லாக்டவுன் கதைகள்-8- எனக்காக இது கூட பண்ண மாட்டியா?”

”நாம பார்த்துட்டு சரியா நாப்பத்தி ஏழு நாள் ஆயிருச்சு பேபி” என்ற பார்கவியின் குரலில் ஏக்கம் இருந்தது.

“என்ன பண்றது கண்ணம்மா?. லாக்டவுன் அனென்ஸ் பண்ண அன்னக்கு கடைசியா பார்த்தது. பட் நாம தினமும் ராத்திரி வீடியோ கால்ல பார்த்துட்டுத்தானே இருக்கோம்? கண்ணம்மா?” என்றான் வினோத்.

“கட் தட் கண்ணம்மா.. பிராணநாதா மாதிரி ஓல்ட் ஸ்டைல்ல. நான் எத்தனை செல்லமா பேபின்னு கூப்பிடுறேன். வீடியோல பார்த்தா போதுமா? அவ்வளவுதானாடா உன் லவ்வெல்லாம்”

வினோத்துக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்றே புரியவில்லை. பார்க்கவியை பற்றியும் பெரிதாய் புரிந்து கொள்ள டைமும் இல்லை. பார்கவியை முதன்முதலாய் இன்ஸ்டாவில் தான் பார்த்தான். சி்கப்பு நிற த்ரீ போர்த்தும், அதற்கேற்றார்ப் போல ஒரு டாப்ஸும் போட்டு உதட்டுச் சாயம் மட்டுமே பளீரென்று தெரிகிறார்ப் போல ஏதோ ஒரு ஆஃப்பில் சரி செய்து போட்டிருந்தாள்.

“இவ எப்படி இருக்கா?” என்று காட்டி கேட்டாள் பக்கத்து டேபிள் சுமதி. அவளுடய இன்ஸ்டா தோழியாம்.

நிச்சயம் நன்றாக இருக்கிறாள் என்று சொன்னாள் விரும்புவாள் என்று தோன்றவில்லை. “இன்வைட்டிங்” என்று சொன்னான்.

“அப்படின்னா?”

“அப்படின்னா.. ம்ம்ம் செக்ஸியா வா.. வானு கூப்பிடற மாதிரி இருக்கு” என்று சிரித்தான் விநோத். அவள் முகத்தில் பெரும் சந்தோஷம். உடனடியாய் அவளுடய சேட் பாக்ஸினுள் சென்று “ப்ளீஸ் டெலிட் திஸ்” என்று மெசேஜ் தட்டினாள்.

அடுத்த நொடி போன் வந்தது. “400 + லைக். வொய் ஷுட் ஐ?”

“ம்ம்.. என் ப்ரென்ட்ஸ் எல்லாம் உன்னை ஐயிட்டங்கிறாங்க?” என்று சிரித்தாள்.

அதைக் கேட்ட வினோத் பதறிப் போய் “ஹே.. நான் எப்ப அப்படி சொன்னேன்?’ என்று அவளிடம் கிசுகிசுத்தேன்.

”எவனாவது ஸ்நஃப் பார்ட்டியாய் இருக்கப் போறான் பார்த்து”

“டேய் நீ ஸ்நஃப் பார்ட்டியாம்” என்று விநோத்தை சீண்டினாள் சுமதி.

”யாரு நானா? நீ போனைக் குடு” என்று அவளின் போனை பிடுங்கி “அல்லோ.. நான் ஸ்நஃப் பார்ட்டி எல்லாம் ஒண்ணும் இல்லை. அபார்ட் ஃப்ரம் தட். நான் உங்களை அயிட்டம்னு எல்லாம் சொல்லலை. இன்வைட்டிங்குனு சொன்னேன். அதுக்கு செக்ஸினு கூட அர்த்தம் உண்டு. உன் தோழிக்கு காண்டாயிருச்சுப் போல அதான் இப்படி நான் சொன்னேன்னு சொல்லி, அவ மனசுல இருக்குறத சொல்லுறா. டோண்ட் பிலீவ் ஹர்” என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே போனை விநோத்திடமிருந்து பிடுங்கி, அதை கட் செய்து. அவன் முதுகில் ஓங்கி குத்தினாள் சுமதி.

“நீ விட வேண்டிய ஜொள்ளை மட்டும் விட்டுக்க வேண்டியதுதானே? எதுக்கு என்னைக் கோத்து விடுற?” என்று மீண்டும் அடிக்க வர, ”டே..கேண்டீன்ல போய் அடிச்சிக்கங்கடா.. டீம் லீடர் கண்ணுல இது சண்டையா தெரியாது.” என்றான் சாம். அவன் சொன்னது உணர்ந்து இருவரும் தம் தம் வேளைகளில் மூழ்க, ஆரம்பிக்க, சட்டென சுமதியைப் பார்த்து திரும்பி “அவ நம்பர் கொடேன்” என்றான் விநோத். சுமதிக்கு சிரிப்பு வந்தது. “என்னடா லவ்வா?” என்றாள்.

“ச்சீ.. சும்மா கடலை போடலாம்னுதான்” என்றான் விநோத்.

“என்ன எழவோ பண்ணிக்க பின்னாடி அவன் என்னை நொட்டிட்டு போயிட்டானு பஞ்சாயத்த மட்டும் என்கிட்ட கூட்டிட்டு வராத”

“எத்தனை பஞ்சாயத்து உன்கிட்ட வந்திருக்கு?”

“நீ அதுக்கு சரிப்பட்டு வர மாட்டேனு எனக்கு தெரியும்.. இருந்தாலும் நீயா நம்பர் கேக்குறே அதான்”என்று சொல்லியபடியே நம்பரை வாட்ஸப் செய்து “அனுப்பிட்டேன்”என்றாள்.

விநோத்துக்கு உடனே அவளிடம் பேச விருப்பமில்லை. இதுவரை இப்படி அவதியாய் உடனடியாய் நம்பர் கேட்டதேயில்லை. சுமதி சொல்லுகிறபடி அதுக்கு வேலைக்கு ஆவேனா என்கிற சந்தேகம் அவனுள் இருக்கத்தான் செய்தது. இன்ஸ்டாவில் அவளின் ஐடியை பாலோ செய்ய ஆரம்பித்தான். திரும்பத் திரும்ப அவளின் புகைப்படத்தை பார்த்துக் கொண்டேயிருந்தான். கோரல் ட்ராவில் வரைந்தது போல ப்ரோபைலில் மூக்கு வளைந்து நெளிந்து இருந்ததைத் தவிர குறையொன்றுமில்லை என்றே தோன்றியது. பெரும்பாலும் பேட் வைத்த உள்ளாடை அணிகிறாள் என்பது அவளின் மிட் ஷாட் படங்கள் புரிய வைத்தது. அத்தனை கச்சிதம். மெல்ல அவளின் அத்தனை இன்ஸ்டா போஸ்டையும் பார்த்து ஒவ்வொன்றுக்கும் லைக் போட்டபடி வந்தான். ”கொஞ்சம் மிச்சம் வையுடா உன் ஜொள்ளை” என்று ஒரு மெசேஜ் வந்தது.

“தேங்க்ஸ்” என்று பதிலளித்து ஆர்ட்டின் விட்டான்.

“அய்யோ நீ ரொம்ப ஸ்பீட். ஐயம் கோயிங்” என்று போய்விட்டாள்.

அதன் பிறகு அவளின் ஒவ்வொரு போஸ்டுக்கு ஒரு லைக், பர்சனலாய் ஒரு கமெண்டு என நாட்கள் ஓட, விநோத் அதிகம் பாராட்டும் படங்கள் நிறைய லைக் வாங்க ஆரம்பித்தது குறித்து ஒரு நாள் மகிழ்ந்தாள்.

“என் ரசனை. என் சாய்ஸ் எல்லாருக்கும் பிடிக்கும். ஆனா எனக்குத்தான் கொஞ்சம் பயமாவும் வருத்தமாவும் இருக்கு”

“என்ன பயம்?” என்றாள் புரியாமல்

“உன் போஸ்ட மட்டும் எல்லாரும் லைக் பண்ணா ஓக்கே. .உன்னையும் சேர்த்து லைக் பண்ண ஆரம்பிச்சா. நான் எங்க போவேன்?” என்றான்.

அவளிடமிருந்து பதிலே இல்லை.  பிங் செய்து பார்த்து ஓய்ந்து. அவசரப்பட்டுவிட்டோமோ என்று கூட கவலை வந்துவிட்டது.  அதற்கடுத்த வாரங்களுக்கு அவளிடமிருந்து எந்தவிதமான ரியாக்‌ஷனும் வராததால் சுமதியை தூதுவிட முடிவு செய்து அவளிடம் கேட்டான். 

”எல்லாம் உன்னால வந்ததுனு என்னை திட்டுறா? அப்படி என்னடா சொன்னே? டூ பொஸஸிவ்னு எல்லாம் சொல்லுறா?  நல்ல வேளை முதல்லயே தெரிஞ்சுச்சுனு வேற சொல்லிட்டிருக்கா”

“இவளுங்களுக்கு எல்லாம் கூட்டிட்டு போய் நொட்டிட்டு போறவன் தான் நல்லவன்” என்று கோபமாய் சொல்லிவிட்டு விநோத் வெளியேறினான்.

தம்மடித்துக் கொண்டே டீக்கடையிலிருந்து அவளின் நம்பருக்கு போன் அடித்தான். அவள் கட் செய்து கொண்டேயிருக்க, “ஐ வாண்டு டூ மீட் யூ. ப்ளீஸ்” என்று மெசேஜ் செய்தான்.

”போரம் மாலுக்கு வா ஆறு மணிக்கு’ என்று அவளிடமிருந்து பதில் வந்தது.

ஐந்து மணிக்கே போய்விட்டான். மால் கிட்டத்தட்ட காலியாக இருந்தது என்று தான் சொல்ல வேண்டும். உலகெங்கும் கொரானா கொரோனா என்று புலம்ப ஆரம்பித்திருந்தார்கள்.  சாதாரண நாட்களில் விநோத்துக்கு மிகவும் பிடித்த பழக்கம் மால்களில் சும்மா அமர்ந்து கொண்டு சைட் அடிப்பது. ஒவ்வொருத்தியும் ஒவ்வொரு விதமாய் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொண்டும், கவனத்தை ஈர்க்க பல விதமான வேளைகளையும் செய்து கொண்டிருப்பார்கள். அதை கவனிக்கிறார்கள் என்று தெரிந்தால், கவனிப்பவனின் தராதரம் பார்த்து ரியாக்‌ஷன் வரும். விநோத் பெரும்பாலும் அவர்களின் ரியாக்‌ஷனுக்கு காத்திருந்ததில்லை. இன்று கூட்டம் வேறு இல்லையாததால் யாரையும் கவனிக்கும் நிலையில் கூட மனதில்லை. பார்க்கவியை பார்க்கப் போகிறோம். அவள் என்ன ரியாக்ட் செய்யப் போகிறாள் என்கிற யோசனையே ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

ஏழு மணி வாக்கில் தான் வந்தாள். போட்டோவில் பார்த்ததை விட குட்டியாய் இருந்தாள். அதே பேட் வைத்த உள்ளாடையால் அபரிமிதமாய் தெரிந்தாள். குறிப்பாய் சிகப்பு லிப்ஸ்டிக் போட்டிருந்தாள். விநோத்துக்கு அவளை பார்த்ததும் பெரிய எக்ஸைட்மெண்டெல்லாம் ஏற்படவே இல்லை. இருந்தாலும் முகமெல்லாம் சிரித்து “ஹாய்” என்றான்.

