Once Upon A Time In Mumbai (2010)

1970-80களில்  மும்பையை,  கோலோச்சியிருந்த ஹாஜி மஸ்தான், தாவூத் இப்ரஹீமின் நிஜ நிழலுலக வாழ்க்கையை கடை விரித்திருக்கிறார்கள். ஏற்கனவே மும்பை முழுவதும், ஹாஜி மஸ்தானின் கட்சியினரும் படத்துக்கான தடை செய்வதற்கான முயற்சி செய்து தோற்றுவிட்டனர். மும்பையில் படம் நன்றாக போவதாய் கேள்வி. ஏற்கனவே இதே போன்ற கேங்ஸ்டர் கதைகளை நாம் முன்னமே பார்த்திருந்தாலும் கேரக்டர்களின் பலத்தினாலும், மேக்கிங்கினாலும் சாதித்திருக்கிறார்கள் என்றே சொல்ல வேண்டும்.

சுல்தான் மும்பையின் மிகப்பெரிய கடத்தல்காரன். ஷோஹப் லோக்கல் ஏரியாவில் சின்ன, சின்ன திருட்டுகளை செய்து கொண்டிருக்கும் ஒரு சிறு குற்றவாளி. ஒரு போலீஸ்காரனின் மகன். ஒரு கட்டத்தில் சுல்தானிடம் வேலைக்கு சேரும் ஷோஹப். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவனது வலதுகரமாக மாற, சுல்தானின் பர்சனல் ப்ரச்சனை மற்றும் அரசியல் ஆதாயங்களுக்காக இடம் மாற வேண்டிய சூழ்நிலையில் பொறுப்பை ஷோஹப்பிடம் கொடுக்க, பணமும், பலமும் ஷோஹப்பின் கண் மறைக்க, சுல்தானுக்கும், ஷோஹப்புக்கும் இடையே இடைவெளி வருகிறது. முடிவை வெள்ளித்திரையில் கண்டு கொள்ளுங்கள்.

நாம் ஏற்கனவே தமிழ் நாயகன், ராம்கோபால் வர்மாவின் கம்பெனி, சத்யா, போன்ற பல படங்களில் பார்த்த விஷயமாக இருந்தாலும், இவர்கள் கதை சொன்ன விதத்திலும், நடிகர்களின் பெர்பாமென்ஸிலும் சொல்லி அடித்திருக்கிறார்கள்.

சுல்தானாக அஜய்தேவ்கன். இவரை விட்டால் இவ்வளவு சப்மிசிவாக இந்த கேரக்டரில் நடிப்பதற்கு வேறு ஆளை தேட வேண்டும் போலிருக்கிறது. பல இடங்களில் சிறு அசைவுகள், கண் பார்வை பரிமாற்றங்கள், குரலில் தெரியும் மாடுலேஷனில் என்று மனுஷன் வெளுத்துக் கட்டுகிறார்.  இவரின் காதலியாய் வரும் கங்கனா ராவத் நிஜமாகவே 70களில் இருந்த கதாநாயகிகளை கண் முன் நிறுத்துகிறார். போடும் காஸ்ட்யூமிலிருந்து, நடை உடை பாவனைகள் வரை. மீண்டும் சொல்கிறேன் தாம்தூமில் கொத்தவரங்காயாய் காட்டப்பட்ட இவரா இது என்றால் நம்ப முடியாது.அஜய்க்கும், கங்கணாவிற்கும் இடையே ஆரம்பிக்கும் காதலாகட்டும், அதன் பிறகு அவர்களுக்குள் இருக்கும் உறவின் ஆழமாகட்டும், மனதில் நிற்கிறது.

ஷோஹப்பாக இம்ரான், வழக்கமாய் லேட்டஸ்ட் கேங்ஸ்டராக எப்படியாவடு ஒரு முத்த காட்சியில் வருபவராக இருந்தவர் இப்படத்தில் அழுத்தமாய் நடிக்க முயற்சித்து குறைந்த பட்சமாய் ஜெயித்திருக்கிறார் என்றே சொல்ல வேண்டும். கோபம் வந்து அழுந்த கை பிடித்து காதலியை பார்வையாலேயே நிறுத்துமிடத்திலும், அஜயின் ஆட்களின் முன் அடிபட்டு, எழுந்து, அடிபட்டு, எழுந்து நின்று அவருக்கு முன்னால் தன்னை நிலை நிறுத்த முயற்சிக்கும் காட்சி, காதலியின் நகைக்கடையில் கண்ணாடி தூண்களுக்கிடையே செய்யும் ரொமான்ஸாகட்டும் இம்ரான் இஸ் இம்ப்ரஸிவ்.

இவர்களின் எதிரியாக வரும் ஏ.ஸி.பி ஏக்னல் செய்யும் முயற்சிகள் பெரிதாய் ஏதும் வெற்றி பெறாமல் கடைசியாய் தற்கொலை செய்ய முயன்று தோற்று, அவரின் பாயிண்ட் ஆப் வியூவில் கதை அன்போல்ட் ஆவது நன்றாகவே இருக்கிறது. கிடைத்த இடத்திலெல்லாம் வசனத்தாலேயே பஞ்ச் அடிக்கிறார். இவர்.
பீரிதமின் இசையில் இரண்டு பாடல்கள் திரும்ப பார்த்தால் கேட்கலாம். அதே போல ஒளிப்பதிவும் அருமை. முக்கியமாய் கொஞ்சம் செபியா டோனும், மஞ்சளூமாய் ஆன கலரில் கிடைக்கும் எக்ஸ்போஷர் அதிலும் க்ளைமாக்ஸ் காட்சிகளில் எடிட்டிங் அருமை.

மிலிந்த் லுத்ரேயா வின் இயக்கத்தில் ரஜத் ஆரோராவின் திரைக்கதையில் ஏற்கனவே சொல்லப்பட்ட கதையை இண்ட்ரஸ்டாக சொல்லியிருப்பது பாராட்டுக்குறியது. என்னதான் விறுவிறுப்பாய் சொன்னாலும், நாம் ஏற்கனவே பார்த்த படங்களை நினைவில் வருவதை தவிர்க்க முடியவில்லை. ஆனாலும் ஆங்காங்கே நச்நச்சென தங்கள் முத்திரையை பதித்திருக்கிறார்கள். முக்கியமாய் அஜய், கங்கனாவின் காதல் காட்சிகள், வசனங்கள். அதே போல வன்முறையே இல்லாமல் ஒரு வன்முறையாளர்களின் கதை சொன்னது போன்ற விஷயஙக்ளுக்கு நிச்சயம் இவர்களை பாராட்டியே ஆகவேண்டும்.

• 
  
  ONCE UPON A TIME IN MUMBAI –WORTH WATCHING

கேபிள் சங்கர்