்ணி “ அதே பழைய க்ளைமேக்ஸ் தான் சார்..” என்றார் நண்பர்.

“அன்னைக்கு மாத்துறேன்னு சொன்னீங்க? “

”ப்ரோடியூசர் மாத்த வேணாம்ண்டாரு..” கொஞ்சம் அழுத்தமான் குரலில் நண்பன்.

நடிகர் ஏதும் பேசவில்லை. “ ஓகே.. நீங்க கிள்மபுங்க.. நான் தயாரிப்பாளரிடம் பேசிக் கொள்கிறேன் ‘ என்று சொல்லிவிட்டு, தயாரிப்பாளரிடம் பேசியிருகிறார். படத்தில் நடிக்க விருப்பமில்லயென்றும், அட்வான்ஸ் பணத்தையும் திரும்பக் கொடுத்தனுப்பியிருந்தார். தயாரிப்பாளரிடம் அவர் சொன்ன காரணம். உங்க டைரக்டர் உங்க கிட்ட சொன்ன கதை ஒண்ணு. என் கிட்ட சொன்னது ஒண்ணு. ஸோ.. அவர் கிட்ட நீங்க தயாரிபாளர்கிட்ட சொல்லிட்டீங்களான்னு கேட்டதுக்கு அவர் பதில் சொன்ன விதமும் எனக்கு பிடிக்கலை. இப்படி ஆர்மபத்துலேயே நேர்மையில்லாத இருந்தா என்னால ட்ராவல் பண்ண முடியாது” என்று சொல்லிவிட, தயாரிப்பாளர் வளர்ந்து வரும் சூப்பர் ஸ்டார் நடிகரை பகைத்துக் கொள்ள முடியாமல், படத்தை ட்ராப் செய்துவிட்டு, அதே நடிகரின் கால்ஷீட்டை வைத்து பின்னாளில் பெரிய படமெடுத்து பெரும் வெற்றியைக் கொடுத்தார். ஆனால் அன்றைக்கு பின்னால பாத்துக்கலாம்னு ப்ளான் போட்ட நண்பன் இன்று வரை படம் எடுக்கவில்லை. வாய்ப்பு தேடிக் கொண்டேயிருக்கிறான். 15வருடங்களுக்கு மேல் ஆகிவிட்டது.

கொத்து பரோட்டா 2.0-57

கொத்து பரோட்டா 2.0-57

டெலிகாலர்களிடமிருந்து வரும் கால்களை மிக மரியாதையாய் ஹேண்டில் செய்பவன் நான். பர்சனலாய் பல இளம் பெண்கள் இத்துறைக்கு வந்து கால் செய்யப்படும் கஸ்டமர்களின் நடவடிக்கைகளினால் படும் கஷ்டங்களை நேரடியாய் பார்த்து, என் தொட்டால் தொடரும் படத்தின் நாயகி கேரக்டரையும் டெலி காலர் கேரக்டருக்கு வடிவமைத்திருந்தேன். ஒரு காலத்தில் டெலி காலர்கள் நன்கு படித்து, மிக நல்ல சம்பளத்திற்கு வேலை செய்த காலமெல்லாம் போய். இன்று எட்டாயிரத்துக்கும் பத்தாயிரத்திற்கும், டார்கெட் கமிஷனுக்குமாய் வேலை செய்யும் நிலை. தினம் டார்கெட். மேனேஜரின் ப்ரெஷர். டெலி காலர் குரலைக் கேட்ட மாத்திரத்தில் கோபப்பட்டு கட் செய்யும் கஸ்டமர்கள். என ஒரு புறம் இருந்தாலும், இன்னொரு புறம் கிளுகிளு வேலைகளையும் செய்யும் கஸ்டமர்களும் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். நல்ல குரல் வளம் என்று பேசிப் பேசி கடலைப் போட்டு, பிக்கப் செய்தவர்கள் பலர். பல சமயம் எனக்கு கால் செய்யும் பெண்கள் பேசி விட்டு, “சார்.. நான் திரும்ப கூப்பிடுறேன் உங்க காலர் டோன் ரொம்ப நல்லாருக்கு. போனை எடுத்திறாதீங்க” என்ற கோரிக்கையோடு நான்கைந்து முறை தொடர்ந்து அடிப்பவர்கள் கூட உண்டு. இப்படி பாவம் அவங்க என்ன பண்ணுவாங்க? என்று பாவப்படும் எனக்கு சென்ற வாரம் ஒரு கால். பிரபல ஹெல்த் இன்சூரன்ஸ் நிறுவனத்திடமிருந்து. பேசலாமா என்றாள். பேசுங்க என்றேன். சொன்னாள். அடுத்த வாரம் திங்கட்கிழமை வாக்கில் உங்களது எக்ஸிக்யூட்டிவை தொடர்பு கொள்ளச் சொல்லுங்கள். நேரிடையாய் ஸ்கீமைப் பற்றி பேசிவிட்டு முடிவெடுக்கிறேன் என்றேன்.

திங்கட்கிழமையும் வந்தது. அதே நிறுவனத்தின் கால். மீண்டும் அதே பேசலாமா? என்ற கேள்வி மட்டுமில்லாமல் திங்கட்கிழமை அப்பாயிண்ட்மெண்ட் கொடுத்திருந்தீர்கள் என்றாள். நான் பொறுமையாய் “உங்களது எக்ஸிக்யூட்டிவை அனுப்புங்கள் “ என்றேன். “இல்ல சார்.. இன்னைக்கே எடுத்தீங்கன்னா உங்களுக்கு பல புதிய ஆஃபர்களை கொடுக்கவிருக்கிறோம்.” என்று கடகடவென பேசிக் கொண்டே போனாள். எனக்கு கடுப்பு ஏறியது. “இதோ பாருங்கம்மா.. நான் தான் ஏற்கனவே சொல்லியிருக்கேன் இல்லையா? உங்கள் எக்ஸிக்யூட்டிவிடம் பேசிவிட்டுத்தான் முடிவெடுப்பேன்” என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே.. மீண்டும் ஆஃபர், அது இது வென சொல்லிக் கொண்டே போக, சற்றே கோபமாய் “இதபாருங்கம்மா.. நீங்க எனக்கு ப்ரீயாவே பாலிசி கொடுத்தாலும் இன்னைக்கே, இப்பவே பாலிசி எடுக்க மாட்டேன்” என்றேன். “நாங்க எதுக்கு ப்ரீயா கொடுக்குறோம்?” என்றால் குரலில் ஒருமை வந்துவிட்டது. “நான் பேசுறத கொஞ்சம் கேப்பீங்களா மாட்டீங்களா?” என்றே கோபமாய். “கேட்க முடியாதுங்க” “அப்படின்னா வை போனை” என்றேன் கெட்ட வார்த்தையை அடக்கிக் கொண்டு. இவர்களுக்காக எப்போதும்  இதயத்தின் பெரும் பகுதியில் சாப்ட் கார்னர் வைத்திருந்தவனாகிய நான்.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