அவளும் “ஹாய். சாரி. ரொம்ப லேட்டாயிருச்சா?’ என்று கேட்டாள்.

“பரவாயில்லை” என்று இரண்டு மணி நேரம் காத்திருந்ததை குறிப்பிடாமல்.

“என்ன சாப்பிடற?” என்று பார்மலாய் ஆரம்பிக்க, “எனக்கு ஒரு ப்ரவுனி. சிக்கன் பர்கர்” என்றாள்.

இரண்டும் என்ன காம்பினேஷன் என்று விநோத்துக்கு புரியவில்லை.

“ஸ்வீட் காரம் மாதிரியோ?” என்று கேட்டான்.

“ஏன் உனக்கு பிடிக்காதா?”

“நோ.. எனக்கு ஸ்வீட் பிடிக்காது”

“படம் போலாமா?’

“மொத நாளே இருட்டுலயா? ஸோ ஃபாஸ்ட்”என்றாள்

“அய்யோ.. ஐயம் வெரி டீசண்ட்”

“அஹா.. டீசண்டாம் சரி எதுக்கு மீட் பண்ணனும்னு சொன்னே?”

“ஒண்ணுமில்லை. நான் பேசினது பிடிக்கலைனு தெரிஞ்சுச்சு. அதான் சாரி கேட்கலாம்னு”

“நீ ஏன் அவ்வளவு பொசசிவ்வா பீல் பண்ணறே? எனக்கு பொசசிவ்வா பீல் பண்ற பசங்களப் பார்த்தாலே பயம்”

“பொசசிவ்வா ஃபீல் பண்ணா என்ன தப்பு?”

பார்கவி அவனை கண்கள் விரிய பார்த்தாள். அவளின் கண்களின் விரிப்பை பார்த்து என்ன ஃபீல் செய்கிறாள் என்று புரிந்து கொள்ள முயற்சிக்கும் முன் அவளின் கண்கள் விரிந்தது அவனுக்கு பின்னால் வந்த ப்ரவுனிக்கு என்று தெரிந்து சட்டென வடிந்தான். பார்கவி பரபரப்பாய் டேபிளின் மேல் இருந்த ப்ரவுனியை மிக ஆசையாய் ஸ்பூனை வைத்து வெட்டி, ஆவலாய் சாப்பிட, அவளின் உதட்டின் ஓரம், சின்னத்துகளாய் ப்ரவுனி ஒட்டிக் கொள்ள, அதை அவள் உணர்ந்து தன் நாவால் உதட்டின் மீது ஓட்டி, அடுத்த துண்டு ப்ரவுனியோடு சாப்பிடும் அழகை வாய் பிளந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்ததை கவனித்து “என்ன தப்பா? ஹூ ஆர் யூ?’

“ஐ லவ் யூ” என்றான் விநோத்

“ஆஹ்..?”

”நான் உன்னை லவ் பண்ணுறேன்”

“யூ ஆர் ப்ரோபோஸிங் மீ”

“யெஸ்”

ஒரு கையில் ப்ரவுனியுடன் யோசித்தாள்.

“என்ன யோசிக்கிறே? டோண்ட் சே நான் அப்படியெல்லாம் உன்னை நினைக்கலை அண்ட் க்ராப். ஐ நோ. நான் என்ன அர்த்ததுல சொன்னேனு உனக்கும் தெரியும். நீ ஏன் இப்ப இங்க வந்தேனும் தெரியும். எத்தனை விசாரிச்சிருக்கேனும் தெரியும். ஐ லவ் யூ”

“இடியட் சுமதி” என்று வெட்கமாய் சிரித்தாள்.

விநோத் அவளின் எதிர் டேபிளிலிருந்து பக்கத்து டேபிளுக்கு போய் அவளின் அருகில் போய் உட்கார்ந்து அணைத்துக் கொண்டான். பார்கவி தடுக்கவில்லை. அவளின் ப்ரவுனியை ஒரு விள்ளல் எடுத்து அவனுக்கு ஊட்ட எடுத்தாள். விநோத் ஸ்வீட் பிடிக்காது என்பதை சொல்லாமல் முகத்தை பின்னுக்கு இழுத்துக் கொள்ள, “எனக்காக சாப்பிட மாட்டியா?” என்று கெஞ்சலாய் கேட்க, விநோத் வாயை திறந்து சாப்பிட்டான். அப்படியே ஒரு செல்பி எடுத்துக் கொண்டு, பார்கவி ’ஸ்வீட் பாய்’ என்று அவனின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டு, “சரி டைமாயிருச்சு. வீட்டுக்கு போகணும். நாளைக்கு இதே நேரம் சரியா சிக்ஸுக்கு என்னை வந்து பிக்கப் பண்ணிரு. ஆபீஸுல” என்று சொல்லி, “வா கிளம்பலாம்:” என்று அவன் கை பிடித்து லிப்டில் போகாமல் நடந்தே ஒவ்வொரு ப்ளோராய் இறங்கி பைக் பார்க்கிங்கில் அவனுடன் வண்டியில் ஏறி அவளின் வீட்டருகில் ட்ராப் செய்யச் சொன்னதை கேட்டு விநோத் ஆச்சர்யப்பட்டான். ஏரியா பசங்கள் எல்லாம் பார்கவி இவனுடன் வருவதை வன்மத்துடன் பார்க்கிறார்கள் என்பது விநோத்தின் முதுகில் தெரிந்தது. கிளம்பும் போது சி யூ என்று கை காட்டி போனாள். ஒரே மாதிரி ரெண்டு வீடு  இருக்க அதில் எதனுள் போனாள் என்று கவனிக்க முடியவில்லை.

வீட்டிற்கு போய் ட்ரஸ் கழட்டிப் போட்டு சாப்பிட  உட்காரும் போதுதான் டிவியில் நாளை முதல் லாக்டவுன் என்று மோடி அங்கிள் சொல்லிக் கொண்டிருக்க, “அம்மா லாக்டவுன்னா என்னாமா?” என்றான்.

“வெளிய வாசல்ல போவக்கூடாது கண்ணு. கொரானா புடுச்சிக்குதாம். ஒரு நடை அப்பாவை கூட்டிட்டுப் போய் ஒரு வாரத்துக்கு காய்கறி, சாமானெல்லாம் வாங்கிட்டு வந்திரு” என்றாள். விநோத்துக்கு அவளின் பேச்சு கேட்கவே இல்லை என்னாது வெளிய வாசல்ல போவக்கூடாதா? . இடி விழுந்தது என்பதெல்லாம் எறும்புக்கடிக்கு சமம்.  அவசர அவசரமாய் வாட்சப்பில் பார்க்கவிக்கு “கண்ணம்மா என்னா இது ஒரே நாள்ல நம்மளை பிரிச்சிட்டாங்க” என்று மெசேஜ் அனுப்பினான்.

அவள் புரியாமல் விழிக்கும் ஈமோஜியை அனுப்ப, “டிவி பார்” என்று அனுப்பினான்.  சிறிது நேரம் கழித்து அவள் கண்களில் சோகமாய் இருக்கும் ஈமோஜியை நான்கைந்து அனுப்பினாள். வீட்டுக்கு போன பின் பேச மாட்டாள் போல. “ஓகே நாளைக்கு பேசுறேன்” என்று மெசேஜ் அனுப்பினாள். கொஞ்சம் கூட ஃபீல் பண்ண மாட்டேன்குறாளே? என்று விநோத் ஆதங்கப்பட்டான். ஒரு வேளை சும்மா சுத்துவதற்கு நம்மளை பயன்படுத்திவிட்டு கழட்டி விட்டுவிடுவாளோ? என்று கூட ஒரு எண்ணம் தோன்றியது. அடுத்த விநாடியே பார்கவியின் ஈர கன்னத்து முத்தம் நியாபகம் வந்து சேசே அப்படியெல்லாம் இருக்காது என்று தலையாட்டிக் கொண்டான்.

“என்னா கண்ணு கிளம்பிப் போய் வாங்கியாறியா?” என்று கையில் பை கொடுக்க, “என்ன? “என்பது போல விழிக்க, “காய்கறி சாமானெல்லாம் வாங்குறியான்னு கேட்டதுக்கு தலையாட்டுன இல்லை?. அப்புறம் என்னா விழிச்சினு இருக்குறே? கிளம்புடா.. என்னாங்க” என்று அப்பாவை கூப்பிட, அவர் சட்டைப் போட்டு தயாராய் “வாடா” என்று அழைத்தார்.

அடுத்தடுத்த நாட்களில் விநோத் பார்கவி காதல் தீயாய் வளர்ந்தது. ஒருவரை ஒருவர் பார்க்க முடியாமல் போனில் டிஸ்ப்ளேயில் பசலை படர்ந்துவிட்டது என்று கூட சொல்லலாம். தினம் ஒரு சேலஞ்ச். ராத்திரி அவள் சிநேகிதிகளோடு ஆன்லைன் லூடோ, மதியமெல்லாம் ஒர்க் பரம் ஹோம் என்று ரூமை சாத்திக் கொண்டு வீடியோ காலில்  கடலை கடலையைத் தவிர வேறில்லை என்று பிசியாய் இருந்தார்கள்.  அடுத்தடுத்த நாட்களில் ஒவ்வொரு நாளும் ஏதாவது ஒரு சாகசத்தை செய்யச் சொல்லி கேட்க ஆரம்பித்தாள். டிக்டாக்கில் ஒரு சைனாப் பெண் ஒரு நிமிட நேரத்தில் நான்கைந்து முட்டை, ஒரு தட்டு நூடுல்சை சாப்பிடுவதை பார்வர்ட் செய்து இதைப் போல நீயும் சாப்பிட முடியுமா? என்று கேட்க, எனக்கு நூடுல்ஸ் பிடிக்காது கண்ணம்மா? என்றதற்கு “எனக்காக இதைக்கூட செய்ய மாட்டியா? நானே வீட்டுல போர் அடிச்சிட்டு உட்கார்ந்திருக்கேன்” என்று சோகமாய் முகத்தை வைத்துக் கொள்ள, அம்மாவிடம் ”மதிய லஞ்சுக்கு நூடுல்ஸ் பண்ணிரு. நீயும் எத்தனை நாள் தான் சமையல் ரூமிலேயே கஷ்டப்படுவ?”  என்று சொன்னதைக் கேட்டு, அம்மா கொரோனாவை நேரில் பார்த்த அதிர்ச்சியை காட்டினாள்.

இப்படி நாளொரு அப்டேட்டுடன் கொரானா இவர்களின் காதலை வளர்க்க, “அவ்வளவுதானா உன் லவ்வெல்லாம்?” என்று கெஞ்சலாய் கேட்கும்  பார்கவியை பார்க்க அழகாய் இருந்தாள்.  “வேறென்ன பண்ணணும் புஜ்ஜிக்குட்டி?”

‘ஐ இது நல்லாருக்கு. நீ ஏன் என்னைப் பார்க்க என் வீட்டுக்கு வரக்கூடாது?”

“பேபி லாக்டவுன் பேபி.”

“நம்ம லவ்வுக்கு யார் பேபி லாக்டவுன் போடுறது?”

“கேக்க நல்லாத்தான் இருக்கு. ஏரியாவுட்டு ஏரியா தாண்ட முடியாது பேபி”

“எனக்காக இதுக்கூட பண்ண மாட்டியா?” என்கிற பார்கவியின் அஸ்திரம் விட்டாள்.

“சரி காலையில வர்றேன்”

“அய்யோ.. காலையிலயா என் வீட்டுல ஆள் எல்லாரும் இருப்பாங்க. நைட்டு வா. மொட்டை மாடியில தனியா இருப்பேன். பின் பக்க கதவு திறந்து வைக்குறேன்”

“நைட்டா?”

“எனக்காக..” என்று அவள் சொல்லி முடிப்பதற்குள் “சரி வர்றேன்” என்றான்.

சொல்லிவிட்டானே தவிர, எப்படி ஏரியா விட்டு ஏரியா போவது என்று மிகவும் யோசனையாய் இருந்தது. கொரானா பயத்தை விட டிவியில் வரும் அப்டேடை பார்த்தால் வீட்டுனுள் இருந்தால் கூட கொரானா பயமாய்த்தான் இருந்தது. வேறு வழியில்லை. எப்படியாவது போய்த்தான் தீர வேண்டும். என் காதலை அவளுக்கு நிருபிக்க வேறு வழியில்லை.

”கடவுளே இது என்ன கொடுமை. எவனுக்காச்சும் ப்ரோப்போஸ் பண்ண அடுத்த நாள் இப்படி லாக்டவுன்ல பிரிச்சி விட்டிருக்கியா? எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி நடக்குது?”  என்று மேலே பார்த்து மனதினுள் கேட்க, அப்போது பார்த்து கதவை திறந்து வந்த அம்மா அவன் மேலே பார்த்துப் பேசி கொண்டிருந்ததைப் பார்த்து “ஆபீஸு போனாக்கூட இத்தனை வேலை பாக்க மாட்டான். பாவம் புள்ள தனியா பேசிக்குது” என்று தனக்குள் புலம்பிக் கொண்டே போனாள்.

நான்கைந்து நண்பர்களுக்கு போன் செய்து தான் செய்யப் போகும் காரியத்தை சொல்ல, ”,மச்சி டிவில பார்த்த இல்லை. பகல்லேயே ரிஸ்கு.  நீ போறேன்குறது ராத்திரி வேற. தீவிரவாதினு புடுச்சு உள்ள வச்சாக்கூட பரவாயில்ல மச்சி. குவாரண்டைன்னு 21 நாள் உள்ளார வச்சிருவாங்க தேவையா?” என்று பயப்படுத்தி விட, கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் மனம் தளர்ந்தான்.

நடுவே “கண்டிப்பா இன்னைக்கு ராத்திரி வந்தே ஆகணுமா?” என்று மெசேஜ் அனுப்பினான்.

“எனக்காக இதைக் கூட பண்ண மாட்டியா?“ என்று வாய்ஸ் மெசேஜ் அனுப்பியிருந்தாள் அழுத குரலில்.

“சே.. பேபி என்னை பயங்கரமா மிஸ் பண்ணுது” என்று ஃபீலான விநோத் அவளுக்காக என்ன ரிஸ்க் வேண்டுமானாலும் எடுக்கலாம் என்று முடிவு செய்து மாலையில் ஜீன்ஸ் பேண்டை எடுத்துப் போட, “வூட்டுல இருக்குறதுக்கு எதுக்குடா ஜீன்சு? என்றாள் அம்மா.

“வெளிய வேளை இருக்குமா? “

“ஊரே கம்முனு டிவி பார்த்துகுனு இருக்கு உனிக்கு மட்டும் என்னா வேலை?’

“வேலை இருக்குமா? ஆபீசுல ஒரு வேலை செய்ய சொல்லிவுட்டுருக்காங்க”

“கண்ணு வேணாம்டா. தம்மு கிம்மு அடிக்கிறதா இருந்தா பாத்துரூமில வச்சி அடிச்சிக்க, நான் கண்டுக்கலை. வேண்டாம்ண்டா கொரானா பிடிச்சிக்கும்’ என்று கண்களில் கண்ணீர் வைக்க, தாயா? பார்க்கவியா? என்று பெரும் குழப்பம் விநோத்திற்கு ஏற்பட்டது. பார்கவி தான் ஜெயித்தாள். அம்மாவை ஏமாற்ற பெர்முடாசை மட்டும் மாட்டிக் கொண்டு “ப்ரெண்ட்சையாவது பார்த்துட்டு வர்றேன்” என்று கிளம்பினான்.

வளசரவாக்கத்திலிருந்து சைதாப்பேட்டை என்பது நல்ல தூரம் தான் என்பது இப்போது வண்டி ஓட்டும் போதுதான் தெரிந்தது. அப்போகலிப்ட் படங்களில் வருவது போல, ஊரே வெறிசோடியிருக்க, ஆங்காங்கே மெயின் ரோட்டில் போலீஸ் இருக்க, ஏரியா தெரிந்தவனாய் இருந்ததால்  சந்து பொந்தையெல்லாம் கடந்து சைதாப்பேட்டையில் நுழைந்து அவள் வீட்டின் அருகில் போனான். ரோட்டில் விளக்கு எரியவில்லை. அது அவனுக்கு மிகவும் வசதியாய் இருந்தது. மெல்ல வண்டியை அவளின் வீட்டிற்கு சிறிது தூரத்தில் நிறுத்திவிட்டு, மெல்ல நடக்க ஆரம்பித்தான். நாய் குரைக்க ஆரம்பித்தது, இருட்டில் லேசான பதட்டத்துடன், அவளின் போனுக்கு அழைத்தான். “ஹே வந்திட்டியா பேபி?” என்று உற்சாக ரகசிய குரலில் கேட்க,

“ஆமா.. கீழத்தான் இருக்கேன்.” என்று என்றான் அவனும் ரகசியமாய்.

“என் வீட்டுக்கு வாசல்ல ஒரு படிக்கட்டு போகும். பர்ஸ்ட் ப்ளோர்தான். அப்படியே மேல வந்திரு” என்று சொல்லி, கட் செய்துவிட, மெல்ல சுற்றும் முற்றும் பார்த்தபடி வீட்டை அணுகினான். ஒரே ஒரு முறைதான் வந்திருப்பதால் இரண்டு வீடுகள் அடுத்தடுத்து ஒரே மாதிரி இருப்பதை இன்றுதான் கவனித்தான். சந்தேகம் வந்து மீண்டும் போன் அடிக்க, ரிங்க் போகவேயில்லை. சரி என்று முதல் வீட்டின் மாடியில் மிகவும் பழகியவன் போல விறுவிறுவென ஏறியதில் இரண்டு மாடி ஏறியதை உணராமல் மொட்டை மாடியை அடைந்தான். பார்கவி அமர்ந்திருக்க, மெல்ல பின்னால் போய் அவளை அணைத்தான். அவள் உணர்ந்து திரும்புவதற்குள்  விநோத்தின் முதுகில் பளீரென்று ஒரு அடி விழந்தது. ”அய்யோ ”என்று கத்திக் கொண்டு திரும்பிய வேகத்தில் மொட்டை மாடி லைட் எரிய, உட்கார்ந்திருந்தது வேறு யாரோ என்று உணர்ந்து
“சாரிங்க.. சாரிங்க” என்று கத்தியபடி, தப்பிக்க நினைத்து, பின்னாடி தன் முதுகில் அடித்த பெரியவரின் முகத்தில் போய் முட்டிக் கொள்ள, விநோத்தின் தலை அவரின் மூக்கை வேகமாய் இடித்ததினால், “அய்யோ” என்று அவர் மூக்கை பிடித்து திரும்ப எடுத்துப் பார்க்க, கையெல்லாம் ரத்தம்.  அந்தப் பெண் “அய்யோ டாடி ரத்தம்” என்று கத்த, “சண்டாளி ஆளை வரச் சொல்லி அடிக்க வேற செய்யுறியா?” என்று விநோத்தின் மீதான கோவத்தை அவள் மேல் அடித்துக் காட்டினார். விநோத் பின்னால் யார் வருகிறார்கள் என்று கூட கவனிக்காமல், விறுவிறுவென நான்கு நான்கு படிகளாய் கீழே இறங்கினான்.

 ரோட்டில் சத்தம் கேட்டு ஆட்கள் வீட்டிலிருந்து வெளியே வர, பார்கவி பக்கத்து மாடியிலிருந்து பார்ப்பதை கவனித்தான். சற்றே சந்தோஷமாகி கையாட்டினான். விநோத் தன்னைப் பார்த்ததை கவனித்ததும் சட்டென மாடியிலிருந்து தன் தலையை உள்ளுக்கிழுத்துக் கொண்டாள் பார்கவி.

”அடிப்பாவி நீலாம்பரி” என்று மனதில் திட்டிக் கொண்டான்.  ஆட்கள் பின்னால் துறத்த, அவசரத்தில் வண்டியின் சாவியை பெர்முடாவில் தேட பாக்கெட்டினுள் கை நுழையாமல் மிஸ்ஸாகியது. “ங்கொத்தா.” என்று பதட்டத்தில் சத்தமாய் கத்தினான். மாடியில் அடித்த பெரியவர் “அவனை பிடியுங்கோ. அவனை பிடியுங்கோ” என்று முதல் மாடியில் மூச்சிரைக்க கத்திக் கொண்டே வநது தவறி விழுந்து மாடிப் படியில் உருண்டு கொண்டே பிடிக்கச் சொல்ல, விநோத் கட்டிப் பிடித்தப் பெண் விநோத்தை ஆச்சர்யமாய் பார்த்தாள் ஒரு வழியாய் பெர்முடா அண்டாவிலிருந்து சாவியை எடுத்து வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்து, அத்தனை ஸ்பீடில் வண்டியை அவன் திருப்பியதேயில்லை. ரோடெல்லாம் டயர் நாத்தமடிக்க, வண்டியை கிளப்பினான். ஒன்றிரண்டு “டேய்..\பிடி பிடி”குரல்கள் தேய்ந்தது. கொஞ்சம் நிம்மதியாய் வண்டியின் வேகத்தை குறைத்த போது  எதிரில் போலீஸ் வண்டி மறித்தது.

”எங்க தம்பி வெளிய சுத்துறீங்க?”

“மருந்து வாங்க வந்தேன்”

“வீடு எங்க?”

ப்ளோவில் “வளசரவாக்கம்” என்று சொல்ல,  இன்ஸ்பெக்டர் சிரித்தபடி “சரி வண்டிய ஓரம் கட்டு” என்று சொல்ல, அவனைப் போலவே நான்கைந்து பேர் வண்டியும் கையுமாய் நிற்க, “கான்ஸ்டபிள் ஐந்து பேரு ஆயிருச்சு. ஸ்டார்ட் பண்ணுங்க” என்றார்.

கூட்டத்தில் இருந்த ஒரு பையன் அவனருகில் வந்து ”பார்க்கவி ஆளா? நீங்க?” என்று கேட்க, சந்தோஷமாய் “ஆமா ஜி” என்றான் சந்தோஷத்துடன்.

”பேபி போலீஸ் பிடிச்சிட்டாங்க.” என்று சோக முகம் போட்டு வாட்சப் செய்தான் விநோத்

“அது சரி உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்?” என்று ஆச்சர்யமாய் கேட்க, 

“நான் போக வேண்டிய என் ஆளு வீட்டுக்கு நீங்க போய் களேபரமாகினதுல நான் முதல்ல மாட்டினேன். நீங்க இப்ப?” என்று தலையில் அடித்துக் கொண்டு சொன்னான்.

“ப்ளீஸ்.. ப்ளீஸ் பேபி. செல்லம் இல்லை என்னை மாட்டி விடாத. ப்ளீஸ் எனக்காக இதைக் கூட பண்ண மாட்டியா?” என்று பதில் அனுப்பியிருந்தாள் பார்க்கவி.