சினிமா டிக்கெட் விலையை 25 சதவிகிதம் வரை ஏற்றிக் கொள்ளலாம் என்று அரசு முடிவெடுத்திருக்கிறது. மல்ட்டி ப்ளெக்ஸுகளின் 120 ரூபாயை 160 வரையிலும், சிங்கிள் ஸ்கீரின் திரையரங்கங்களின் விலையை அதிகபட்சமாய் 65 ரூபாய் வரை உயர்த்திக் கொள்ளலாம் என்றும் அறிவித்திருக்கிறது. இதில் ஒர் பெரிய குழப்பம் என்னவென்றால் அரசு அறிவித்த பத்து சதவிகித கேளிக்கை வரி என்பது இந்த அதிகரிக்கப்பட்ட தொகையிலேயே இருக்கிறதா? அல்லது இந்த தொகைக்கு மேல் பத்து சதவிகித வரி, மேலும் மத்திய அரசின் ஜி.எஸ்.டி சேர்த்தா என்பதில் தெளிவில்லை. சரி வரியுடன் சேர்த்து 65 ரூபாய் என்று வைத்துக் கொள்வோம். அந்த தொகையில் 6.50 பைசா கேளிக்கை வரியாகிவிடும். ஏற்கனவே வாங்க வேண்டும் என்று அரசு ஆணையில் மட்டுமே இருந்த 50 ரூபாய்க்கு மேல் எட்டு ரூபாய் சில்லரை மட்டுமே அதிகரிக்கப்பட்டிருக்கிறது. இந்த 65 ரூபாய்க்கு ஜி.எஸ்.டி 18 சதவிகிதம் வரும் போது ஒரு டிக்கெட்டின் விலை 76.70 பைசா. தமிழ் நாட்டில் சென்னையில் கேசினோ, மற்றும் ஏ.வி.எம் ராஜேஸ்வரியைத் தவிர மற்ற எந்த ஒரு தனி திரையரங்களில் அரசு நிர்ணையித்த விலைக்கு டிக்கெட் விற்பதில்லை என்பது அரசுக்கும், மக்களுக்கும், விநியோகஸ்தர்களுக்கும், தயாரிப்பாளர்களுக்கும் தெரியும். சிட்டியை விடுங்கள், தமிழ்நாட்டில் மற்ற ஊர்களில் சிறு படங்களுக்கு 70 முதல் 80 ரூபாயும். பெரிய படங்களுக்கு 100 முதல் 150 ரூபாய் வரை கூப்பன் கொடுத்து டிக்கெட் விற்பனை செய்யப்பட்டு வருவதையும், திருச்சி, சேலம், ஈரோடு போன்ற தியேட்டர்களில் பெரிய படங்களுக்கு 250 ரூபாய் கூட சில சமயம் வாங்குகிறார்கள் என்பதும் எல்லோரும் அறிந்தது.

நிச்சயம் 30 ரூபாய்க்கும் , 50 ரூபாய்க்கும் இன்றைய விலைவாசியில் தியேட்டர் நடத்த முடியாது என்பதை ஒத்துக் கொள்ள வேண்டும். இத்தனை வருடமாய் ஏற்றப்படாமல் இருந்த டிக்கெட்டின் விலையை திரையுலகினர் கேட்டிருந்ததை விட உயர்த்தி கொடுக்காவிட்டால் பரவாயில்லை. இத்தனை நாள் லஞ்சம் வாங்கிக் கொண்டு கொடுத்துக் கொண்டிருந்த விலைக்காவது ஏற்றிக் கொடுத்தால் தானே, இனி வரும் காலங்களில் லஞ்ச லாவண்யமில்லாமல் தொழில் செய்ய ஏதுவாக இருக்கும். இன்றைக்கு திருப்பூர் போன்ற நகரத்தில் கூட மல்ட்டிப்ளெக்ஸ் இல்லாமல் தனி திரையரங்குகளில் 80, 100 மாய் டிக்கெட் விற்றுக் கொண்டிருக்கும் போதே இந்த தொகையை வைத்து தொழில் நடத்த முடியவில்லை என்று புலம்பிக் கொண்டிருக்கும் போது, எப்படி அரசு நிர்ணையித்த விலைக்கு தொழில் நடத்துவார்கள் என்பது யோசிக்க வேண்டியதாகும்.

புதிய திரைப்படங்கள் வெளியாகாது என்கிற போராட்டமே பத்து சதவிகித வரிக்கல்ல. இத்தனை வருடங்களாய் இருந்த அடிப்படை விலையை அதிகரிக்க வேண்டி நடந்த போராட்டம் என்று சொல்லியிருந்தேன் அது நிருபணமாகியிருக்கிறது. ஏனென்றால் மல்ட்டிப்ளெக்ஸ் விலையுர்வை மிகவும் எதிர்பார்த்து இருந்தார்கள். போன வாரம் வரி குறித்தும், இரட்டை வரி குறித்தும் பேசிக் கொண்டிருந்தவர்கள், டிக்கெட் விலையேற்றம் குறித்த அறிவிப்பு வந்ததிலிருந்து ஒரு வார்த்தை கூட இரட்டை வரி விதிப்பை குறித்து பேசவேயில்லை. முடிந்தால் அடிப்படை விலையில் வரி என்றில்லாமல் விலையின் மேல் வரி போட்டுக் கொள்ளலாம் என்று சொன்னால் இன்னும் சந்தோஷம்தான் அடைவார்கள் என்று தோன்றுகிறது.

பத்து பைசா, 25 பைசா, 50 பைசா எல்லாம் வழக்கொழிந்து இருக்கும் நேரத்தில் அரசு 153.60 பைசா 20 பைசா, 30 பைசா என்றெல்லாம் விலை வருமாறு நிர்ணையிப்பது அபத்ததின் உச்சம். ஆன்லைனில் புக் செய்தால் ஒரு டிக்கெட்டுக்கு 30 ரூபாய் மற்றும் வரியோடு அதிகமாய் கொடுக்க வேண்டியிருக்கிறதே என்று நேரடியாய் டிக்கெட் எடுக்க வந்தால் அதிகபட்சமாய் 40 பைசா, 50 பைசா கொடுக்க வேண்டியிருக்கிறது. ஏன் சில்லரை கொடுக்கவில்லை என்று கேட்கவும் முடியாது. ஆனால் மறைமுகமாய் நம் பணம் நம்மிடமிருந்து அரசின் அபத்த சட்ட வரிகளால்  நம் பாக்கெட்டில் கைவிட்டு எடுக்கப்படுகிறது. இது அரசுக்கு தெரியாதா? பத்து ரூபாய்க்கு ஆன்லைன் டிக்கெட் புக்கிங் செய்து கொண்டிருந்தவர்கள் எல்லாம் முப்பஹ்டு ரூபாய்க்கு மாறி.. டிவியில் விளம்பரம் செய்யும் அளவிற்கு வளர்ந்திருக்கிறார்கள். இது அவர்களின் வியாபாரம்  வளர்ந்திருக்கிறதை, போட்டியை காட்டுகிறது. ஆனால் இவர்களின் வளர்ச்சிக்கான பலியாடு காமன் மேன்களாகிய பார்வையாளர்கள்.

பைரஸி, டிக்கெட் அதிக விலை, திரையரங்குகளின் மோசமான பராமரிப்பு, இணையத்தின் வளர்ச்சி, ஆன்லைன் ஸ்ட்ரீமிங் ஓ.டி.டி. ப்ளாட்பார்ம்கள் என சினிமாவுக்கு மாற்றான எண்டர்டெயின்மெண்ட் வளர்ந்து கொண்டேயிருக்க, தியேட்டருக்கு வருகிறவர்களை தக்க வைத்துக் கொள்ள வேண்டிய கட்டாயம் திரையுலக கிரியேட்டர்களுக்கும், திரையரங்கு உரிமையாளர்களுக்கும் இருக்கிறது. நேர்மையான வரி வசூல், நிர்வாகம். போன்றவற்றை செயல்படுத்த அரசும் மக்களுக்கு ஏற்றார் போல் இயங்க வேண்டும். பார்ப்போம் இன்னும் எவ்வளவு தூரம் மக்களின் டவுசரை அவிழ்க்கபோகிறார்கள் என்று..

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

REVENGE PORN

சென்ற வாரம் ஆந்திர மாநிலத்தில் இளம் பெண் ஒருவரை அவருடய முறைப்பையன் கற்பழித்து கொன்றுவிட்டான். காரணம் அவள் வேறு ஒர் இளைஞருடன் நெருக்கமாய் இருந்தாள் என்பதும், அவனுடன் செல்பி எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறாள் என்பதாலுமாம். பெண்களுக்கான பிரச்சனைகள் நம்மூரில் மட்டுமல்ல அமெரிக்கா போன்று வளர்ந்த நாடுகளில் கூட அப்படியேத்தான் இருக்கிறது. ஸ்டாக்கிங், அவர்கள் மீது ஏவப்படும் வன்முறை, மன உளைச்சல் கொடுக்கக்கூடிய விஷயங்கள் என எல்லாமே அப்படியே. இந்த ஆவணப்படம் முக்கியமாய் பேசுவது மொபைல் போன்களும், இணையமும் அடைந்திருக்கும் அதீத வளர்ச்சியின் காரணமாய் பரவியிருக்கும் போர்ன் வீடியோக்களைப் பற்றியது. தொழில் முறை போர்ன் நடிகர்களை வைத்து எடுக்கப்படும் வீடியோக்களை விட, நிஜ காதலர்களிடையே நடக்கும் கலவிகளும், அதீத நம்பிக்கை, மற்றும் க்யூரியாசிட்டியின் காரணமாய் தெரிந்தே எடுக்கப்படும் வீடியோக்களை, ஏதோ ஒரு காரணத்துக்காக அந்த உறவு பிரியும் போது காதலன் அந்த வீடியோக்களை சோஷியல் நெட்வொர்க்கில், நட்பு வட்ட நெட்வொர்க்கில் வெளியிடுவது என்பதுதான் பழிவாங்கலுக்கான வெளியிடப்படும் வீடியோக்கள். இது குறித்த இந்த ஆவணப்படம் இன்றைய சமுதாயத்தினரின் பர்வர்ஷனை வெளிக்காட்டுகிறது. யோசிக்க வைக்கக்கூடிய ஆவணப்படம்.