“ஊரடங்கில் காரணமில்லாமல் சுற்றித் திரிந்த வாலிபர்களுக்கு நூதன தண்டனை” என்று செய்தி பாலிமர் டிவியில் புட்டேஜ், வாட்சப்பில் பரவ, அதில் விநோத்தும் இன்னும் நான்கு இளைஞர்களும் 100,99,98.. என்று ரிவர்சில் எண்ணிக் கொண்டு தோப்புக்கரணம் போட்டுக் கொண்டிருந்த வீடியோ வாட்சப்பில் ஓடியது.  பார்கவி ப்ரேகப் சிம்பல் அனுப்பியிருந்தாள்.

லாக்டவுன் கதைகள்-7 -2040

லாக்டவுன் கதைகள்-7-2040

7. லாக்டவுன் கதைகள் -2040

”இதெல்லாம் தேவையானு எனக்குள்ள கேள்வி வந்துட்டே இருக்கு டாக்டர்” என்று கவலையுடன் டாக்டரின் முகத்தைப் பார்த்த பர்வதவர்தினிக்கு முப்பது வயது இருக்கும். முகத்தில் போட்டிருந்த மாஸ்க்கை கழட்டியதும், மேலுதட்டில் லேசாய் வியர்வை பூத்திருந்தது தெரிந்தது. பதட்டமாய் இருக்கிறாள். தடித்த கீழுதட்டைப் பார்க்கும் போது நிச்சயம் எந்த ஆணாலும் கிளர்ச்சியடையாமல் இருக்க முடியாது. முகத்தின் கீழ் பாதி மிச்ச முகத்தைக் காட்டிலும் வெளுப்பாய் இருந்தது.

”மனிதர்களுக்கு தேவையில்லைனு  ஒண்ணு இருக்குதா என்ன? எல்லாமே தேவைதான் மனுஷனோட அத்தனை தேடல்களிலும் ஏதோ ஒரு எக்ஸ்டசி உண்டு. எக்ஸ்டசி சந்தோஷம் துக்கம் ரெண்டையும் சேர்த்துத்தான் கொண்டு வரும். அனுபவிக்கிறவங்களைப் பொறுத்தது. எவனோ எதையோ தேட போய்த்தான் இருபது வருஷமா ஒலகமே வைரஸ் அட்டாக்குல சுருங்கிப் போயிருக்கு” என்ற டாக்டர் அபர்ணாவின் குரலில் அவள் வயதுக்கே உள்ள தளர்ச்சியும், அலுப்பும் இருந்தது.

“ரெண்டு பேரே கூட்டமாயிருச்சு இப்பல்லாம். இந்த இருபது  வருஷத்துல அன்பு, காதல் , குடும்பம், நேசம், நட்பு, மனிதாபிமானம், உயிர்னு எத்தனை இழந்திருக்கோமில்லை டாக்டர்?”

அபர்ணாவுக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. பர்வதவர்தினி சொன்ன எல்லாவற்றையும் அவளும் இழந்திருக்கிறாள்.

”யூ நோ ஒன் திங். வைரஸ் பரவ ஆரம்பிச்ச காலத்துல லாக்டவுன் பண்ணப்ப மூணு மாசத்துல 70 லட்சம் பேர் கர்பம் தரிச்சாங்களாம்” என்று சொல்லி சிரித்தாள்.

“அதுல எங்கம்மாவும் ஒருத்தி. வயத்துல மூணுமாசமா இருக்கும் போது சோறில்லாம, வீடில்லாம, என்னையும் வயித்துல புள்ளையும் வச்சிட்டு செத்துப் போனா. நான் மட்டும் எப்படி தப்பிச்சேன்னு இன்னைய வரைக்கும் புரியலை.”

அபர்ணா அமைதியாய் இருந்தாள். சாதாரண ஜலதோஷம் போலத்தான் இதுக்கு போய் இத்தனை அலப்பறை என்று சொல்லி, மூன்று மாதம் லாக்டவுன், முடிந்து பொருளாதாரத்தின் பிரச்சனை பூதாகாரமாக, அரசாங்கம் வேறு வழியேயில்லாமல் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் மக்களை மடை திறக்க, ரெண்டாவது வேவ் இன்பெக்‌ஷனில் உலக மக்கள் தொகையில் ஒரு பங்கை அள்ளிப் போட்டதும் தான் புரிந்தது. இது வெறும் ஜலதோஷம் கொடுக்கும் வைரஸ் அல்லவெனறு. அதற்கு பிறகு எந்த அரசாங்கத்தினாலும் எதையும் தடுக்க முடியவில்லை. இன்னமும் மருந்து கண்டுபிடித்துக் கொண்டுதானிருக்கிறார்கள். அபர்ணாவின் பரிசோதனைக்கூடம் மட்டுமே பத்து முறை தோல்வி கண்டிருக்கிறது.

மக்கள் எப்போதும் கண், மூக்கு, வாயை, கைகளை மூடியே வைத்திருக்கிறார்கள். நோய்க்கான அறிகுறியே தெரியாது என்றதிலிருந்து யாரும் யாரையும் நம்புவதில்லை. எல்லோரும் தனிதனியே தான்.

“அவனுக்கு இதுல விருப்பமேயில்லை”

“பயப்படுறாரா?. அன்னைக்கு என்கிட்ட கவுன்சிலிங் வரும் போது தைரியமா பேசினாரே?”

“எல்லாம் வெளிய போற வரைக்கும்தான் டாக்டர். போனப்புறம் இது ஒண்ணு இல்லைன்னா என்னா? நம்மால சந்தோஷமா வாழ முடியாதானு கேட்டான்”

”இத்தனை வயசுக்கு மேல இந்த ரிஸ்க் தேவையாங்குறான்.”

கடந்த இருபது வருடங்களில் ஷோஷியல் இம்யூனிட்டி யாருக்கும் ஏறவேயில்லை. குறைந்து கொண்டேயிருக்க, மனிதர்களின் சராசரி வயதே நாற்பத்தி ஐந்தாக மாறிக் கொண்டிருக்கிறது. அதற்கு பின் வாழும் காலமெல்லாம் போனஸ் தான்.

அபர்ணாவுக்கு அவள் பயம்  நியாயம் தான் என்று புரிந்தது. ஒவ்வொரு முறை சிகிச்சைக்கு ஒத்துக் கொள்கிறவர்கள் ஏதோ ஒரு காரணத்தால் உடனடியாய் இன்பெக்ட் ஆகி இறந்தும் போயிருக்கிறார்கள்.

“இதோ பாருங்க பர்வதவர்தினி. உலகம் தழைக்க ஆரம்பிச்சதே பல பயத்துலேர்ந்து வெளிய வந்துதான். பல  கொள்ளை நோய்களைத் தாண்டித்தான் அத்தனைக் கோடி ஜனங்க உருவானாங்க. இந்த வைரஸ் வேவ் தான் உலகத்தை புரட்டிப் போட்டுட்டு இருக்கு. இருக்குற வரைக்கும் இப்படியே வாழ்திடலாம்னு நினைச்சா பொறக்குறது, பொறக்கப் போறது எல்லாமே AIயாத்தான் இருக்கும்”

“உங்களுக்கான களபலி கிடைக்க என்னவெல்லாம் பேச வேண்டியிருக்கு இல்லை டாக்டர்?”

அபர்ணா வெறுப்பாக தலையாட்டியபடி, “உங்களுக்கு டோட்டல் பாடி செக்கப் பண்ணியாச்சு. எவ்ரிதிங் இஸ் பைன். இது தவிர அரசாங்க விதிமுறைகளின் படி உங்களுக்கான இம்யூனல் ஸ்ட்ரெந்த் ரிப்போர்ட்டும் வாங்கியாச்சு. வழக்கமா முன்ன பின்ன இருக்குறவங்களுக்கு லஞ்சம் கொடுக்க வேண்டியிருக்கும். பட். அந்த பிரச்சனை கூட இல்லை உங்களுக்கு. அவருக்கு எல்லா டெஸ்டும் ஓக்கே.. இம்முறை மருந்தின் காம்போஷிசனை மாற்றியிருக்கிறேன். தொடர்ந்து எங்களது டெஸ்ட் தோல்வியின் காரணமாய் ரெட் ஜோன்ல எங்கள் பரிசோதனைக் கூடத்தை வைத்திருக்கிறார்கள். மீண்டும் ஒரு முறை தவறு நடந்தால் நிச்சயம் எங்கள் லைசென்ஸ் அவ்வளவுதான். ரொம்பவே யோசிச்சுத்தான் இந்த லாஸ்ட் டெஸ்டை பண்ணுறோம்.”

“இப்படி எல்லா ரிப்போர்ட் சரியாயிருந்தும் இன்பெக்‌ஷன் வருது, சில பேர் இறந்தும் போறாங்கனு நியூஸ் வருதே?’”

”முதல்ல நம்பணும். நம்பிக்கைதான் பயங்கிற செயினை அறுக்கும். ஒரு காலத்துல குழந்தை பொறக்கணும்னா அரச மரத்தை சுத்தி வந்தாப் போதும்னாங்க. நம்பி சுத்துனாங்க. அரச மரமா ஃபக் பண்ணிச்சு?. அரச மரம் சுத்திட்டு புருஷனோட ஃபக் பண்ணா குழந்தை பொறந்துச்சு. நம்பிக்கை அதான் கனெக்ட் கார்ட்”

பர்வதவர்தினிக்கு டாக்டர் அபர்ணா சொல்வது புரியாமல் இல்லை. ஆனால் இத்தனை ரிஸ்க் எடுத்து, என் வாழ்க்கையை பணையம் வைத்து எதற்கு இந்த விஷப் பரீட்சை? “வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டாயா?” என்று சாந்தன் மெசேஜ் அனுப்பியிருந்தான்.

சாதாரண பட்டன் போன். பட்டன்களை அழுத்திய இடங்களில் எல்லாம் எழுத்து மறைந்திருந்தது. வாட்ஸப், இண்டர்நெட், வீடியோ கால் எல்லாம் சாதாரணர்களுக்கு சாத்தியமில்லாத விஷயமாய் போய் ஒரு டிகேட் ஆகிவிட்டது. தொடர் மின்சாரம் என்பதும் பணக்காரர்களுக்கான விஷயமாய் ஆனதிலிருந்து ஸ்மார்ட் போனும் வழக்கொழிந்து போனது. சின்ன வயதில் அப்பாவின் ஸ்மார்ட் போனில் விளையாடியதை நினைத்து இன்றைக்கும் ஆச்சர்யப்படுவாள். மெசேஜுக்கும், காலுக்கு செல்போன் கூட பப்ளிக் போனின் மூலமாய் நோய் பரவுவதை தடுக்கவே அரசாங்கம் சலுகை விலையில் கொடுத்திருக்கிறது. விவசாயத்தை தவிர மற்ற அனைத்தையுமே அரசாங்கத்தின் கையில். தனியார் வசம் என்பதே இல்லையென்று ஆனது..