சப்பாத்திக்கடை - விருகம்பாக்கம்

விருகம்பாக்கத்தில் 5 ரூபாய்க்கு சப்பாத்தி கிடைக்கிறது. கூடவே தால், பன்னீர், சிக்கன், கடாய் சிக்கன், மட்டன், என கிரேவியுடன்  என்றார்கள். ஒரு சப்பாத்தியின் விலை 5 ரூபாய் மட்டுமே என்றவுடன் ஒரு நடை போய்ட்டு வந்துருவோம்னு என்று கிளம்பினோம்.

ஏவிஎம் காலனி, காமராஜ் சாலையில் இருந்தது அந்த சின்னக்கடை. வாசலிலேயே சப்பாத்தி போட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். நண்பர் சப்பாத்தி தால் ஆர்டர் செய்ய, நான் சப்பாத்தி கடாய் சிக்கன். 

நல்ல மிருதுவான சப்பாத்தி, உடன் கொடுக்கப்பட்ட தால் நன்றாக இருந்தது. விலை ரூ. 30. கடாய் சிக்கன் ரூ.60. மசாலா அதிகமில்லாமல் சப்பாத்திக்கு மிகத்தோதாய் மிகவும் கிரேவியாய் இல்லாமல் கெட்டியாகவும் இல்லாமல் இருந்தது சிக்கன்.

கொடுக்கப்படும் கிரேவி மூன்றிலிருந்து நான்கு சப்பாத்திக்கு வரும். நிச்சயம் வயிற்றையும், பர்ஸையும் பதம் பார்க்காத உணவை கொடுக்கிறார்கள். ஆரம்பித்து ரெண்டு மாதம்தான் இருக்கும். நாளைக்கு நானூறு சப்பாத்தி போவதாய் சொல்கிறார்கள். 

சாலிக்கிராமம், வளசரவாக்கம், விருகம்பாக்கம்  பகுதிகளுக்கு டோர் டெலிவரியும் செய்கிறார்கள். ஒரு முறை ட்ரை செய்து பாருங்கள்.

கந்து வட்டி தான் தமிழ் சினிமாவை இயக்குகிறதா? -7

கந்து வட்டி தான் தமிழ் சினிமாவை இயக்குகிறதா? -8

தமிழ் சினிமாவின் முக்கிய ஏரியாவான வடபழனியில் ஒவ்வொரு துறையினருக்கும் ஒரு டீக்கடை முக்கு உண்டு. பிரசாத ரெக்கார்டிங் முன்பு பார்த்தால் நிறைய உதவி இயக்குனர்கள், ஏன் ஒரு படம் செய்து அடுத்த படத்திற்காக காத்திருப்பவர்கள். முதல் பட தோல்விக்கான காரணங்களை நின்று அலசுகிறவர்கள் என பெரும்பாலும் இயக்கம் சார்ந்தவர்கள் மட்டுமே அதிக்கம் செலுத்துமிடம் காவேரி கார்னர்.

அடுத்து கொஞ்சம் தூரம் போனால் மரங்கள் அடர்ந்த பாரதியார் தெரு. நீங்கள் தொடர்ந்து தமிழ் சினிமாவை பார்க்கிறவர்கள் என்றால் நீங்கள் பல படங்கள் பார்த்த,அடையாளம் கண்டு கொள்ளக் கூடிய அளவில் பிரபலமான பல துணை நடிகர்களை அங்கே பார்க்கலாம். அந்த தெரு ஒரு நம்பிக்கை தெரு. அந்த தெருவிலிருந்துதான் சூரி, மூனீஷ்காந்த், என பல நடிகர்கள் பிரபலமாகியிருக்கிறார்கள். அங்கே கூடும் ஒவ்வொருக்கும் எனர்ஜி கொடுக்ககூடிய ஒர் முக்கிய விஷயம் அவர்களின் வெற்றிதான். “தோ.. இங்கதான் நானும் சூரியும் தெனம் முனை கடையில டீ குடிச்சுட்டு, ஆபீஸ் ஆபீஸா ஏறிட்டு வருவோம்” எனும் நண்பரை நீங்கள் நிறைய படங்கள் பார்த்திருப்பீர்கள்.

“என்ன.. அவனுக்கு டைம் ஒர்க்கவுட் ஆயிருச்சு. மேலே போயிட்டான்.” என்பவரின் கண்களில் தூரத்து வெளிச்சம் பளீரென தெரியும்.

வாட்சப் இல்லாத காலங்களில் இந்த இடம் தான் வாய்ப்பு தேடும் நடிகர்களின் டேட்டா பேஸ். பெரும்பாலனவர்கள் கூடும் நேரம் மதியம் தான். சாப்பிட்ட பிறகோ, அல்லது சாப்பிட காசில்லாமல் வெறும் டீ மட்டுமே குடித்துவிட்டு, பசி மயக்கத்தை சரிக்கட்ட மரத்துக்கு கீழ் நிற்பார்கள்.  ஆபீஸ் ஆபீஸாய் போட்டோ கொடுத்து, ஆடிஷன்கள் செய்துவிட்டு, வருகிறவர்கள், அங்கே இருக்கும் மற்றவர்களிடம் “இந்த ஆபீஸ் போனியா? அந்த ஆபீஸ் போனியா? ‘என்று அட்ரஸ் கொடுப்பார்கள். யார் யார் படம் ஆரம்பிக்கப் போகிறார்கள்?. எப்போது ஆரம்பமாகிறது. எது உப்புமா கம்பெனி, யார் மேனேஜர். எந்த படத்தின் இணை இயக்குனர் அங்கே இருக்கிறார். என்பது போன்ற தகவல்கள் அங்கே சொல்லபடும். வேண்டுகிறவர்கள் எழுதிக் கொண்டு தங்கள் முயற்சியை தொடர்வார்கள். அங்கே தகவல் கொடுக்கிறவர்களுக்கு இவர்கள் போய் வந்த அலுவலகம் மற்றும்மேலதிக தகவல்களை அளிப்பார்கள். இங்கே இருக்கிறவர்கள் யாருக்கும் ஈகோ என்பது இருக்காது. எனக்கு கிடைக்கிற வாய்ப்பு நிச்சயம் எனக்குத்தான் வரும். உனக்கு வருவது உனக்கு. என்ற எண்ணம் அதிகம். தன்னிடம் இருப்பது வித்யாசமான நச் நடிப்பு என்ற நம்பிக்கை பலரிடம் இருப்பதை நான் கண்டிருக்கிறேன். நிஜமாகவே திறமையான பல பேர் அங்கே நின்றிருப்பார்கள். இன்றைக்கு அதே இடத்தில் கூடுகிறவர்களின்  வாட்ஸப் குழு ஆர்மபிக்கப்பட்டு, இதே தகவல்கள் அங்கேயும்  பகிரப்படுகிறது.

வீடுகள் நிறைய ஆனதால் பெரிய கூட்டங்கள் கூடாவிட்டாலும் இன்றைக்கும் நான்கைந்து அடுத்த தலைமுறை ஆட்கள், பழையவர்களுடன் நின்று கொண்டிருப்பார்கள். பெரும்பாலும், அனுபவஸ்தர்கள் பெரிய பெரிய நடிகர்களுடன் தாங்கள் நடித்தது, அல்லது அவர்களின் சொதப்பல்கள், அவர்களின் சொதப்பல்களை மறைக்க, துணை நடிகர்களான தங்கள் மீது காரணம் சொல்லி எஸ்கேப் ஆன கதை எல்லாம் சொல்வார்கள். புதிய பார்ட்டிகள் பெரும்பாலும் குட்டிக் குட்டி படங்களில் தூரத்தில் கூட்டத்தில் நின்று வந்திருக்கிறவர்கள் வாய் பிளந்து கேட்டுக் கொண்டேயிருப்பார்கள்.  பல சமயங்கள் துணை நடிகர்கள் சொல்லும் கதையில் இருந்த சுவாரஸ்யம் அந்த படக்காட்சியில் கூட இருக்காது.  