பர்வதவர்தினிக்கு அரசாங்க டேட்டா செண்டரில் வேலை. இருபது வருடங்களுக்கு முன் அப்பர் மிடில் க்ளாஸாய் இருந்த அவளது குடும்பம் இப்போது வறுமைக்கோட்டுக்கு சற்றே மேலே, பொருளாதாரம் அப்படி இருக்கிறது.  வைரஸின் கோரத் தாண்டவம் எல்லாரையும் தலைகுப்புற போட்டுவிட்டது. நம் பிரதமர் மட்டும் மாசத்துக்கு ஒரு தடவை அரசு டிவியில் தோன்றி எதையாவது செய்ய சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார். இந்த வாரம் ஞாயிற்றுக்கிழமை மாலையில் எல்லா வீட்டு வாசலிலும் கோமியம் தெளிக்க சொல்லியிருக்கிறார். விவசாயத்துக்கு தவிர மாடுகள் மக்களிடையே இல்லாத காரணத்தினால், அரசே கோமியத்தையும் சலுகையில் விலையில் மக்களிடம் சனிக்கிழமை அன்றே ரேஷன் மூலம் தரும் என்று அறிவித்திருக்கிறார்கள். கட்டாயம் வாங்க வேண்டும் வாங்காதவர்களின் அக்கவுண்டில் 15 கோடி போடப்படாது என்றிருக்கிறார்கள். கோமிய விற்பனை மூலம் பகற்கொள்ளை என்று ப்ரவீன் காந்தியின் மகன் பப்பு ஜூனியர் ஸ்டேட்மெண்ட் விட்டிருக்கிறார்.  

உலக அளவில் இது வரை காணாத அதிசயமாய் இரண்டு முதல்வர்கள் நான்கு துணை முதல்வர்களோடு எல்லா எஸ்களின் வாரிசுகளும் முதல்வராய் வலம் வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். இருபது வருடங்களுக்கு முன் கட்டப்பட்டு ஆள் அரவமின்றிப் போன ப்ளாட்டுகளை அரசாங்கமே எடுத்துக் கொண்டு, மக்களுக்கு வாடகைக்கு விட்டிருக்கிறது. மாத சம்பளத்தில் வாடகை, ரேஷனுக்கான பணம் எல்லாவற்றுக்கும் பிடித்தம் போய் சொற்பத்தையும் பேங்கில் போட்டு விடுவார்கள். அரசாங்கத்தின் தேவையின் போது அதிலிருந்தே எடுத்து மக்களுக்கு கொடுக்கவும் அவர்களுக்கு அதிகாரம் உண்டு. ஆதார் கார்ட்தான் க்ரெட் கார்ட், டெபிட் கார்ட் என எல்லா கார்டுமாகிவிட்டது. முன்பெல்லாம் கார்டில் உள்ள போட்டோவிற்கும் நிஜ ஆளுக்கும் சம்பந்தேயிருக்காதாம். இப்போது அப்படியில்லை. கார்டில் ஓரளவிற்கு முகம் நன்றாக தெரிகிறது.

“எதையும் யோசிக்காதே பர்வதவர்தினி. நாளைக்கு வந்திரு. ப்ளிஸ். நானிருக்கேன்” என்று இரண்டு கை கூப்பி வணங்கி, தன் முகத்தை மாஸ்க் போட்டு  மூடிக் கொண்டாள் அபர்ணா.

அடுத்த நாள் காலையிலேயே பர்வதவர்தினியும், சாந்தனும் பரிசோதனை சாலைக்கு வந்துவிட்டார்கள். உள்ளே நுழைந்த உடன் இருவரையும் தனித்தனியே வைரஸ் டெஸ்ட், ஸ்பா, மஞ்சள் வெந்நீர் குளியல், சாந்தனுக்கு நல்ல புரதமுடன், பாதாம் பால்  எல்லாம் கொடுத்தார்கள். அபர்ணாவுக்கு ட்ரெடிஷனாய் பட்டுப்புடவை உடுத்தி, டாக்டர் அபர்ணாவின் அறைக்குள் அழைத்துச் சென்றார்கள். சாந்தன் நல்ல காற்றோட்டமான வேட்டியும் ஜிப்பாவும் போட்டு புது மாப்பிள்ளைப் போல இருந்தான். இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் ஆச்சர்யமாய் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

”சாந்தன், பர்வதவர்தினி. நீங்க இருக்கப் போகும் அறை முழுக்க, முழுக்க சானிடைஸ் செய்யப்பட்டது. அங்கே இருக்கும் ஒரு பொருளில் கூட அசுத்தம் கிடையாது.  வைரஸ்மானியால். உங்கள் உடைகளில் ஆரம்பித்து, உடல் வரை துல்லியமாய்  செக் செய்யப்பட்டுவிட்டது. ஸோ.. உங்களுக்கு இன்பெக்ட் ஆகும் வாய்ப்பே இல்லை. உங்களுக்கான எங்களது புதிய வேக்ஸின் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. பின் விளைவுகள் நிச்சயம் கிடையாது.

ஒரு மாதம் நீங்கள் இருவரும் சேர்ந்து வாழப் போகிறீர்கள். நிஜமான செக்ஸ் உறவு கொள்ளப் போகிறீர்கள். உங்களோட உறவின் மூலமாய் உருவாகப் போகும் கருதான் நாளைய உலகத்திற்கான நம்பிக்கை. இயற்கை முறையில் உறவு கொண்டு பிறக்கப் போகும் குழந்தை.

பத்து வருடங்களாய் பர்வர்ஷனில் பிறக்கும் குழந்தைகள் போல் இல்லாமல் நிஜமான அன்பு, காதலோட, பிறக்கப் போகுற குழந்தை.  

பிடிச்ச பொண்ணோட அனுமதியோட அவளோட நிர்வாணத்தைப் பார்த்து அவனும், அவளோட நிர்வாணத்தைப் பார்த்து உணர்ச்சிவசப்படுற அவனோட வீடியோவைப் பார்த்து எக்ஸட்ஸி ஆகுற பெண்ணுக்கும் ஐவி மூலமா பிறக்குற குழந்தையா இல்லாம,  நீங்க எந்தவிதமான தயக்கமில்லாம ஒருத்தர ஒருத்தர் தொட்டுத் தடவி, தழுவி, முத்தம் கொடுத்து, செக்ஸோட அத்தனை வீரியத்தோட விதைச்சு ஒரு உயிர கொடுக்கப் போறீங்க எங்களோட மருந்தும் உங்களோட காதலும், தான் எதிர்கால சந்ததிக்கு கொடுக்கப் போற தைரியம். நூறு வருஷத்துக்கு முன்னாடி பாரதியார்னு ஒரு கவிஞர் எழுதியிருக்காரு. “எந்தையும் தாயும் மகிழ்ந்து குலாவி இருந்ததும் இந்நாடே” அப்படினு பாடியிருக்காரு. அதை நிஜமாக்க வேணாம்? ஆல் த பெஸ்ட்” என்று சொல்லி அபர்ணா இருவரையும் அந்த ஸ்பெஷல் அறைக்குள் அனுப்பி வைத்தாள்.

பர்வதவர்தினியை மிக தயக்கத்துடன் இரண்டு கை கொண்டு அவளின் கன்னத்தை ஏந்தி நெற்றியில் முத்தமிட்டான் சாந்தன் .

லாக்டவுன் கதைகள் -6

“பாசிட்டிவா பேசிப் பழகுறதே சுத்தமா போயிருச்சு”

“ஏன் இப்படி சொல்லுறீங்க?”

”எல்லாரும் ஒன்றுபட்டு கொரோனாவை ஒழிப்போனுதானே சொல்லிட்டிருக்காங்க?’

“ஒன்றுபடுவோம்னு சொன்னா சமூக இடைவெளி விட்டா விடாமயானு ஒருத்தன் மீம் போடுறான்”

“வள்ளுவரே இடுக்கண் வருங்கால் நகுகனு சொல்லியிருக்காரு. பசங்க சும்மா ஜாலிக்கா போடுறாங்க”

“பிரதமர் விளக்கேத்த சொன்னாரு. விளக்கேத்துனா கொரானா போயிருமாங்குறாங்க, கை தட்டுங்கடான்னா அதுக்கும் கிண்டல், கேலி”

“பின்ன என்னாங்க.. விளக்கேத்துங்கடான்னா திபாவளி கொண்டாடுறானுங்க. கை தட்டுங்கடான்னா ரோட்டுல தட்டுல தட்டிட்டு ஊர்வலம் போறானுங்க சங்கிப் பயங்க’

“பாத்தீங்களா? ஒரு குழு பண்ணின தப்பு அவங்களுக்கு பட்டம் கட்டி கட்டம் கட்டுறீங்க. அவங்க தெரியாம பண்ணுறாங்க. இதுக்கு முன்னாடி இந்த மாதிரி பேண்டமிக்க நம்ம தலைமுறை பார்த்திருக்கா? எல்லாருக்குமே இது புதுசு. அவங்களுகு தெரிஞ்ச வழியில இது மாதிரியான கஷ்டமான சூழ்நிலையிலேர்ந்து வெளிய வரப் பாக்குறாங்க”

“யாரு இல்லைன்னா? ஆனா இந்த பேண்டமிக்குக்கு அப்புறம் என்னா ஆகப் போகுதுன்னே தெரியலை? நீங்க மாச சம்பளக்காரரு. வியாபாரி, அவனைக் கூட விடுங்க. ஏதோ ஒரு மாசம் ரெண்டு மாசம் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிப்பான். இந்த தினக்கூலி, பொட்டிக்கடைக்காரங்க. ப்ளூ காலர் ஜாப் செய்யுறங்க, மைக்ரெண்ட் தொழிலாளிங்க. இவங்களோட எதிர்காலம்?”

“எல்லாம் சரியாயிருங்க. ஏன் எல்லாத்தையும் கெட்டதாகவே பாக்குறீங்க? ஜப்பான் மேல குண்டு போட்டது அவ்வளவுதானு சொன்னாங்க. எழுந்து நிக்கலை?”

“ஆனா எழுந்து நிக்க எத்தனை வருஷம் ஆச்சு? ஒரு தலைமுறை கஷ்டப்பட்டுத்தானே நிமித்து விட்டுச்சு. அடுத்த தலைமுறை வாழுது. கஷ்டத்துல செத்தவன் செத்ததுதானே?”

“எல்லாத்துலேயும் நெகட்டிவான விஷயத்தைப் பார்க்க கூடாதுங்க”

“ஒரு விஷயம் பத்தி பேசினோம்னா நல்லது கெட்டது எல்லாத்தையும் இல்ல பேசணும்”

“எப்படி? பார்க்குற பர்ஷப்சனு ஒண்ணு இருக்குல்ல. நான் இன்னைக்கு சென்னையில 160 பேருக்குத்தான் கொரானா தொற்றுனு நினைக்கிறேன். நீங்க 160 பேருக்கு கொரோனா பரவியதுனு நினைக்கிறீங்க. நான் நல்லா இருக்குற லட்சக்கணக்கான பேரை நினைக்கிறேன். நீங்க பாதிக்கப்பட்ட லிஸ்ட முன் வைக்குறீங்க?”

“அப்ப பாதிக்கப்பட்டவங்களைப் பத்தி நினைக்கக்கூடாதா?”

“நினைங்க. அவங்களுக்கு என்ன செய்யணும்னு யோசிங்க. ஆனா பதட்டப்படாதீங்க. படுத்தாதீங்க”

“மனுஷனுக்கு சோறில்லைனு கவலைப் பட்டா மாட்டுக்கு இல்லை புலிக்கு இல்லை அது பத்தி யாரும் கவலைப்படலையேனு யோசிக்கிறதுக்கு பேரு பாசிட்டிவ் தாட்டா?”

“அவங்க இடத்துலதான் நாம எல்லாம் இருக்கோம்னு இயற்கை நிருபிச்சிட்டிருக்கு. மிருகங்க எல்லாம் மெயின் ரோட்டுக்கு வந்த வீடியோ வைரல் ஆச்சே அதைப் பார்த்தீங்க இல்லை?’

“ஏங்க அது பாதி படங்கள்ல எடுத்த வீடியோ.”