நண்பர் ஒருவர் வாய்ப்பு தேடிக் கொண்டிருக்கும் நடிகர். யாரோ ஒருவர் பெரிய இயக்குனருக்கு நண்பர் எனவும் தனக்கு நல்ல கேரக்டர் வாங்கித் தருவதாய் சொல்லியிருக்கிறார் என்றார். வாழ்த்து சொல்லிவிட்டு வடபழனியில் இறக்கிவிட்டு வந்தேன். இரவு போன் செய்த போது அதைப் பற்றி மட்டுமே பேசாமல் இருந்தார். என்னங்க ஆச்சு? என்றவுடன் வேறு வழியில்லாமல் “அட நீங்க வேறங்க.. காலையில இறக்கிவிட்டதிலேர்ந்து அவருக்காக ரெண்டு மணி நேரம் காத்துட்டிருந்தேன் எப்ப போன் பண்ணாலும், ஷங்கர் சார் ஆபீஸுல, மணி சார் ஆபீஸுலன்னார்.. அப்புறம் வந்தாரு. ஓலாவுல. இறங்கி என்னை கூப்பிட்டார். போனேன். 240 சேஞ்ச் இருக்கான்னு கேட்டாரு.. இருந்த 500 ஐ கொடுத்தேன். சேஞ்ச் வாங்கிட்டு, அப்படியே பாக்கெட்டுல போட்டுக்கிட்டு, வண்டி வச்சிருக்க இல்லனு கேட்டாரு.. ஆமா சார்னேன். வண்டிய எடுன்னுட்டு என் பின்னாடி உக்காந்து வடபழனி, வள்சரவாக்கம், அன்பு நகர், கோயம்பேடுன்னு ஒவ்வொரு ஆபீஸா போனாரு. ஹால்ல உட்கார வச்சிட்டு, உள்ளாரப் போவாரு. கொஞ்ச நேரத்துல திரும்ப வந்து ஒரு போட்டோ கொடுங்கன்னு கேட்டு வாங்கிட்டு, உள்ளாரப் போய்ட்டு, சார் கிட்ட சொல்லிட்டேன் டைரக்டர் இப்ப டிஸ்கஷன்ல இருக்குறதுனால, கூப்புடுறேனு சொல்லியிருக்காருனு சொல்லிட்டு, இதே போல பல ஆபீஸுகள் காட்டிவிட்டு, திரும்ப வடபழனில இறக்கிட்டு கிளம்பறேனு சொன்னாரு.  நான் ரொம்பவே தயங்கி.. “ சார்.. அந்த 500ன்னதும்” “என்ன தம்பி எத்தனை ஆபீஸுல உன்னை அறிமுகபடுத்தியிருக்கேன் என்கிட்டயே காசைக் கேக்குறே. எனக்கு பணம் முக்கியமில்லை சொல்லிட்டு, தன் பேண்ட் பாக்கெட்டுலேர்ந்து காசை விட்டெறியாப்புல எடுக்க, அதிலேர்ந்து நாலைஞ்சு போட்டு அவர் போட்டோ வந்துச்சு. கீழ விழுந்ததை எடுத்து அவர் கையில கொடுத்துட்டு “சார்.. தயவு செய்து ஏமாத்தாதீங்கனு சொல்லிட்டு கிளம்பி வந்துட்டேன்” என்றான்.

பாவமாய் இருந்தது. இப்படி இவர்களை ஏமாற்றி பிழைக்கிற ஆட்களிடமிருந்து அவர்கள் தப்பி நான்கைந்து படங்களில் தலை காட்டுவதே பெரிய விஷயம். ஆனால் அவர்களையும் குற்றம் சொலல் முடியாது. பல வருடங்களாய் சினிமாவில் என்றைக்காவது நானுமொரு சிறந்த நடிகனாய் வலம் வருவேன் என்கிற சூளுரை கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் தேய்ந்து குடும்பத்த காப்பாற்ற வேறு வழியில்லாமல் இப்படி காலம் ஓட்டுகிறவர்கள் அவர்கள்.

சில மாதங்களுக்கு முன் அந்த தெருவுக்கு போக நேர்ந்தது. வழக்கமாய் உட்கார்ந்திருக்கும் கும்பல் இருக்க, எல்லாரும் வருத்தமாய் இருந்தார்கள்.  என்னவென்று கேட்டேன். வயதான ஒரு துணை நடிகரின் பேரைச் சொல்லி, “செத்துட்டாரு சார். பாவம். சினிமா சினிமான்னு காலத்த தள்ளிட்டாரு. கல்யாணம் கூட ஆகலை. அவரோட ரூம்ல அநாதையா செத்துக் கிடந்தாரு. நாங்க எல்லாரும் தான் காசு போட்டு அனுப்பி வச்சோம். நேத்து கூட சொல்லிட்டிருதாரு.. இந்தவாட்டி ஹரி படத்துல நல்ல கேரக்டர்டா.. நான் செயிச்சுருவேன்னு..” என்று அழ ஆர்மபித்தான். அவன் அழுதது அவருக்காக மட்டுமல்ல என்று எனக்கு புரிந்தது. 

கொத்து பரோட்டா 2.0-56

கொத்து பரோட்டா 2.0-56

ஜி.எஸ்.டி வரி விதிப்பினால் குழம்பிப் போயிருக்கின்றன தீயில் மீண்டும் தமிழக அரசு எண்ணெய் ஊற்றியிருக்கிறது. தமிழக கேளிக்கை வரி இருக்கிறதா? இல்லையா? என்ற குழப்பத்துடனே 18 முதல் 28 சதவிகித ஜி.எஸ்.டியை திரையரங்குகள் வசூலித்துக் கொண்டிருந்தாலும், விநியோகஸ்தர்களுக்கு கடந்த சில மாதமாய் தியேட்டர் அதிபர்கள் வசூலை செட்டில் செய்வதில் பல குழப்பங்கள். காரணம் மேற்ச் சொன்ன கேளிக்கை வரி இருக்கிறதா? இல்லையா? என்கிற குழப்பம் காரணம். திடீரென ஆறு மாதத்திற்கு முன் தேதியிலிருந்து பணத்தை கட்டுங்கள் என்ற சட்டம் போட்டுவிட்டால் விநியோகஸ்தர்களிடமிருந்து பணத்தை எப்படி வாங்குவது என்ற பயத்தில் பல தியேட்டர்கள் வசூலான தொகையை கொடுக்காமலேயே இருக்கிறது. இந்த லட்சணத்தில் இப்போது தடாலென தமிழ் சினிமாவிற்கு பத்து சதவிகிதம் வரி மற்ற மொழி படங்களுக்கு 20 சதவிகிதம் வரி என்று அறிவிப்பு மேலும் குழப்பத்தை ஏற்படுத்திவிட்டது. காரணம் முன்பு கேளிக்கை வரி அரசின் நிர்ணையிக்கப்பட்ட 120 ரூபாய்க்குள் இருந்தது. அதாவது 120 ரூபாயில் முப்பது சதவிகித வரியும் சேர்ந்தது. ஆனால் ஜி.எஸ்.டிக்கு பிறகு 120 ரூபாய் அப்படியே திரையரங்குக்கும் விநியோகஸ்தர்களுக்கும் போய் சேர்ந்து கொண்டிருந்த நேரத்தில், இப்போது திடீரென பத்து சதவிகிதம் வரி கட்டு என்றால் மீண்டும் அது 120 ரூபாய்க்குளிலிருந்து கட்ட வேண்டுமா? அல்லது 120 ரூபாய்க்கு 10 சதவிகிதம் வரி போட்டு, பின்பு அதன் மேல் ஜி.எஸ்.டி போட்டு வரி வாங்க வேண்டுமா? என்பதுதான். ஏற்கனவே காசு கொடுத்து டிக்கெட் வாங்கும் மக்களிடம் 156.40 பைசாவுக்கு சில்லரை தருவதில்லை. வழக்கத்திலேயே இல்லாத 50 பைசா, 10 பைசா மட்டுமில்லாமல் ஒரு ரூபாய், ரெண்டு ரூபாய் சில்லரையைக் கூட தராமல்மொத்தமாய் 160 வாங்கிப் போட்டுக் கொள்ளும் திரையரங்குகள் ஏராளம். இப்படியிருக்க, இப்போது புது வரி. இது என்னன்ன குழப்பங்களை கொண்டு வரப் போகிறதோ என்று புரியவில்லை.

பைரஸியை ஒழிப்பேன் என்று சொல்லுங்கள். தமிழ் நாடு முழுவதும் ஆன்லைனில் டிக்கெட் கொண்டு வரும் முறையை அமல்படுத்த சொல்லுங்கள் நாங்கள் வரி கொடுக்க தயாராக இருக்கிறோம் என்று விஷால் அறிவித்துள்ளார். இது மல்ட்டிப்ளெக்ஸ் தவிர மற்ற ஊர் தியேட்டர்காரர்களுக்கு வயிற்றில் புளி கரைக்கும் விஷயம் தான். ஆனால் இதை செய்தால்தான் அட்லீஸ்ட் நேர்மையாய் வரியை பிடித்தம் செய்து, விநியோகஸ்தர்கள் பங்கை கணக்கில் கொண்டு வர முடியும். பைரஸியை ஒழிப்பது என்பது அவ்வளவு சுலபமில்லை என்றாலும் அரசின் துணையிருந்தால் நிச்சயம் கட்டுப்படுத்த முடியும். அதற்கு அரசை ஒத்துழைக்க வைக்க, விஷாலின் கோரிக்கை கொஞ்சம் நியாயமாய்த்தான் படுகிறது. எதையுமே எங்களுக்கு செய்யாமல் எதுக்கு வரி மட்டும் கேட்கிறாய்? என்கிறார். ஆனால் இப்படி ஒரேயடியாய் எல்லாவற்றிலும் விலையேற்றம் கொண்டு வந்தால் நிச்சயம் மக்கள் தியேட்டர் பக்கம் ஒதுங்குவது ரொம்பவும் கஷ்டமே.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Hindi Medium

ஒரு தூக்கம் வராத நடுராத்திரி வேளையில் பார்க்க ஆரம்பித்த படம். எப்படி இதை திரையில் பார்க்காமல் போனோம் என்று வருத்தப்பட வைத்த அட்டகாசமான படம். ராஜு, மித்தா தம்பதியருக்கு ஒரு குட்டி தேவதை பெண். மித்தாவுக்கு தன் பெண்ணை ஆங்கில மீடியம் ஸ்கூலில் தான் படிக்க வைக்க வேண்டுமென்று ஆசை. அதுவும் டெல்லியில் உள்ள பெரும் பணக்கார பள்ளியில் மட்டுமே என்பது முக்கியம். ராஜ் டெல்லியில் சாந்தினி சவுக் பஜாரில் பிரபல டிசைனர்களின் டிசைன்களை ஒரிஜினல் காப்பிஸ் என்று செம்ம வியாபாரம் செய்து கொண்டிருக்கிறவன். டிபிக்கல் ஹிந்திவாலா. மனைவியின் இம்சை தாங்காமல் அத்துனை பள்ளிகளின் அட்மீஷன் பாரத்தை விடிய விடிய நின்று வாங்குகிறான். ஆனால் அங்கேயெல்லாம் சீட் கிடைக்க, பெற்றோர்களுக்கு க்ளாஸ் எடுக்க, மித்தாவின் கல்லூரி தோழன் ஒருவன் சீட் கிடைக்க ஒரு கன்சல்டண்டை அறிமுகப்படுத்துகிறான். எல்.கே.ஜி. சீட்டுக்கு. அந்த கன்சல்டெண்ட் பெண் படுத்தும் பாடுகள், குழந்தைக்கு ஆங்கில ஹைஃபை சொசைட்டி பழக்கம் வேண்டுமென்று இம்சித்து, புராதான குடும்ப வீட்டை விட்டு, பக்கத்தில் இருக்கும் ஹைஃபை சொசைட்டியில் குடியேறுவது.சாதாரணம் உடைகளை விட்டு, வெகு பணக்கார உடைகளுக்கு மாறுவது என எல்லா வேலைகள் செய்தும், நான்கு ஸ்கூல்களில் ராஜ் – மித்தா தம்பதியரின் பெண்ணுக்கு சீட் கிடைக்காமல் போகிறது.

ஆர்.டி.ஈ எனும் படிப்பதற்கான உரிமை கோரலின் படி ஏழைகளுக்கு ஒதுக்கப்பட்டிருக்கும் சீட்டை வாங்க முடியும் என்று தெரிய வர, ராஜ் பணம் கொடுத்து அந்த கேட்டகிரியில் அப்ளை செய்கிறான். அப்போது பார்த்து பள்ளியின் மேல் ஏழைகளுக்கான சீட்டை பணக்காரர்களுக்குகொடுப்பதாய் பள்ளியில் வேலை பார்க்கும் ஒருவரே கம்ப்ளெயிண்ட் கொடுத்துவிட, நேரில் சென்று விசாரித்து பார்த்துதான் சீட் கொடுக்கப்படும் என்று சொல்லிவிடுகிறார்கள்.  வேறு வழியில்லாமல் ராஜ் – மித்தா தம்பதியினர் உடனடியாய் ஏழை வேஷம் போட வேண்டிய கட்டாயம். ஒரு லோயர் மிடில் க்ளாஸ் இடத்தில் வாடகைக்கு போய் இருக்க பழகுகிறார்கள். அங்கு பல விஷயங்கள் அவர்களுக்கு வாழ்க்கையை புரிய வைக்கிறது. அவர்களது பெண்ணிற்கு சீட்டும் கிடைக்கிறது. மீண்டும் தங்கள் வழக்கமான வாழ்க்கைக்கு திரும்பினாலும், அநியாயமாய் ஒரு ஏழைக்கு கிடைக்க வேண்டிய சீட்டை பறித்துவிட்டோம் என்ற குற்றவுணர்ச்சியில் ஒரு கவர்மெண்ட் பள்ளியை தத்தெடுத்து அதை உயர்த்துகிறார்கள். ஆனால் பிரச்சனை ஏழையாய் வாழ்ந்த நாட்களில் நெருக்கமான நண்பனாய் வலம் வந்த ஷியாம் சுந்தரின் வடிவில் வருகிறது. பின்பு என்ன ஆனது என்பதை அமேசான் ப்ரைம் வீடியோவில் கண்டு கொள்க.

மிக சாதாரண கதை. படம் நெடுக பிரசாரமில்லா சர்காசம். காமெடி. அற்புதமான வசனங்கள். ராஜ் என் மகளுடய சீட்டை உன் மகனுக்கு வாங்கிக் கொடுக்கிறேன் என்று ஷியாமிடம் சொல்லும் போது, ஷியாம் கோபப்பட்டு, நீ கொடுப்பது பிச்சை.  ஆனால் என்னிடமிருந்த் பறித்தது எனக்கான உரிமையை. உரிமையை நான் ஏன் பிச்சையெடுத்து பெற வேண்டும்? என்று கேட்குமிடம் ஒர் உதாரணம். ராஜாக நடித்த இர்பானின் நடிப்பு மிக இயல்பு. எழுதி இயக்கிய சாகேத் சவுத்ரிக்கு வாழ்த்துக்கள்.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Newton