“பாருங்க உண்மைய ஏத்துக்க மனசில்லை. விதண்டாவாதம் பண்ணுறீங்க”

“அட நிஜமாங்க. வாட்ஸப் பார்வர்டுல நமக்கு ஏத்தாப் போல இருக்குறதப் பத்தி மட்டும் யோசிக்க கூடாது. எல்லா தகவல்களையும் பகுத்தாயணுமில்லை”

“ஒலகத்துல அமெரிக்காவை விட இந்தியால பாதிக்கபட்டவங்க கொறைச்சல்”

“இங்க டெஸ்ட் பண்ணவேயில்லைங்க”

“பண்ண டெஸ்டுக்கு குறைச்சல் தானே?”

“அதெப்படி டெஸ்ட் பண்ணாமல் நீங்க சொல்லுற கணக்க நான் எப்படி நம்புறது?”

“என்னாங்க எதிர்கட்சிக்காரங்க மாதிரியே கேள்வி கேட்குறிங்க?”

“ஃபேக்டை கேக்குறேன். அது தப்பா?’

“எல்லாரும் நல்லா செயல்படுறாங்க. இன்னும் கொஞ்சம் செயல்பட்டா இன்னும் நல்லாருக்கும்னு சொல்லுறது எப்படி? இப்படி குத்திக் கிழிக்குறது எப்படி?”

“ஏங்க எப்படி சொன்னாலும் ரெண்டு பேரும் ஒரே விஷயத்தைதான் சொல்லுறோம். நான் சொல்லுறது இப்படி மெல்ல சொல்லி புரிய வந்து செயல்படுற நேரமில்லை. உடனடியா வேணுங்கிறதுனால அப்படி அடிச்சி சொல்லுறோம்”

“வீட்ட விட்டு வெளிய வர வேணாம்னு சொன்னா? கூட்டம் கூட்டமா போய் வைரஸை பரப்புறாங்க”

“உங்க வீட்டுல எப்படி?”

“நான் கொரானானு அனென்ஸ் பண்ண ஆரம்பிச்ச போதே உலகத்துல இருக்குற எல்லா நாடுகள்ல நடக்குற விஷயங்களை அப்சர்வ் பண்ணி, என் வீட்டுக்கு ரெண்டு மாசத்துக்கு தேவையான மளிகை, சாப்பாடு, கிரேவிங் அயிட்டம், ஸ்பேர் எலக்ட்ரிக்கல் அயிட்டம். ஸ்நாக்ஸ்னு தேவையானது எல்லாத்தையும் ஸ்டாக் பண்ணிட்டேன். மெடிசன்ஸ் உட்பட. எல்லா ஓ.டீ.டீ ப்ளாட்பார்முக்கும் ஒன் இயர் சப்ஸ்கிரிப்ஷன். டிஜிட்டல் புக்ஸ்னு எண்டர்டெயின்மெண்டுக்கு ரெடி. என் வேலையும் ஒர்க் ப்ரம் ஹோமுக்கு மாறிடுச்சு. டெய்லி ஈவினிங் யோகா, ஸோ.. உண்மைய சொல்லணும்னா எனக்கு பதட்டமேயில்லை. நிச்சயம் வரக்கூடிய மாதங்கள்ல எல்லாம் சரியாயிரும். பாஸிட்டிவ் திங்கிங்க் தான் உலகத்தை மாத்தும்.”

“உங்க அப்பா அம்மா உங்க கூட இருக்காங்களா?”

“இல்லை.”

“ஏன்?”

“அவங்க எப்பவும் தனியாத்தான் இருப்பாங்க”

“இந்தமாதிரியான நேரத்துல வயசானவங்களை கூட வச்சிட்டு பார்த்துக்கலாமில்லை?”

“வயசானவங்களைத்தான் உடனடியாய் தாக்குதாம். ஸோ.. அப்பா அம்மான்னா என்ன ஷோஷியல் டிஸ்டன்ஸிங் முக்கியமில்லை. அதான் அவங்களை கூட்டிட்டு வரும் போது இன்பெக்ட் ஆயிட்டாங்கன்னா. என் பேமிலிக்கும் வந்திருமில்லை”

”இதுக்கு பேரு பாஸிட்டிவ் திங்கிங்கா?”

“பின்ன?’

“சுயநலம்ங்க”

“சென்னையில மட்டும் எத்தனை சுகாதார துறை ஆட்கள், டாக்டர்கள், நர்ஸுகள், போலீஸ், அரசு அதிகாரிகள்னு லட்சம் பேருக்கு மேல வேலை செய்யுறாங்க அவங்க எல்லாம் நமக்கு வந்திருச்சுன்னானு யோசிச்சா என்னாகும்?”

“அதான் அவங்களுக்கும் இன்பெக்ட் ஆக ஆர்மபிச்சிருச்சே?”

“பாத்தீங்களா இப்ப நீங்க நெகட்டிவா பேசறீங்க?”

லாக்டவுன் கதைகள் -5

லாக்டவுன் கதைகள் -5

”சஷ்டியை நோக்க சரவணபவன.. ஷிஸ்டருக்கு உதவும் செங்கதிர் வேலோன்” என்று போன் ரிங்க்டோன் அடித்துக் கொண்டேயிருந்தது. அம்மாவுடய போன்.

“அம்மா உன் போன் தான் அடிக்குது. எடேன்” என்று சிவா ஹாலிலிருந்து கத்தினான்.

“போனை விட நீதான் ரொம்ப அலர்ற” என்றாள் சின்னவள். குதர்க்கம் அதிகம் அம்மா மாதிரியே. அவளை முறைத்தான் சிவா. பெரியவள் நெட்ப்ளிக்ஸில் சீரீஸ் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் பார்க்கிற சீரீஸில் வரும் பெண்கள் எல்லோரும் பொச்சு பொச்சுனு முத்தம் கொடுத்துக் கொண்டேயிருந்தார்கள். அவளுக்கு எப்படி இருக்கிறதோ தெரியவில்லை சிவாவுக்கு அதைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் அன் ஈஸியாய் இருந்தது.

”சுபாம்மா.. ஏன் நீ இந்த கார்டூன், அனிமேஷன் படங்கள் எல்லாம் பாக்கலாமே? கண்டதை பார்க்காம?” என்று கேட்டான் சிவா.

“ப்பா.. கார்ட்டூன் பார்க்க நான் என்ன சின்னக் குழந்தையா? ஐயம் 12. ஐ நீட் சம் ஸ்பேஸ். எப்பப் பாரு அதைப் பாக்காத, இதைப் பாக்காதன்னுட்டு. பாரும்மா அப்பாவை. இந்த ஸ்கூல் எழவு திறந்தா நல்லாருக்கும்”  என்று சிடுசிடுத்தபடி,”நெட்ப்ளீக்ஸுல புதுசா Never have I everனு ஒரு புது சீரிஸ் விட்டிருக்கான். செம்ம ஹாட்” என்று யாருடனோ போனில் கிக்கிலித்துக் கொண்டே சொன்னாள்.

12 வயசுக்கு நானெல்லாம் ராணி காமிக்ஸ் படித்துக் கொண்டும், ரோட்டில் வரும் குச்சி ஐஸும், கமர்கட்டும் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.  மொத்தமாய் எட்டு படம் பார்த்திருந்தால் அதிகம். இவள் சொல்லும் சீரீஸ் ட்ரைலரிலேயே 13 வயசு பெண்ணின் ரூமுக்குள் சிக்ஸ் பேக்குடன் தடாலடியாய் நுழைந்து ஸ்ட்ரிப்டீஸ் போல தன் மேல் சட்டையை துறந்தபடி, “லெட்ஸ் ஹேவ் செக்ஸ்” என்று பிட்ஸா சாப்பிடக் கூப்பிடுவது போல கூப்பிடுகிறான். இதைத்தான் இவள் ஹாட் என்கிறாள்.  மீண்டும் அம்மாவின் போன் சஷ்டியையும் ஷிஸ்டரையும் ஒன்று சேர்த்து அலற, “அம்மா அந்த போன்ல யாருனு பாரேன்ம்மா” என்று கத்தினேன்.

”ஏன் கத்துறீங்க?.”

“அது பாட்டுக்கு அடிச்சிண்டே இருக்கு. எங்க போய் தொலைஞ்சா எங்கம்மா. இல்லை நீயாச்சும் எடுத்து அட்டெண்ட் பண்ணு”

“நானு..  உங்கம்மா போனை. அட்டெண்ட் பண்ணிட்டாலும்.. உங்க பொண்ணு போனைக் கூட எடுத்துப் பார்த்துரலாம். அவ போனை எடுத்தா போச்சு.. அத்தனை மூஞ்சிய தூக்கி வச்சிக்குவா?. பொண்ணோட வச்சிட்டிருக்கிற ட்ரான்ஸாக்‌ஷன் ரகசியங்கள். எனக்கு தெரியாதுனு நினைச்சிட்டு பண்ணிட்டிருக்கா, எனக்கா தெரியாது? ஒரு நாள்  இல்லை ஒரு நாள் நான் கேக்காம விடமாட்டேன்.”

“இந்த லாக்டவுன் எல்லாம் முடிஞ்சு நான் ஆபீஸ் போனப்புறம் கேளு. இப்ப வேணாம். நித்யா”

“கிண்டல்?. உங்கம்மா தங்கையப் பத்தி சொன்னதும் பொத்துட்டு வருது பாசம்?”

“நான் சொன்னது பாசமாவா தெரியுது? அது சர்காசம்மா”

“ம்க்கும்”

“அதானே சர்காசம் எல்லாம் புரிஞ்ச பொண்டாட்டி அமைஞ்சிருந்தா என் வாழ்க்கைதான் நல்லாருந்திருக்குமே”

“ஏன் இப்ப மட்டும் என்ன குறைச்சல்? எவளுக்கு உங்க குதர்க்கம் புரிஞ்சு ஈனு இளிக்கிறாளோ அவளோட நடத்துங்களே உங்க குடும்பத்த. நான் என் குழந்தைகளோட சந்தோஷமா இருந்துப்பேன். என்னடி சுபா?” என்று சுபாவைப் பார்த்து கத்தலாய் சொல்ல, போனில் இருந்த சுபா புரிந்தார்ப் போல கட்டைவிரலை உயர்த்தி சிரித்தபடி போனில் தொடர்ந்தாள்.

“ம்மா. ப்பா.. நீங்க ரெண்டு பேரும் இப்ப போடுறது சண்டைன்னா நீட் சம் ஆட்டிடியூட்” என்று சொல்லி சிரித்தபடி ஹாலை விட்டு வெளியே போனாள் சின்னவள்.  மீண்டும் போன் அடிக்க “ஏண்டி அத்தன வாட்டி போன் அடிக்கிறதே எடுத்து யாருனு பாக்ககூடாது?” என்றபடி பாத்ரூமிலிருந்து வெளியே வந்தாள் அம்மா.

நித்யா பதில் சொல்லாமல் சைகையாய் “எடுக்க விட்டுட்டாலும்” என்று முனகலாய் கையாட்ட, எங்கே அம்மா நித்யாவின் ரியாக்‌ஷனை பார்த்து சண்டை ஏதாவது வந்து விடப் போகிறதோ என்கிற பதட்டத்தில் “வாயெல்லாம் நமநமங்குறது. திங்கறதுக்கு ஏதாச்சும் வடாம் பொரிச்சித் தரயா?”

“லாக்டவுன் ஆரம்பிச்சதிலேர்ந்து பர்மெனெண்டா சமையல் ரூம்லேயே குடியிருக்கேன். இந்த பொழைப்புக்கு கொரானா வந்து சாகலாம்”

“யாரு மேல இருக்குற கோபத்த இப்படி அவன் மேல காட்டுற?” என்று அம்மா நித்யாவிடம் கேட்டிருக்க கூடாதுதான்.