அரசியல் படம் எடுக்க வேண்டுமென்றால் போலீஸ், எம்.எல்.ஏ, எம்.பி. அடியாள். பெய்ட் கில்லர் எல்லாம் தேவையில்லை. சாதாரண அரசு அதிகாரியின் வாழ்க்கையை கண் முன்னே காட்டினால் போதும். அதிலும் உலகிலேயே பெரிய ஜனநாயக கடமையான தேர்தலை சத்தீஷ்கரில், நக்சல்பாரிகளின் கண்ட்ரோலில் உள்ள ஒர் தொகுதியில் வெற்றிகரமாக நடந்துவதற்கு போகும் நியூடன் குமார் எனும் அரசு அதிகாரியின் கதை. நியூடன் குமார் நேர்மையான அரசு அதிகாரி. திருமணமாகாதவன். யாருமே தேர்தல் அதிகாரியாய் போகத் தயங்கும் இடத்திற்கு போகிறேன் என்கிறான். அங்கே போகும் போதுதான் தெரிகிறது  அங்கு இதுவரை நிஜத்தேர்தலே நடந்ததில்லை என்று. அதையும் மீறி போலிங் பூத்துக்கு போயே ஆகவேண்டும் என்று கிளம்புகிறான் நியூட்டன். உடன் ஒர் அதிகாரியும். ஆதிவாசிகளிடையே படித்து அரசு அதிகாரியாய் பணிபுரியும் மைக்கோ எனும் பெண்ணுடன். போலிங் பூத்துக்கு யாருமே வரவில்லை. மீறி அழைத்தால் யாருமே வருவதற்கு தயாராக இல்லை. ஆட்களே வராத காரணத்தால் தன்னுடன் வந்திருக்கும் போலீஸ்காரர்களை கொண்டு போலி ஓட்டு போடலாம் என்கிறார் போலீஸ் தலைவர். அதற்கு ஒத்துக் கொள்ளாத நியூட்டன் ஆட்களை தேடிப் போய் அழையுங்கள் என்கிறான். அந்நேரம் பார்த்து வெளிநாட்டிலிருந்து மீடியா ஆதி வாசிகளின் தேர்தல் பூத்தை படம்பிடிக்க வருவதாய் போலீஸுக்கு தகவல் வர, போலீஸார் அதிகாரத்தை பயன்படுத்தி மிரட்டி அனைவரையும் வரவழைக்கின்றனர். இது எதையும் அறியாத நியூட்டன் வந்தவர்களை ஓட்டுப் போட அனுமதிக்க, எலக்ட்ரானிக் ஓட்டிங் மிஷினில் ஓட்டுப் போடுவதைப் பற்றி எதையும் தெரியாமல் முதல் ஓட்டரே விழிக்கிறார்.

வேறு வழியில்லாமல் அனைவருக்கு மீண்டும் அங்கேயே க்ளாஸ் எடுக்கப்படுகிறது. ஆனால் அவர்களுக்கு புரியவில்லை. போலீஸுக்கோ மீடியா உயர் அதிகாரியுடன் வரும் போது ஓட்டு போடப்பட வேண்டிய கட்டாயம். அது ஒரு விளையாட்டு உபகரணம் என்றும் விளக்கிற்கு பக்கத்தில் இருக்கும் படங்கள் உங்களுக்கு பரிசாய் வருமென்று சொல்கிறார். நியூட்டன் அதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்தாலும் வேறு வழியில்லாமல் ஓட்டு பதிவு நடைபெறுகிறது. மீடியா போன பின்பு திடீரென மவோயிஸ்டுகள் தாக்குதல் நடத்த, அனைவரும் ஓட்டுப் பதிவு முடிவதற்கு முன்பே அங்கிருந்து கிளம்புகின்றனர். எப்படி வராத ஓட்டர்கள் பாரின் மீடியாவுக்கு முன் வந்தார்கள்? திடீரென எங்கிருந்து மாவோயிஸ்ட் தாக்குதல் என்று யோசித்த நியூட்டனுக்கு ஒரு விஷயம் ஸ்ட்ரைக் ஆகிறது. அப்போது பார்த்து நான்கு ஓட்டர்கள் வழியில் வர அங்கேயே அவர்களது ஓட்டை போட வைக்க விரும்புகிறான். போலீஸ் அவனை தடுக்கிறது.

மக்களுக்கான அரசாங்கம், ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கான திட்டங்களைத் தீட்டும் அரசாங்கம் எப்படி இயங்குகிறது என்பதை அதே அரசாங்கத்துக்காக பணி செய்யும் ஒர் ஊழியனின் பார்வையில் சாட்டையால் அடித்திருக்கிறார் இயக்குனர் அமித் மசூர்கர். நியூட்டனாய் நடித்திருக்கும் ராஜ்குமார் ராவின் நடிப்ப ஆப்ஃட். க்ளைமேக்ஸை நோக்கிப் போகும் திரைக்கதையில் பரபரப்பாக நடக்கும் காட்சிகள் கொஞ்சம் நம்பக்தன்மையற்றதாய் அமைந்துவிட்டது நம்முடை ஆஸ்கர் கனவை தகர்க்க கூடியதாக அமைந்துவிட்டது வருத்தமே.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

கந்து வட்டிதான் தமிழ் சினிமாவை இயக்குகிறதா? 6

கந்து வட்டிதான் தமிழ் சினிமாவை இயக்குகிறதா? 6

சில வருடங்களுக்கு முன் எனக்கு நெருங்கிய நண்பர் ஒருவர் பல சீரியல்களை இயக்கியவர். திரைப்படத்துக்கான முயற்சியில் இருந்தார். எப்போது அவருக்கு அதற்கான வாய்ப்பு கிடைத்தாலும், என்னையும் ஸ்க்ரிப்டில் உதவ அழைத்துக் கொள்வார். ஒரு நாள் வழக்கம் போல அழைத்தார். படம் ஒண்ணு ஓகே ஆயிருக்கு. நம்ம காமெடிக்கதைதான். ப்ரொடியூசர் ஓகே சொல்லிட்டாரு. ஆபீஸ் பார்க்க சொல்லியிருக்காரு. என்றார். மிகவும் சந்தோஷமாய் இருந்தது.

”அப்ப நாம உடனே கதையை கொஞ்சம் பட்டி டிங்கரிங் பார்த்து லேட்டஸ்ட் ட்ரெண்டுக்கு காமெடிய சேர்த்துருவோம்’ என்றேன். நண்பரும் உற்சாகமாக தலையாட்டினார்.

அங்கே இங்கே என அலைந்து ஒரு வழியாய் கோயம்பேடில் அலுவலகம் வாடகைக்கு பிடித்தாயிற்று. ஒரு சுபயோக சுபதினத்தில் அலுவலக பூஜை போடப்பட்டது. தயாரிப்பாளர் மட்டுமே வந்து கலந்து கொண்ட நிகழ்வு. உடன் யாரும் வரவில்லை. தயாரிப்பாளருக்கு 50 வயது இருக்கும். நல்ல ஸ்லிம்மாய், வயது தெரியாமல் இருந்தார். இருந்த டபுள் பெட்ரூம் ப்ளாட்டில் எந்த அறையை அவருக்கு எடுத்துக் கொள்ளப் போகிறார் என்று கேட்டோம். இரண்டு அறைகளில் பால்கனி உள்ள அறையை அவர் எடுத்துக் கொள்வதாய் சொன்னார். அது வெய்யில் நேரடியாய் உள்ளே வரும் படியான அறை. மதிய நேரத்தில் வெக்கை அதிகமாய் இருக்கும் என்றேன்.

“பரவாயில்லைங்க வெய்யில் படாம வாழுறது தப்பான விஷயம்” என்றார்.

நாங்கள் ஏதும் பேசவில்லை. தினமும் கதை விவாதம் நடக்க ஆரம்பித்தது. இயக்குனருக்கு அட்வான்ஸ் கொடுத்தது மட்டுமே நடந்திருக்க, உதவி இயக்குனர்கள் சேர்க்க இயக்குனர் விருப்பப்பட்ட போது, 

“மொதல்ல உங்க நண்பரோட வச்சி ஸ்கிரிப்ட் ரெடி பண்ணிருங்க. அதுக்கு அப்புறம் உதவியாளர்களை கூப்பிட்டுக்கலாம். பைனல் ஸ்டேஜுல என்றார்.

அவர் சொல்வது சரியென பட்டது. எதற்கு வீண் செலவு எப்படியும் நாங்கள் இருவரும் தான் எழுதப் போகிறோம் எனும் பட்சத்தில் ஷூட்டிங்குக்கிற்கு தயாராகும் நேரத்தில் உதவியாளர்களை போட்டுக் கொள்ளலாம் என்று முடிவெடுத்து வேலை செய்ய ஆரம்பித்தோம். தயாரிப்பாளர் தினமும் அங்கே தங்குவார். திடீரென ரெண்டொரு நாளைக்கு ஆள் இருக்க மாட்டார். எங்கே போகிறேன் என்றும் சொல்ல மாட்டார். அவருடன் யாருமே வர மாட்டார்கள். அவரைத் தேடியும் யாரும் வர மாட்டார்கள் எனும் போது அவரைப் பற்றி ஏதும் கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ள முடியாத புதிராய் இருந்தார். கொஞ்சம் நாட்கள் பழக்கத்திற்கு பிறகு ‘என்ன சார். .அடிக்கடி காணாம போயிர்றீங்க? ஏதுனாச்சும் சின்ன வீடு செட்டப் பண்ணியிருக்கீங்களா?’என்று ஜாலியாய் கேட்டேன். மையமாய் ஒரு புன்னகையை பூத்து.. “அது ஒண்ணுதான் குறைச்சல்” என்றார்.

தினமும் காலையிலும், மாலையிலும் கதையில் எந்தெந்த காட்சியில் முன்னேற்றம் ஏற்பட்டுள்ளது என்பதை நிறுத்தி நிதானமாய் சொல்லச் சொல்வார். அதில் கரெக்‌ஷன் எல்லாம் சொல்வார். பலது மொக்கையான மொக்கையாய் இருக்கும் வேறு வழியில்லாமல் அதை ஏற்றுக் கொண்டு, கரெக்‌ஷன் பண்ணிரலாம் சார் என்பார் இயக்குனர். அப்படியெல்லாம் ஒத்துக்க கூடாது நண்பா என்று அவரை கடிந்து கொள்வேன்.

“இதுக்கெல்லாம் கோச்சிக்கிட்டா ப்ரோடியூசர் கிடைக்க மாட்டான் “ என்றார் நண்பர். உண்மையும் கூட.

தயாரிப்பாளரிடம் ஒர் விநோதமான பழக்கம் இருந்தது. அரை மணிக்கொரு தரம் பால்கனி கதவை பாதி திறந்து தலையை மட்டுமே நீட்டி வலது, இடது என இரண்டு பக்கமும் பார்த்துவிட்டு,  மீண்டும் சாத்திவிட்டு, விட்ட இடத்திலிருந்து தொடர்வது. ஏன் அப்படி அறைகுறையாய் கதவை திறந்து பார்க்கிறார் என்று எங்களுக்குள் ஒர் கேள்வி இருந்து கொண்டேயிருந்தாலும், சில விநோத பழக்கங்களை பற்றி கேட்டு அவரை சங்கடத்தில் விடக்கூடாது என விட்டு விட்டோம்.

கதைக்கு லொக்கேஷன் பார்க்க கோபி செட்டி பாளையத்திற்கு போகலாம் என்று முடிவு செய்த போது  வேண்டாம் என்றார். இல்ல சார். .நம்ம ப்ரெண்டோட இடம் ஒண்ணு இருக்கு ப்ரீயா கிடைக்கும் என்றார் இயக்குனர். “அட என்னங்க.. எவ்வளவோ செலவு பண்றோம் லொக்கேஷனுக்காக, அதுவும் ப்ரீயா கிடைக்கும்ங்கிறதுக்காக எல்லாம் அங்க போறது எனக்கு பிடிக்கலை.. இங்கயே ஏதாச்சும் ஒரு இடம் கிராம பேஸோட பாருங்க என்றார்.

வேறொரு இடம் பார்த்து அவரை அழைத்த போது அவர் வரவில்லை நீங்களே பாருங்கள் என்றார். லொகேஷன் வேலைகள் நெருங்க நெருங்க.. அவர் அலுவலகத்துக்கு இரவில் மட்டுமே வர ஆர்மபித்தார். அலுவலகம் ஆரம்பித்த நாட்களில் அங்கே வந்த துணை நடிகையோடான பழக்கம் நெருக்கமாகியிருந்தது. பல நேரங்களில் அவளுடன் இரவுகள் கழிய ஆரம்பித்தது. வழக்கம் போல சில பல நாட்கள் தொடர்பு எல்லைக்கு அப்பால் இருப்பார். திடீரென போன் செய்து நாளைக்கு இஙக் வந்துருங்க என சொல்லி சென்னையில் அவுட் ஸ்கர்டுக்கு அழைத்து பேசுவார்.

சில நாட்கள் கழித்து, அலுவலகத்திற்கு வந்தார். வழக்கம் போல பால்கனி கதவை திறந்து பார்த்தார். கொஞ்சம் பதட்டமாய் இருந்தது போல இருந்தது. “ஆபீஸ மாத்திருவோமா” என்றார். ஏன் நல்லாத்தானே இருக்கு? என்ற போது இல்லை கொஞ்சம் வாஸ்து சரியில்லைன்னு தோணுது. அதான். சீக்கிரம் வேற ஆபீஸ் பார்ப்போம் என்றார்.  சரி என்று தலையாட்டிவிட்டு கிளம்பினோம். நாங்கள் கிளம்பிய போது துணை நடிகை உள் நுழைந்தாள். 

அடுத்த நாள் காலை அலுவலகம் பூட்டி இருந்தது. நாங்கள் போட்ட பூட்டு இல்லை. என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் துணைநடிகைக்கு போன் செய்தோம். ஓவென அழுதாள். என்னாச்சு என்று கேட்ட போது, “நடு ராத்திரி கதவ தடதடனு தட்டுனாங்க.. இவரு போய் பெட்டுக்கு அடியில ஒளிஞ்சிக்கிட்டாரு. என்னைய போய் திறக்க சொன்னாரு. எனக்கு பயம். போலீஸா இருக்குமோன்னு. அடநீங்க வாங்கன்னு கூப்பிட்டா வர் மாட்டேன்குறாரு. தைரியத்த வர வழைச்சுட்டு போய் திறந்தா நாலு தடி பசங்க  என்னைய தள்ளீவிட்டுட்டு உள்ளாற போய் கட்டிலுக்கு கீழ இருந்தவரை அடிச்சி நிமித்தி, கூட்டிட்டு போய்ட்டாங்க.. என்னாங்க இப்படி பண்றீங்களேன்னு கேட்டு, போலீஸுக்கு போன் பண்ணுவேன்னேன். நாங்களே கோபி செட்டி பாளையம் போலீஸ் தான்னாங்க.. ஊருல இருக்குற ரெண்டு மூணு பெரிய ஆளுங்களோட பினாமிங்கிட்டேர்ந்து டாக்குமெண்டை எடுத்து போலி பத்திரம் செஞ்சு, கை மாத்தி விட்டுட்டு, ஆள் காணாம போயிட்டானாம். ஆறு மாசமா தேடி கண்டுபிடிச்சிருக்காங்க” என்று அழுதாள்.

“சரி விடு அதுக்கு நீ ஏன் அழுவுற? நாங்க தான அழுவணூம்” என்றார் இயக்குனர்.

“அட நீ வேற டைரக்டர்.. மூணு மாசமா வாடகை, உங்க பேட்டா எல்லாம் நான் நகைய அடகுவச்சி கொடுத்தது” என்றாள் அவள் அழுவது நியாயமாய் பட்டது.

எங்கும் நிறைந்தவன் பாலகுமாரன்.

பாலகுமாரனை படித்திருக்கிறேன் என்று சொல்லும் போதே பெருமைப்படுகிறவர்கள் மத்தியில் என்னை பாலகுமாரனுக்கு தெரியும் என்று சொல்லி பெருமைப்பட்டுக் கொண்டிருந்த காலம். முதன் முதலில் ஒரு சிறுகதை தொகுப்பை படிக்க ஆரம்பித்து மிரண்டு போயிருந்தேன்.

சிறுகதையின் பெயர் நியாபகமில்லை. மனைவி கர்ப்பம் . காரணம் அவளுடய கள்ளக்காதலன். அவள் கலைக்க சொல்கிறாள். ஏன் என்று கேட்டதற்கு “அந்த பையன் கருப்பு” என்கிறாள். கருக்கலைப்பில் இறக்கிறாள். அவளது இறுதி ஊர்வலத்தில் ரோட்டோரம் நின்று அழும் அந்த கள்ளக்காதலனையும் பாடை சுமக்க அழைத்துகிறான் கணவன். ப்பா.. என்ன ஒரு கதை என்று மிரண்டு போய் பாலகுமாரனின் அத்தனை நாவல்களையும் படிக்க ஆரம்பித்தேன். எனது தலைவன் சுஜாதா தான் என்றாலும் இன்னொரு தலைவனாய் பாலகுமாரனை ஏற்றுக் கொண்டேன். அத்தனை புத்தகங்களை படித்தேன். இன்னும் வீட்டின் லைப்ரரியில் வைத்திருக்கிறேன்.

’உனக்கென்ன

சாமி பூதம் கோயில் குளம்

ஆயிரமாயிரம் ஜாலியாய்

பொழுது போகும்...