”என் புருஷன்கிட்ட நான் ஆயிரம் பேசுவேன். உங்களூக்கு என்ன? போன் வந்திருச்சு இல்லை போய் குசுகுசுனு பேச ஆரம்பிங்க” என்றாள் நித்யா.

“நான் யாரு கிட்ட குசுகுசுனு பேசணும்?. நீயும் உங்கம்மாவும் பேசாத ரகசியமா நான் பேசிடப் போறேன்”

”நீங்க உங்க பொண்ணோட பேசுறது ரகசியம்னா நாங்க பேசுறதும் ரகசியமா இருந்துட்டுப் போகட்டும்”

”அப்பா.. திஸ் இஸ் இட்.. இவங்க ரெண்டு பேர் பாடிலேங்குவேஜுலேயும் ஒரு ஆட்டிட்டியூட் இருக்கு பாரு” என்று காதோரம் கிசுகிசுத்துவிட்டு போனாள் சின்ன ராட்சஸி.

“என்னவாண்டா அவளுக்கு? ரகசியம் சொல்லிட்டுப் போறா?”

“அது ஒண்ணுமில்ல. குழந்தைகள்”

“என்னைப் பத்தித்தானே. பெரியவங்களுக்கு என்ன மரியாதை கொடுக்கணும்னு சொல்லிக் கொடுத்தாத்தானே?’

“உங்க பேரன் வந்தா மட்டும் ரொம்ப மரியாதை கொடுக்குறான் பாருங்க மாமா மாமிக்கு?

“தேவையில்லாத அவனை எதுக்கு இழுக்குற இதுல?”

“கண்முன்னாடி இருக்குற பேத்திகளுக்கு மரியாதை தெரியாது. இல்லாத பேரனைச் சொன்னா ஏன் உங்களுக்கு கோபம் வருது?”

“நான் பேசவே இல்லைடி.. இனிமே. வாயத் திறந்தா ஏன்னு கேளு. வயசான காலத்துல மட்டு மரியாதை இல்லாம பேசுறா நீயும் பார்க்குற” என்று சிவாவைப் பார்த்து கத்தினாள் அம்மா.

“அம்மா சண்டைப் போட்டது நீங்க என்னை ஏன் இதுல இழுக்குறீங்க?”

“தோ.. பெத்ததும் சரியில்லை. அவனுக்கு வந்து வாய்ச்சதும் சரியில்லை. நான் சாகுறேன்’ என்ற போது மீண்டும் அவளின் செல் அடிக்க, இம்முறை சஷ்டியை நோக்குவதற்கு எடுத்துவிட்டாள்.

“ம்ம். .சொல்லுடி”

“இருக்கேன். என்னாத்த சொல்ல?. ஒரு வாய் சோத்துக்கு அல்லாட வச்சுடானே இந்த கடவுள்?’

“அய்யய்யோ?

“என்னாடி சொல்லுறே?”

“நீயும் வாயை வச்சிண்டு சும்மா இருந்திருக்க மாட்ட”

“என்னாது ஒண்ணும் பண்ணலையா?. உன்னைப் பத்தி எனக்கு தெரியாது.”

“இத்தனை வயசுக்கு அப்புறம் இது தேவையா?’

“ஏதோ ஒரு கோபத்துல போயிருப்பார். எங்கப் போகப் போறாரு? வரட்டும் பேசுவோம்.”

“ஆமா லாக்டவன் முடிஞ்சாத்தானே வெளிய வர முடியும். அப்ப வர்றேன். இந்த கொரானா வேற வயசானவங்களைத்தான் கொல்லுதாம். எவளோ ஒரு மருமக தான் பரப்பி விட்டிருக்கா போல”

“போலீஸ் கேஸுனு ஆயிருச்சு. நடக்குறது நடக்கட்டும். கடவுள் விட்ட வழி”

“என்னம்மா போலீஸ் அது இதுன்னு? யாரு?” சிவாவின் குரலில் ஆர்வம் அதிகமாய் இருந்தது.

“உங்க சித்திதாண்டா. போன்ல. சித்தப்பாவுக்கும் அவளுக்கு பத்து நாளா சண்டையாம். எங்கம்மா டார்ச்சர் தாங்கலையாம். நெதம் ஏதாச்சும் ஒரு பிரச்சனை கிளப்பிட்டிருக்காளாம். இதுனால புருஷன் பொண்டாட்டிக்குள்ள சண்டை முத்திப் போய், உங்க சித்தி மேல போலீஸ் கம்ப்ளெயிண்ட் கொடுத்துட்டாராம் உங்க சித்தப்பா. இந்த நிமிஷம் உன்னை நான் டைவர்ஸ் பண்ணுறேனு. வயசான காலத்துல கூழோ கஞ்சியோ குடிச்சிட்டு இருக்குறத விட்டுட்டு. மாப்பிள்ளை வீட்டுல இருந்துட்டு என்னா அழிச்சாட்டியம் பண்ணிட்டிருக்கா உன் பாட்டி?. இந்த கொரானா இவளுக்கெல்லாம் வந்து போய் தொலையக்கூடாது?’ என்ற அம்மாவை அதிர்ச்சியாய் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் சிவா.

#லாக்டவுன்

லாக்டவுன் கதைகள் 1
லாக்டவுன் கதைகள் 2
லாக்டவுன் கதைகள் 3
லாக்டவுன் கதைகள் 4

லாக்டவுன் கதைகள்-4

“ஒரு அரை மணி நேரத்துல வந்திருவேன். நீங்க வர எவ்வளவு நேரம் ஆகும்?”

“நானும் வந்திருவேன் அரை மணி நேரத்துல”

“ஒண்ணும் பிரச்சனை இருக்காதே. போலீஸ் அது இதுன்னு”

“அட நான் தினம் அங்க தான் போறேன் தம்மடிச்சிட்டுத்தான் வருவேன்”

“இல்லீங்க அப்புறம் வெளிய வந்தேனு தோப்புக்கரணம் போட வைச்சு வீடியோ வெளிய விட்டுருவாங்க. அசிங்கமாயிரும்”

“அஹா அதெல்லாம் ஒண்ணும் ஆகாது. ஐ வில் டேக் கேர். நீங்க வாங்க பிரேதன்”

“ஓகே. டன் ஷான்” என்று போனை வைத்தான் ரமேஷ் பிரேதன்.

ஷாந்தனு அவனுடய இண்டிபெண்டண்ட் படத்தின் இசையமைப்பாளன். குவரண்டைன் ஆரம்பித்ததிலிருந்து தினமும் போனில் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். நேரில் சந்திக்கவேயில்லை. இருவரது வீடும் ரெண்டு கிலோ மீட்டர் நடுவில் இருந்தாலும், ரமேஷுக்கு அரசின் விதிமுறையை மீறி வெளியே சுற்ற விருப்பமில்லை. உண்மையை சொல்லப் போனால் விருப்பத்தையெல்லாம் மீறி எங்கே கொரானா தனக்கும் வந்துவிடுமோ? என்கிற பயம்தான் மிக முக்கியமான காரணம். நான்கைந்து இண்டர்நேஷனல் விருது வாங்காமல் சாக நான் தயாராக இல்லை என்று ஒவ்வொரு முறை ஷாந்தனு கூப்பிடும் போதும் சொல்லி தட்டிக் கழித்துவிடுவான்.

“வீட்டுலேயே இருந்து ரொம்ப சுத்த பத்தமாகி இம்யூனிட்டி குறையப் போவுது” என்று ஷான் கிண்டல் செய்தான். சமயங்களில் அவன் சொல்வது உண்மையோ என்று சந்தேகப்படும் அளவிற்கு மொட்டை மாடியில் அரை மணி நேரம் வாக் போய்விட்டு வந்தவுடன் தொண்டை கட்டியது போன்ற உணர்வு உண்டாகி மொட்டை மாடிக்கும் போவதில்லை. இருந்தாலும் ஷாந்தனு ரொம்பவே ஓட்டிக் கொண்டிருப்பதால் வீரமாய் அரசு அனுமதித்த 6-1 பர்சேஸ் டைமில் போய்விட்டு வந்துவிடலாம் என்று முடிவெடுத்துத்தான் இந்த ப்ளான்.

கையில் ரெண்டு கட்டைப் பைகளை எடுத்து வைத்துக் கொண்டான். தன்னுடய இயக்குனர் சங்க கார்டையும் எடுத்து வைத்துக் கொண்டு, கர்ச்சீப்பை முகத்தில் கட்டிக் கொண்டு வண்டியை வெளியே எடுத்தான். வழக்கமான காலை வேளை போல் இல்லை தெரு. எல்லா மளிகை கடை வாசலிலும் சின்னதாய் காய்கறிக்கடை முளைத்திருந்தது.  ஒவ்வொரு தெரு முனையிலும் யாராவது ஒரு வயதான பெண்மணியோ, பெரியவரோ, தர்பூசணி, கிர்ணி போன்ற பழங்களோடு கடை போட்டிருந்தார்கள். டிவியில் காட்டும் அளவிற்கு ஏகப்பட்ட கூட்டமோ, நெரிசலோ சமூக இடைவெளியோ மெயிண்டெயின் பண்ணும் அளவிற்கு ஆட்களே இல்லை. டிவி எப்போதும் எந்நேரமும் ப்ரேக்கிங் நியூஸாகவே காட்ட வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருக்கிறது என்று யோசித்தபடி வண்டியை ஓட்டினான். ஆளே இல்லாத ரோட்டில் வண்டியை ஓட்டுவது சுவாரஸ்யமாய் இருந்தது.

சைதாப்பேட்டைக்குள் நுழையும் வழியை எல்லா மெயின் ரோட்டின் வழியாகவும் உள் நுழையாத படி தடுத்திருந்தார்கள். அங்கே போலீசாரும் இருக்க, ஏரியா தெரிந்தவர்கள் பக்கத்து ரோட்டின் வழியாய் ஏரியாவை விட்டு வெளியேவோ, அல்லது உள்ளேவோ வந்து போய்க் கொண்டிருந்தார்கள்.

மெயின் ரோடெடுக்காமல், குறுக்கு வழியாய் ஷாந்தனு வரச் சொல்லியிருந்த அசோக் நகர் சரவணா பவன் ஓட்டல் வாசலில் வண்டியை நிறுத்தினேன். சில வருடங்களாகவே களையிழந்து போயிருக்கும் சரவணபவனின் வாசலில் பத்திருபது வண்டிகள். ரொண்டொரு கார்கள் நிற்க, காபி சாப்பிட்டே பல நாட்கள் ஆனது போல வந்தவர்கள் எல்லோரும் காப்பி ஆர்டர் செய்து குடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

ஓட்டலை ஒட்டிய பேப்பர் கடை வாசலில் நான்கைந்து பேர் சமூக இடைவெளியோடு, சிகரட் பிடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். ஷாந்தனுவும் வந்து தன் காரை பார்க் செய்துவிட்டு பிரேதனைப் பார்த்து கையசைத்தான்.

“வாங்க” என்று கை நீட்டிக் கொண்டே வந்தவன் சட்டென சுதாரித்து, இந்திய வணக்கம் சொல்லி, “ஜெய் கொரானா” என்றான்.