வலப்பக்க கடல் மணலை

இடப்பக்கம் இறைத்திறைத்து

நகக்கணுக்கள் வலிக்கின்றன..

அடியே.. நாளையேனும்

மறக்காமல் வா."

எனக்கும் கவிதைகளுக்குமான தூரம் பல்லாயிரம் கிலோ மீட்டர்கள் என்றாலும் இன்றளவிலும் ஞாபகம் இருக்கும் ஒரே கவிதை. அதை சில பல வருடங்களுக்கு முன்னால் குறும்படமாக எடுத்துப் பார்க்கும் அளவிற்கு விருப்பம்.

அவருடன் லேண்ட் லைன் காலத்தில் தொடர்ந்து தொலைபேசியில் பேசியிருக்கிறேன். நேரில் சந்தித்து இருக்கிறேன் . சுப்ரகீத் வாசலில் நடு ராத்திரியில் “காதலன்” ப்ரிவியூ பார்த்துவிட்டு அவரின் வசனத்தைப் பற்றிய விமர்சித்தேன். எப்போதும் விவாதமாய் இருக்கும் பேச்சு சண்டையாய் மாறி, அதன் பின் ஏனோ நான் அவரை தொடர்பு கொள்ளவில்லை.

அவருடய அத்துனை க்ளாஸிக்களில் ஆரம்பித்து ஆன்மீகத்துக்குள் செல்லும் வரையான அத்தனை புத்தகங்களையும் படித்திருக்கிறேன்.

மீண்டும் காதல் கதை எழுதுகிறார் என்று குமுதத்தில் விளம்பரம் வந்ததும் அத்தனை கொண்டாட்டமாய் படித்தேன். மனுஷனுக்கு வயசே ஆகலைடா.. என்று சந்தோஷித்தேன். அதை விட சந்தோஷம் குமுதம் லைஃபில் அவர் எழுதும் விளம்பரம் வந்த வாரத்துலேயே என் போட்டோ போட்டு நான் எழுதப் போகும் கொத்து பரோட்டா 2.0 வுக்காக விளம்பரம் வந்ததை பார்க்கும் போது கிடைத்த சந்தோஷத்துக்கு அளவேயில்லை.

காதலன் ப்ரிவீயூ சண்டைக்கு பிறகு நான் அவருடன் பேசுவதில்லை. சில வருடங்களுக்கு பிறகு புதுப்பேட்டை படத்தில் நடிக்க வந்திருந்த போது நேரில் சந்திக்க நேர்ந்தது.. அப்போது நான் வேறு ஒரு ஷூட்டிங்கில் இருந்தேன். எதிரே போய் நின்று சிரித்தேன். அவருக்கு ஞாபகமில்லை போல. வெறும் சிரிப்புடன் கடந்துவிட்டார்.

என்ன ஆள் இவர் எத்தனை நாள் பழகியிருக்கிறோம், பேசியிருக்கிறோம், சண்டை போட்டிருக்கிறோம் என்னை பார்த்தும் பார்க்காமல் போகிறாரே என்ற கோபம் குமைந்து, அதற்கு பிறகு பல முறை அவரை நேரில் புத்தக கண்காட்சியில் எல்லாம் பார்த்திருக்கிறேன். ஏனோ பேசத் தேன்றியதே இல்லை. அவருடன் சண்டைப் போட்டதும், வெறும் சிரிப்புடனேயே கடந்து போனதுமே ஞாபகம் வரும்.

ரெண்டொரு நாளுக்கு முன்னால் நண்பர் ஒருவர் என்னை எதிர்பட்டார். சிரித்து வணக்கம் வைத்தார். யாரென்று தெரியாமல் மையமாய் சிரித்து விலகிப் போனேன். அவர் பின்னாலேயே வந்து அவரை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டு, “மறந்துட்டீங்களா? என்று கேட்டார். சட்டென ஞாபகம் வந்துவிட்டது. எட்டு வருடங்களுக்கு முன் ஒர் படத்தை இயக்கிய இயக்குனர். கிட்டத்தட்ட ஒன்னரை வருடங்களுக்கு மேல் அவருடன் நான் பேசி பழகியிருக்கிறேன். கதை விவாதித்திருக்கிறேன். கடைசியாய் அவருக்கும் எனக்குமான கதை விவாதம் சண்டையில் முடிந்து போய் பிரிந்துவிட்டேன்.

”சாரி.. சட்டுனு நியாபகம் வரலை” என்று சங்கடமாய் சிரித்தேன்.

”பரவாயில்லை சார். இத்தனை வருஷத்துல எத்தனையோ பேரை, பிரபலங்களை தாண்டி வந்திருக்கீங்க. உங்க வளர்ச்சிய நான் பார்த்துட்டேயிருக்கேன். இத்தனை வளர்ச்சியில என்னைய நியாபகம் வச்சிக்க வாய்ப்பில்லை. ஆனா நான் மறக்க மாட்டேன். அன்னைக்கு நீங்க சொன்னதை கேட்டிருந்தா படம் தப்பிச்சிருந்திருக்கும். ” என்றவர் கைபிடித்து ”டெய்லி உங்களை நான் நினைச்சிட்டே இருக்கேன். வாழ்கையில ஒரு சில பேர்தான் கைபிடிச்சு இத பண்ணு பண்ணாதேன்னு உபதேசமில்லாம சொல்வாங்க அதுல என் வாழ்கையில நீங்க ஒருத்தரு.” என்று சொல்லிவிட்டு “ஒரு டீ சாப்பிடுவோமா?” என்றார். என் படத்தை எழுத்தை பற்றி விமர்சித்து பாராட்டிவிட்டு என் மொபைல் நம்பரை வாங்கிக் கொண்டு போனார்.

அவர் போன மாத்திரத்தில் எனக்கு பாலகுமாரன் தான் நினைவில் வந்தார். நானும் இவரைப் போல வழிமறித்து நின்று பேசியிருக்க வேண்டும், என்னை நியாபகம் இல்லையா? சுப்ரகீத் வாசல்ல நின்னு உங்க வசனத்தை விமர்சித்து சண்டை போட்டேனே சங்கர்.. என்று மீண்டும் அறிமுகபடுத்திக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.

வாழ்க்கையில் பல விஷயங்களை மெச்சூர்டாய் டீல் செய்ய கற்றுத்தந்தவன். ஆண் அழலாமா? என்றால் அழலாம் என்று சொல்லித்தந்தவன். அதே நேரம் சக மனிதர்களை நேசிக்க கற்றுத்தந்தவன். பெண்களை வெறும் சதையாய், கொண்டாட்டமாய் பார்க்காமல் ஒரு சக மனுஷியாய் பார்க்க கற்றுத்தந்தவன், எதையும் எல்லாவற்றையும் நம் பார்வை வழியே பார்க்காமல் அவன் அப்படி செய்தான் என்றால் ஏன் அப்படி செய்ய விழைந்திருப்பான் என்று யோசித்து பார்த்து நம் எமோஷனை கட்டுப்படுத்த கற்று கொடுத்தவன். உறுத்தாமல் அறிவுரை சொன்னவன். தேடு தேடினால் தான் எல்லாமே கிடைக்கும் என்று வழி சொன்னவன். அவரிடம் பேசியிருக்க வேண்டும்.

நேற்று ராத்திரி வீட்டிற்குள் நுழைந்த போது “என்ன பாலகுமாரன் வீட்டுக்கு போய்ட்டு வரலையா?” என்றாள் மனைவி.

“இல்லை” என்றேன்.

“ஏன் சுஜாதாவை செத்துப் போய் பார்க்க விரும்பலைன்னு சொன்னீங்களே அது போலவா?”

மையமாய் சிரித்தேன். வாழ்க்கையில் சில பேர் நம்மிடமிருந்து விலகுவதேயில்லை. பாலகுமாரனும் அப்படித்தான். அவர் எனக்கு அறிமுகப்படுத்திய பல விஷயங்களை நான் பழகி, கடத்திக் கொண்டிருக்கிறேன். ரெண்டு நாள் முன்பு சந்தித்த இயக்குனர் மூலமாய் கற்றுக் கொண்டும் இருக்கிறேன். இதை இப்படி யோசிக்க எனக்கு பழக்கியவர் பாலகுமாரன். பாலாவுக்கு சாவு ஏது?.. எங்கும் நிறைந்தவன்.