“அட நீங்க வேற என்னங்க இப்படி இருக்கு ஊரு? டீவில ஆவூன்னா அங்க கூட்டம் இங்க கூட்டம்னு சொல்லிட்டிருக்கானுங்க”

“அவனுங்க சொல்லட்டும் வாங்க காப்பி சாப்ட்டு தம்மடிச்சிட்டு போவலாம்” என்று சரவணபவனில் ஆளுக்கொரு காப்பி ஆர்ட்ர செய்து சாப்பிட்டுவிட்டு, பக்கத்துக் கடையில் ஒரு சிகரட்டை வாங்கி பற்ற வைத்தான். பில்லர் அருகே மெயின் ரோடு கிராதிக்கு அப்பால் வண்டி ஓட்டிக் கொண்டு வந்தவர்களை பிடித்து விசாரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அதை ஒருவன் வீடியோ எடுத்துக் கொண்டிருந்தான்.

“என்னா சொல்லுங்க காப்பி சாப்டு ஒரு தம் அடிச்சா சுகமே தனிதான்” என்று சொல்லியபடி ஆழமாய்  புகையை இழுத்தான் ஷாந்தனு

“சீக்கிரம் அடிங்க போலீஸ் காரணுங்க வீடியோ எடுத்திட்டிருக்காங்க” என்றான் ரமேஷ் பிரேதன். அவனுக்கு பதட்டமாகவே இருந்தது.

“அட நீங்க வேற பயப்படாதீங்க. என்ன அரஸ்டா பண்ணுவாங்க?’ என்று அடுத்த பஃப்பை ஆழமாய் இழுத்துக் கொண்டிருக்கும் போது, கிராதிக்கு அந்தப்பக்கம் இருந்த  கான்ஸ்டபிளிடம் இன்ஸ்பெக்டர் ஏதோ கடை பக்கம் காட்டி சொல்ல, கான்ஸ்டபிள் சட்டென திரும்பி கிராதியை எகிறி குதித்து, கடை நோக்கி வேகமாய் வர ஆரம்பித்தார். மொத்தமே ஒரு நூறு அடிதான் இருக்கும். அவர் வந்ததைப் பார்த்த தம் அடித்து கொண்டிருந்தவர்கள் பதறி அடித்து ஓட, ரமேஷும், பதற்றத்துடன் ஓட ஆரம்பித்தான். ஷாந்தனு “ப்ரேதன் நில்லுங்க.. நில்லுங்க” என்று கத்திக் கொண்டே பின்னால் வர, ரமேஷ் பிரேதன் கான்ஸ்டபிளின் கைக்கிடையில் கடந்து வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்தவன் தான். திரும்பிப் பார்க்கவேயில்லை.  ஷாந்தனுவின் போன் அடித்துக் கொண்டே இருக்க, எடுக்காமல் வீடு வந்து சேர்ந்த பின் தான் எடுத்தான்.

“அட என்னங்க இப்படி பயப்புடுறீங்க. கூப்பிடக் கூப்பிட ஓடீட்டீங்களே.”

”அதெல்லாம் இருக்கட்டும் நீங்க எப்படி எஸ் ஸானீங்க?”

”நான் எதுக்கு எஸ்ஸாகணும்?”

“பின்ன போலீஸ் தம்மடிச்சவங்களை பிடிக்கத்தானே வந்திச்சு?”

“ஆமா பிடிக்கத்தான் வந்திச்சு. ஒரு மணி ஆகப் போவுது அதுக்குள்ள தம் பாக்கெட் ஒண்ணு வாங்கிட்டுவா கடை மூடிற போறானு கான்ஸ்டபிள் கிட்ட சொல்லி அனுப்பியிருக்காரு இன்ஸ்பெக்டர். அவன் வந்து ஒரு பாக்கெட் தம்மும் 50 ரூபா கட்டிங்கும் வாங்கிட்டு போனான் .நீங்க வேற உங்களையெல்லாம் பார்த்து அவன் சிரிச்ச சிரிப்பு இருக்கே..” என்ற சிரிக்க ஆரம்பித்தான் ஷாந்தனு.

#லாக்டவுன்

லாக்டவுன் கதைகள் 1

லாக்டவுன் கதைகள் 2
லாக்டவுன் கதைகள் 3

லாக்டவுன் கதைகள்-3

“அம்மா யூனிபார்ம் அயர்ன் பண்ணவேயில்லை?”

“வீடியோல தெரியவா போவுது?”

“தெரிஞ்சா என்ன தெரியாட்டி என்ன யூனிபார்ம்னா அயர்ன் பண்ணித்தானே போடணும்?”

“ம்ம்.. ஊரே அடஞ்சுக்கிடக்கு. இதுல் அயர்ன் பண்ணி ட்ரஸ் போடுறதுதான் பாக்கி”

“அதெல்லாம் முடியாதும்மா.. எனக்கு அயர்ன் பண்ணிக் கொடு”

“உங்கப்பா சும்மாத்தானே நெட்ப்ளிக்ஸ் பார்த்துட்டு இருக்காரு அவரை அயர்ன் பண்ணச் சொல்லு”

@@@@@@@@@@@

“அப்பா”

“என்னம்மா?”

“என் யூனிபார்ம அயர்ன் பண்ணிக் கொடுப்பா. க்ளாஸ் ஆரம்பிக்குது”

“வீடியோ க்ளாஸுக்கு எல்லாம் எதுக்கு யூனிபார்ம்னு தெரியலையே. ஒர்க் ப்ரம் ஹோம் பண்ணுற நானே டீ சர்ட்டும், ட்ராயரும் போட்டுட்டு வேலை செய்யுறேன்”

“அதெல்லாம் எனக்கு தெரியாது. அம்மா உங்க கிட்ட கேட்க சொன்னாங்க”

“சுமா.. என்ன இவ அயர்ன் அது இதுன்னு சொல்லுறா?’

“ம்ம்.. கேட்குறா இல்லை செய்யுங்க”

“அயர்ன் பாக்ஸெல்லாம் எங்கேன்னே தெரியலை”

“நான் எடுத்துக் குடுத்தா பண்ணிக் கொடுக்குறீங்களா?

“    “

“என்ன முறைக்கிறீங்க?.  என்னைக்கு நீங்க எனக்கு ஹெல்ப் பண்ணியிருக்கீங்க? அவளை எதாச்சும் சொல்லி இன்னைக்கு சரி பண்ணுங்க.. நாளைய க்ளாஸுக்குள்ள ரெடி பண்ணுறேன்”

@@@@@@@@@@@@@@@@

”செல்லக்குட்டியில்லை. இன்னைக்கு அட்ஜஸ்ட் பண்ணிகுவியாம். நாளைக்கு க்ளாஸுக்கு அப்பா உனக்கு அயர்ன் பண்ணி ரெடியா வச்சிர்றேன் என்னா பாப்பா ப்ளீஸ்”

“ம்ம்ம்.. சரி.. “

”உன் டேப்பை கொடு”

“அது எதுக்கு?”

“ஆங்.. க்ளாஸ் ஆரம்பிக்குது இல்லை. டீச்சர் போர்டுல ஏதாச்சும் எழுதுனாங்கன்னா?”

“அப்பாவுக்கு ஆபீஸ் வேலைக்கு வேணும்மா.”

“அப்ப லேப்டாப் கொடு”

“ஆறாம் க்ளாஸ் போறதுக்கு எல்லாம் இத்தனை பிரஷர், பில்டப் வேணுமா?. இந்தா டேப்ப வச்சிக்க”

@@@@@@@@@@@@@@

“ஹாய்..”

“ஹாய்”

“ஹாய் வைஷு”

“ஸ்டூடண்ட்ஸ் இதென்ன பிக்னிக்கா வந்திருக்கீங்க.. ஹாய் சொல்லிட்டு. பீ காம்”

“அய்ய்யோ.. இவங்களா என் புது க்ளாஸ் டீச்சர்”

@@@@@@@@@@@@@@

“ஏன் பாப்பா டல்லா இருக்கே?”

“எனக்கு பயமா இருக்கு?”

”ஏண்டா செல்லம்?”

“புதுசா வந்த டீச்சர் ஸ்க்ரீன்ல வந்த உடனே க்ளாஸுல இருக்குறதா நினைச்சு இவங்களா நம்ம க்ளாஸ் டீச்சர்னு சொல்லிட்டேன். அவங்களுக்கு கேட்டுருக்குமோ?”

அவங்கவங்க லெவல்ல அவங்கவங்க கவலை

#லாக்டவுன்

லாக்டவுன் கதைகள் -2

"வண்டியை நிறுத்துங்க” என்று வண்டியின் சாவியை எடுத்தார் போலீஸ்.

“சார் கடைக்கு போறேன் சார்.”

“ரூல்ஸ் என்னா தெரியுமா?”

“காலையிலேர்ந்து 1 மணிக்குள்ள கடைக்கு போறதா இருந்தா போலாம் தானே?”

“யார் இல்லைன்னு சொன்னா? முகமுடி எங்க? அது இல்லாம வெளிய வரக்கூடாதுனு சொல்லியிருக்கு இல்லை. பைன் கட்டிட்டு போங்க”

“சார்.. முகமுடி வாங்கத்தான் சார் போய்ட்டு இருக்கேன்”

“அலோ முகமுடி இல்லாம போனா பைனு கவர்மெண்டு சொல்லியிருக்கு இல்லை?’

“அலோ.. வெளிய வந்தா முகமுடி போடணும்னா வீட்டுல வந்து எல்லாருக்கும் கொடுத்துட்டு ரூல் போடுங்க. கடைக்கு போய்த்தானே வாங்கணும். லூசுத்தனமா ரூல்ஸ் போட்டா எப்படிங்க வாங்குறது?”

“மரியாதையா பேசுங்க.:”

“உங்களை எங்கங்க சொன்னேன். ரூல்ஸ் போட்டவனை சொன்னேன்”

#லாக்டவுன்

லாக்டவுன் கதைகள்-3

லாக்டவுன் கதைகள்-1

புதிய செல்போன் நம்பரிலிருந்து ஒரு கால். ட்ரூ காலரில் யார் அது என்று வரும் வரை காத்திருந்தேன். ஆர்.பி.எல் பொறுக்கி என்று வந்தது. மொரட்டோரியம் கொடுத்தாகிவிட்டதே என்று யோசனையோடு போனை எடுத்தேன்.

“சார் நாங்க ஆர்.பி.எல்லேர்ந்து கவிதா பேசுறேன். ரிக்கார்டிங் க்ரெடிட் கார்ட் பேமெண்ட்” என்றாள்.

“ஏங்க உங்களுக்கு எல்லாம் கொரானா லாக் டவுன் கிடையாதா?. அதான் நான் மொரட்டோரியம் போட்டு விட்டாச்சு. ரெண்டு மாசம் வரைக்கும் கட்ட முடியாதுனு சொல்லி போட்டாச்சு இல்லை.அப்புறம் ஏன் என்னை தொந்திரவு பண்ணுறீங்க?’”

“இல்லை சார்.. நானும் உங்களுக்கு ஹெல்ப் பண்ணத்தான் போன் பண்ணேன்”

“என்ன ஹெல்ப்?”

“அதான் உங்களுக்கு லேட் ஃபீஸ் வராது. வேற ஏதாச்சும் சந்தேகம் இருந்துச்சுன்னா க்ளியர் பண்ணலாமேன்னுதான்” என்றாள்

“அப்ப ஆரம்பிக்கும் போது க்ரெடிட்கார்ட் பேமெண்ட்னுதானே ஆரம்பிச்சீங்க. மொரட்டோர்யம் பத்தி உங்களுக்கு சொல்ல கால் பண்ணியிருக்கேனு இல்லை சொல்லியிருக்கணும்”

போன் கட்

#லாக்டவுன்

லாக்டவுன் கதைகள் -2